Dichter

Duits is multifunctioneel. Zowel nietsontziende barbaarse dictators als even nietsontziende romantische dichters kunnen zich ongebreideld uitleven in de mogelijkheden die de rijke taal biedt. Neem het rijmpje ‘Befehl ist Befehl’. Dit kan, afhankelijk van context en intonatie, zowel zinnenprikkelend als zinnendodend werken. De Duitse satiricus Jan Böhmermann heeft dat ervaren nadat hij een gedichtje had opgedragen aan de Turkse president Tayyip Erdogan. Gevat, dat zeker, aangenaam qua ritme en zelfs op rijm. Hebben ze in Duitsland eindelijk een keer een grappenmaker waarvan ze zijn beroep ook in het buitenland doorhebben en die, om een beetje stemming te maken, eens niet uit Nederland hoeft te komen (‘der Rudi’, in herinnering), is het weer niet goed. Tayyip is boos en zet alles op alles om Böhmermann het zwijgen op te leggen. Het lijkt marginaal, maar past volledig in zijn politiek om alle voor zijn positie bedreigende extremistische uitingen te elimineren. Hij is zelfs bereid daarvoor het belangrijkste legaat uit de erfenis van Mustafa Kemal Atatürk, de scheiding van kerk en staat, om zeep te helpen. ‘Der Jan’ denkt ondertussen ‘Scheiβe’ want het loopt hem dun door de broek en is ondergedoken, een oude van de Nederlanders afgekeken vaardigheid. Toch is taal het enige wapen van de democratie. Het helpt zoeken naar het midden, de grootste gemene stemmendeler, maakt democratie eigenlijk een beetje saai. Tayyip had echt ballen getoond als hij het had aangedurfd om, op zijn eigen nationaal niveau, met een pakkend gedichtje uit te pakken. Met de groeten uit Myra.

16 april 2016  #BinnenDoorDenken