De ware wereldleiders

Terwijl het kibbelen in Den Haag steeds maar doorgaat, iedereen zijn zegje wel weet te doen binnen en buiten politiek Den Haag, gaan de echte wereldleiders kalmpjes hun gang. Niemand durft hen tegen te spreken, zij bepalen de trends en wij als brave burgers volgen hun leiding gehoorzaam en nauwgezet. Zelfs onze politieke leiders laten zich leiden door wat zij bedenken, wat zij ons voorhouden en onder zachte dwang opdringen. Want: als Giorgio Armani bedenkt dat de revers van de herencolberts breed moeten zijn, let maar op, alle politieke leiders zijn het dan ook ineens met elkaar eens. Wat de brede revers betreft dan. Zij voeren oppositie in exact dezelfde pakken, wat een eensgezindheid!

Als Calvin Klein in zijn najaarscollectie zijn modellen ‘de nieuwste broeken’ laat showen met het interessante nieuws dat de ‘nauwe pijp’ weer terug is, dan haal ik toch lichtelijk mijn wenkbrauwen op. Want : wat is nieuw? Vroeger perste ik me ook al in broeken waar ik me in moest wrikken, de pijpen zo nauw, dat ik mijn voeten er eigenlijk af moest schroeven om de broek fatsoenlijk aan te kunnen trekken.
En laten we wel wezen: zo’n broek staat geen hónd. Als je lange, slanke benen hebt verander je in een ijslolly op twee stokjes; als je dikke benen hebt, dan lijkt het net of er twee worsten onder je romp vandaan komen.
De voeten van de hedendaagse jeugd zijn ook veel groter dan die van mijn generatie. Ik kan me toch voorstellen, als je als meisje van zestien zo’n smalle broek koopt, dat je met een somber gezicht naar je schoenen staart. Geef mij één zo’n schoen en een peddel en ik kan me een middag vermaken op de Maas!

Modeontwerpers. Trendsetters. Zij zijn de baas. Zij bepaalden, dat deze zomer ‘wit’ de kleur was die wij, als brave burgers, moesten dragen. Dus droegen wij wit. Uit de meubelzaken verdwijnt de laatste trend alweer. Zwart-wit voert komend seizoen de boventoon. Van ons als trendvolgers wordt nu verwacht dat wij onze lime-groene stoelen en banken, die drie maanden geleden nog ‘hot’ waren de deur uit smijten. Nee, dank u. Als ik zwart-wit wil zien, dan fiets ik wel naar een weiland waar koeien grazen.

Stel: de bel gaat, ik loop naar de voordeur en daar staat het team van het televisieprogramma ‘Looking-good’ op de stoep. Ik weet dan meteen, dat iemand vanuit mijn nabije omgeving mij hiervoor heeft opgegeven. En wel om de volgende reden: ik zie er niet uit.
Stel: mijn dochter heeft dit op haar geweten. Ze wordt dan geïnterviewd en zal denken dat ik blij ben met de verrassing. Blij, dat ik voor heel Nederland voor gek wordt gezet. Van mij zou worden verwacht, dat ik mijn dochter vreugdevol om haar nek zou vliegen, maar ik denk dat ik haar nekje…laat maar.

Mij zou worden verteld, dat ik het mijn leven lang al fout heb gedaan. Maik de Boer zou aan mijn kleren beginnen te plukken en mij de “Do’s en de Dont’s” uitleggen. Mariëlle Bastiaansen zou alvast wat plukken haar uit mijn hoofd rukken omdat ze niet zou kunnen wáchten om in de kapsalon de schaar eens even stevig in mijn haar te zetten. Want mijn kapsel? Meewarig lachje. Geen zorgen, het zou allemaal goed komen! Na de metamorfose zou ik op een catwalk mijn nieuwe look mogen laten zien. Heel Nederland zou kunnen zeggen: “Tjonge, zelfs van háár hebben ze nog wat weten te maken! Knap hoor!”

Ik weet wel, wat mijn plannen voor dit najaar zijn: de ‘do’s’: ik doe lekker waar ik zin in heb, trek aan wat ik leuk vind, laat mijn haren heerlijk wapperen en mijn houten meubels blijven gewoon lekker op hun plekje.
Mijn ‘do’nts’ : ik kijk maar niet meer naar dit soort programma’s, ik bepaal zélf wat ik doe. Misschien wordt dát wel een nieuwe trend.