De woorden van een kind

Drie maanden geleden ben ik gescheiden van de vrouw van mijn nachtmerries, omdat je de uitspraak “Tot de dood U scheidt” naar mijn bescheiden mening niet al te letterlijk moet nemen. Op dat soort momenten ga je jezelf afvragen waarom je eigenlijk leeft, en waarom je eigenlijk een wekker zou zetten. Tenzij je werkt natuurlijk, dan zet je de wekker en vraag je jezelf af waarvoor je werkt.. Nadat Godzilla haar koffers had gepakt, deed ik dan ook de deur op slot en de gordijnen dicht, vastberaden om niet meer deel te nemen aan dit leven totdat ik zou weten welk nut het zou hebben. De gestelde taak leek onmogelijk, maar ik kon niet terug het leven in zonder te weten waarvoor ik dat leven leidde. Dagen werden nachten, en geleidelijk werd zonlicht vervangen door kaarslicht. Vanuit mijn woonkamer reikte ik naar de gekste plekken in de wereld, en ik heb zatop discussies uitgevochten op menige chatbox. Natuurlijk kun je de wereld niet helemaal buiten de deur houden, en het feit dat de deurbel nog werkte was dan ook vragen om problemen.

“Goedenavond meneer, ik kom U het licht brengen”. Voor de verandering laat ik de boodschapper van JW binnen, en vraag haar waarom haar God te lui is om zelf zijn werk te doen. “Hij heet niet JW, hij heet Jahweh!!”. Jahweh blijkt dan een tetragram te zijn, en ik vraag hoe ze met vier letters het woord “Jahweh” wil spellen. Het schaap is de wanhoop nabij als ik vervolgens vraag of ze met JW gesproken heeft, en duidelijk van haar stuk gebracht antwoordt ze dat de Getuigen haar dat leerden en dat zij dat gelooft. “Je gelooft ze?”, vraag ik vol ongeloof. “Ja, natuurlijk, daarom heet het ook geloof. Waarom geloof je niet??”. “Omdat ik je niet kan geloven, omdat ik erover nadenk.. Daarom heet dat ook denken dan denk ik.” Uit de “duivelse” muziek en de cannabisgeur die in mijn Koninkrijkszaal hangt concludeert ze dat ik “gered” moet worden. Ik geloof het wel, en weet me uit de situatie te redden door de deur hard dicht te slaan. Deze woorden zocht ik niet.

Vervolgens druk ik de knop van het beeldscherm in, met de bedoeling om dochterlief te mailen, als een ander mailtje van een vriendin mijn aandacht trekt. “Wat zijn woorden, als woorden enkel woorden blijven en de kracht ervan vergaan is?”, kopt de mail. Dan klinkt opeens de stem van dochterlief in mijn achterhoofd, “Papa, wel je best doen! Het moet van mij!!”. En daar stond ik, luisterend naar 15 prille lentes aan wijsheid, die op dat moment minimaal 260 kilometer van mij vandaan waren, en het leven staarde mij in de ogen. Voor iemand anders is “Papa” misschien slechts een woord, maar voor mij is het een reden om de wereld toch maar weer binnen te laten. Het is immers ook de hare..

De wijze les van dochterlief nog in mijn geheugen maak ik de voordeur weer open, en zie dat het schaap er nog staat. “Heb je het licht gezien?”. “Ja, vier letters waren genoeg. Al zullen we langer nodig hebben dan zeven dagen om de puinhoop van je chef op te ruimen..” Ze besluit dat ik niet te redden ben en duwt me een folder in de handen. De deur sluit zich weer, en ik begin aan een mail. “Als woorden hol klinken, zoek dan een andere spreker. Liefst eentje die kan spellen en denken, tenzij je het wel gelooft…”