Dennenhasj

Eergisteren, tijdens een verkwikkende ochtendwandeling met mijn vrouw, snoof ik de zalig zoete, haast bedwelmende geur van de dennenbomen langs het pad op en ik dacht: ‘hars’ – ‘hasj’, verdraaid, die woorden lijken toch wel heel sterk op elkaar. Is dat nou toeval, of niet? Zijn ze in de basis misschien dezelfde woorden? Hebben ze een gemeenschappelijke ontstaansgeschiedenis? Ik wilde dit vraagstuk aan mijn vrouw voorleggen, maar die slaakte een wanhopige zucht: “Je weet toch dat ik helemaal niets heb met etymologie? Zeker niet op de vroege ochtend. Hoe vaak moet ik je dat nou nog zeggen? Weet je nog, vorige keer?” Ze refereerde aan een eerdere wandeling, waarbij ik haar intens had vermoeid met mijn betoog dat ‘eekhoorn’ en het Engelse woord voor eikel – ‘acorn’ – ten onrechte met elkaar in verband worden gebracht. Thuisgekomen raadpleegde ik toch stiekem even de Wikipedia en wat bleek: hasj = hars, van de canabisplant. Had ik dus toch gelijk.

Wat ik me nu afvraag: zou je stoned kunnen worden van het roken van dennenhars? Ik voel er niet veel voor om daar zelf mee te experimenteren, maar er zal toch wel iemand zijn geweest die deze proef al eens op de som heeft genomen? Mensen doen de gekste dingen. Er moet vast wel iets over te vinden zijn. Ik vertrek daarom nu heel eventjes richting Google en ga daar zoeken op de termen ‘roken’ en ‘dennenhars’. Wellicht kom ik er dan achter. Tot zo. Ik waarschuw wel als ik terug ben.

(pauzemuziekje)

Daar ben ik weer. Niet veel wijzer geworden, maar op etymologisch gebied heb ik wel weer iets opgestoken. Dennenhars wordt ook wel ‘woudwierook’ genoemd – en nu komt het – dat woord, althans het tweede deel ervan, ‘wierook’, is weer afgeleid van ‘gewijde rook’. Weten we dat ook weer. Prachtig fenomeen, die etymologie, ik kan er geen genoeg van krijgen. ’t Geeft me zo’n kick, daar kunnen geen drugs tegenop. Verslavend is het ook. Het is dat ik overdag moet werken, maar anders zat ik continu met het etymologisch woordenboek op schoot, zoekend naar de oorsprong van alle woordjes die ik ken – en dat zijn er nogal wat.

Maar pas op: net als drugs kunnen ook etymologische vingeroefeningen gevaar opleveren. Zo bleek tijdens die ochtendwandeling waar ik dit stukje mee begon. Daar had ik nog niet alles over verteld: “Zeg als je nou niet ophoudt, dan krijg je een klap voor je harses!”, riep mijn vrouw, toen ik haar maar bleef doorzagen over de mogelijke verwantschap tussen de woorden ‘hars’ en ‘hasj’. Ze lachte er weliswaar bij, maar een goed verstaander had de serieuze ondertoon opgepikt. Zo niet ik.
“Hé”, merkte ik op, een bijdehand wijsvingertje in de lucht stekend, “dat woordje ‘harses’ lijkt toch verdacht veel op…”
De mij in het vooruitzicht gestelde klap voor mijn harses bleek geen loos dreigement.