De witkophavik

Een musje vroeg voor het slapen gaan om een verhaaltje. Het kreeg het volgende te horen.
Er was eens een tijd dat de vogels geen zelfrespect meer hadden. Ze zongen, uit angst voor vogels die bekend stonden om hun grote bek, de meest valse liedjes. Turkse tortels passen zich uitstekend aan. Hun herkomst vergaten en verloochenden ze natuurlijk niet, al werden ze echte ‘huismussen’. De andere vogels wisten niet beter of de tortels hoorden hier thuis. Deze waren zo goed ingevogeld dat niemand in de gaten leek te hebben dat ze een ‘dubbele herkomst’ hadden. Alle vogels accepteerden hen als naasten en de merels bezongen de trouw die hun vedervrienden tentoonspreidden. Op een dag echter was er groot tumult: ‘jullie zijn vreemdelingen!’ werd er gekrijst door een havik met geblondeerde kop. De andere vogels schrokken van het gekrijs en geklapwiek van deze vrije vogel. Velen lieten zich door deze raddraaier zelfs zó imponeren, dat zij meekrijsten en de tortels ervan beschuldigden een dubbele agenda bij te houden. De tortels zouden hun verre vaderland in hun hart nooit hebben verlaten en in het geniep Turkse tortels zijn gebleven. Steeds meer vogels zongen het deuntje van de schreeuwlelijk. Tót ze de valsheid van de ‘witte’ havik doorzagen en het opnamen voor de tortels. Blijf met je poten van onze buren af! zongen ze ten slotte in alle toonaarden; iedere vogel uiteraard zoals hij gebekt was. Ze erkenden vanzelfsprekend het recht van de havik om zijn wanklanken voort te brengen, maar hij moest met zijn klauwen van de andere vogels afblijven. Het was nog lang onrustig, maar de vogels hadden hun zelfrespect hervonden omdat ze het hadden opgenomen voor een minderheid. Dat was niet altijd zo geweest. Oude vogels wisten te vertellen dat het ooit héél anders was afgelopen…
Mussen, vinken, spreeuwen, merels, kraaien, eksters, ganzen, duiven, eenden, zwaluwen, zwanen, reigers, meeuwen, roodborstjes, koolmezen, ja, zelfs de kleine winterkoninkjes, allen wisten nu: vereend kun je de haatcampagnes van witkophaviken weerstaan en erger voorkomen. Die les zouden ze niet gauw vergeten…

© Jan Bontje 2007