Deurknop

Het begint mij de laatste tijd op te vallen. Iemand is een hele middag of avond op bezoek geweest. Allerlei onderwerpen zijn ter tafel gebracht. Hij of zij neemt afscheid en bedankt. Heeft de deurknop al vast en zegt dan opeens:’ Ik heb hele grote zorgen. Het gaat zò slecht met mijn broer, hij heeft zelfmoordneigingen’. Het gesprek duurt staand wel een kwartier of langer, maar het is veel intensiever dan toen we nog zaten. Ik vraag mij af of diegene de hele tijd al een moment heeft afgewacht om dit te vertellen. Er misschien steeds aan heeft zitten denken. Er maar niet toe kon komen.
Waarom dan op dit moment dan wel?
Geeft die deurknop het gevoel dat hij of zij snel weg kan als het te moeilijk of te emotioneel wordt? Zo van: ik ben toch al half buiten en dat is veiliger?
Ik kan snel weg als het mij teveel wordt en ik niet verder wil praten?
Wellicht bang later spijt te krijgen het toch niet verteld te hebben omdat het ook troost biedt? Als zulke overwegingen een rol spelen, zal dat waarschijnlijk onbewust zijn, vermoed ik.

Het zijn vragen die bij mij opkomen. Natuurlijk stel ik die vraag niet op zo’n deurknopmoment. Ik zeg niet; ‘Goh, waarom heb je dat nou niet eerder verteld?’
Het zijn toch ongemakkelijke en pijnlijke momenten, waar je even geen raad mee weet. Ze hangen nog in je hoofd als de visite allang weg is. Ze blijven als het ware op de drempel liggen en je raapt ze op en haalt ze naar binnen omdat anders de deur niet dicht kan.

Het zou kunnen dat het onderwerp zo zwaar is en belangrijk dat het niet past bij het alledaagse ‘geouwehoer’ tussen bekenden over alles en niks. Nu krijgt het een eigen status en nadruk.

De gezichtsuitdrukking waarmee zoiets gezegd wordt, blijft haarscherp in mijn geheugen gegrift.

Misschien nog meer dan de woorden.