Die twee minuten.

Het bestralingsapparaat waar ik elke dag (op de zondag na dan) twee minuten onder lig te liggen en de geluiden van de stralingen die mijn borst binnendringen en daar een ravage aanrichten, zolang het maar ravage is die gerepareerd gaat worden zul je mij niet horen klagen. Die twee minuten zijn voor mij de eenzaamste en verdrietigste minuten die ik elke dag beleef, ik beleef weer de angst van mijn moeder, zusje en broer die dit ook ondergaan hebben. Ik voel wat zij voelen, doodeng en diep en diep triest dat ik als laatste der mohicanen zo als een tattoo Beppie daar lig te janken.

Die twee minuten zijn ook eenzaam, je hoort alleen het geluid, je ziet boven je wanneer het apparaat gaat draaien een prachtige foto van een dierenfamilie uit National Gheograpich. Dat doet mij een genoegen,maar daar is ook alles mee gezegd.

Er komt zoveel zeer naar boven, in twee minuten tijd besef je dat zo kort zo lang kan voelen en zijn. Ik ben aan het aftellen en dan maar hopen dat het lichaam zich hersteld van die ellende. Ik heb nog een lange weg te gaan, velen met mij, dat besef ik maar al te goed. Ik voel mij ook niet alleen hoor.

Alleen eens per dag, die twee minuten van bestraling, ben ik de eenzaamste vrouw in de wereld en kan wel janken over zoveel ellende dat mijn pad is opgekomen. Ik dacht dat mijn paadje nu wel schoon zou zijn na alles wat we mee hadden gemaakt, maar ik ben er nog lang niet.

Morgen weer, kan weer aftellen, maar kan ook mezelf niet die twee minuten even uitzetten om aan andere dingen te denken dat is het gekke. Ik kan altijd mijn gedachten leiden als ik dat wil, maar onder dit apparaat lukt het niet, De confrontatie is mij te strak. Ik blijf even twee minuten de enigste vrouw in de wereld die borstkanker heeft, de enigste vrouw die tranen voelt lopen langs de zijkant van haar ogen, gewoon voor twee minuten die verdomde eenzaamheid. En God weet hoe dat komt, want ik weet het niet.