De zoete wraakzaak

[i]Co-column geschreven door Mien en Dees[/i]

Het is allemaal begonnen toen ik vier was. Mijn buurjongen, Marco, was met zijn fiets door de rozenstruiken van zijn moeder gereden en de moeder begon hard te gillen toen ze het zag. De etterige jankerd begon prompt te brullen en naar mij te wijzen. Marco bleef genoeglijk toekijken hoe ik tot een hoopje rozenmest werd gereduceerd door zijn moeder. Feit is wel dat Marco een paar dagen later in zijn slaapkamer werd betrapt met alle rozenknoppen die ik woest uit de struik had gerukt onder zijn bed. Ik weet nog hoe ik onder zijn raam meeluisterde. En als ik het nummer toen had gekend had ik er een hartgrondig [i]I feel good – tadadadadadada[/i] uitgegooid.

Dat lekkere gevoel heeft me op gang gebracht. Door dat gevoel heb ik geen studie afgerond of een vak geleerd. Ik ben de zoete wraakzaak ingegaan. Eerst mijn eigen zoetegekauw, later met het helpen van de helse furiën, die pubermeisjes nou eenmaal kunnen worden als ze aan de kant worden gezet. Indertijd kreeg ik daar chocola voor en soms wat geld. Toen ik dik werd stopte ik er echter mee voor die meiden te werken. Geloof me, als je dik bent heb je veel tijd nodig voor je eigen wraakzaak en chocolade is dan toch al geen goed idee. [Dees]

Nu ben ik 44 jaar en heb maatje 36. Na wat omzwervingen heb ik de koe bij de horens gevat. Ik moest en zou afvallen. Ik melde me aan voor chocoladetherapie. Dat was heftig. Het meisje van Verkade heeft mij er doorheen gesleept. Mon cherie maakte van mij een getalenteerde kokkin. Ik leerde caloriearme koetjesrepen maken en al mijn bonbonblokkades verdwenen als chocoladehagel voor de zon.

Een cursus Milkakoeien kleien met chocoladepasta bracht mij in contact met Johnny een jonge filmregisseur. Hij was gecharmeerd van mijn chocolade oogopslag. Johnny was voor zijn nieuwe film Chocolat op zoek naar een kooktalent met de juiste look en bedreven in het maken van roomboter chocoladecake à la Brando. Ik ontving het filmscript en kreeg de hoofdrol. Een unbearable lightness of being overviel me. De wereld verscheen aan mij in troix couleurs bleu!

In speelde de rol van mijn leven in Chocolat. Met mijn bedwelmende kookkunst caramelliseerde ik alles en iedereen. Zo ook Marco, chef van het lieflijk bloemenwinkeltje het Rozenknopje. Na het consumeren van een chocomel on my rocks plukte Marco alle blaadjes van mijn rozenknopje. We zijn nu twee jaar getrouwd, hebben vier kinderen en een hond. Is getekend, Juliette Brioche. [Mien]