Die zwangere buik komt niet door mij!

Dat is nog eens titel om een column mee te beginnen. Ik ga vandaag niet de vuile was buiten hangen, maar ik ga jullie vertellen waarom ik iets heb gedaan. Ik heb Iets gedaan waarover je goed moet nadenken, waarover je advies moet vragen, waar jezelf moet nadenken over je eigen verantwoordelijkheid, maar ook van je mogelijk toekomstig partner en over een nieuw leven! Ik vertel jullie over mijn besluit waarom ik mij in mei heb laten steriliseren ondanks dat ik nog maar 32 jaar ben en geen vriendin heb!

Ik ben niet gewoon, ik geloof niet dat er op de wereld een “gewoon” mens rondloopt. Dat idee is enger dan het idee van een mogelijke terrorist. Want wat is gewoon? Wat voor jou gewoon is is voor mij misschien totale chaos. Wat voor mij gewoon is, is in jouw ogen misschien wel de meest grote onzin die er is. Maar ik ga in deze zeer persoonlijke column vertellen over een besluit die ik niet licht heb genomen. Maar een besluit die mijn toekomst voorgoed heeft veranderd, maar ik weet dat het beter is! Ik ga jullie het vertellen niet voor aandacht, zieligheid of andere redenen, die mensen kunnen bedenken dat ik het doe als een roep om aandacht. Maar deze mensen slaan de plank flink mis, de reden waarom ik het nu vertel is omdat ik de noodzaak niet meer zie om het geheim te houden en zoals iedereen die het wist al zei “Het is een moedig, maar verstandig besluit”. Eind mei van dit jaar heb ik doelbewust na mijn vakantie met de smoes dat ik het weekend niet lekker was, mij op een mooie zonnige vrijdagochtend in het ADRZ te Goes, voorgoed onvruchtbaar laten maken door mij te laten steriliseren op een leeftijd van 32 jaar. Het is 202 dagen geleden sinds ik dit op papier heb gezet.

Lichaam als een Sovjet Straaljager, Ducktape en Plakband…

Iedereen die mij kent, weet dat ik meerdere medische klachten heb. Ik ga niet alles vertellen, want dan is het geen column maar een epistel. Maar concreet, ik heb 24/7 pijn, ik ken niks beters, ik heb ook krampen door heel mijn lijf en ik moet 31 pillen slikken om “leefbaar” door het leven te gaan! Ik heb de pech dat ik een redelijk goed verstand heb, maar een lichaam dat men alleen met medicijnen, onder controle kan houden, maar waar geen reparatie voor is. Ik loop het afgelopen jaar meer en meer met een wandelstok dus mensen zien dat er wat mis is, maar in het algemeen denken mensen gewoon dat ik een forse vent ben zittend in een scootmobiel. Ik weet wat er bij sommige onder de tong gaat, maar aan dat bezopen, onzinnige gebazel heb ik geen boodschap. Want al die mensen die klagen dat ik lui ben op hun belastingcenten wil ik hierbij nogmaals hartelijk bedanken, maar als ik ooit de pijn een uurtje kan geven aan die personen dan denk ik dat ze anders piepen. En dat zeg ik niet boos, niet met haat, niet met nijd, maar dat is een feit. Want mensen die dichtbij genoeg mogen komen snappen soms niet, hoe ik het vol hou nog zoveel te lachen. Maar zonder dat lachen, gek doen, dingen ondernemen dan is het leven pas saai, het idee om hele dagen niks te doen is net als bij ieder ander volledig onaantrekkelijk!

Ik ben met deze klachten geboren. Dit is niet door gevolg van een ongeluk. Ik heb de pech gehad dat door een ongeval ik wel een klacht erbij heb die vervelend is, maar ik heb het ongeluk overleefd. Dus ik neem maar op de koop toe dat ik 2 pilletjes moet innemen om te slapen. Door een valpartij van de trap, doordat een uilskuiken vergat een plug te doen in een houtenwandje om de trapleuning vast te zetten. Dus op een dag ging ik met trapleuning en al naar beneden, onder de traplift van mama, de details zal ik jullie besparen. Maar ik heb sindsdien een soort Belgische weg bovenop mijn hoofd. Maar niet zichtbaar, dus ik lig er niet wakker van! Ik ben afgekeurd en herkeurd door het UWV, die willen geen eurocent in mij steken want door mijn medische klachten/ ongemakken zien ze geen stuiver terug.

Het verleden was een teken aan de wand

Mijn moeder heeft na een heerlijke nacht prijs gehad in 1986. Mijn moeder was een bewust alleenstaande moeder (bam). Mama heeft dit niet gedaan vanwege feministische ideeën, natuurlijk was ze voor dat er voor de vrouwen meer gelijkheid kwam, maar ze was niet een Rode Vrouw zoals Liesbeth den Uyl om een voorbeeld te nemen. Mama kwam uit een huwelijk met een monster, een man die haar heeft geslagen en erger. Mama heeft toen het besluit genomen, ze wilde een kind en geen vader. Nou, ik ben verwekt na een leuke avond. En op 27 januari 1987, ben ik in Goes geboren een zoon van BAM-moeder die niet door iedereen met open armen is ontvangen! Ik ben ook nog eens het voorbeeld dat er van twee geloven op 1 kussen iets goeds van kan komen. Mijn vader was half Frans en half Saudi. En mama was volbloed Nederlands, dus ik mengelmoesje.
In 1987 toen mijn moeder haar wens in haar armen had was mijn eerste medische tegenslag al geweest. Een hartstilstand van korte duur. Maar dat was het begin van een doldwaas en pijnlijke rit dat ik mijn jeugd kan noemen. Ik kwam in een soort achtbaan terecht waar de ene spierontsteking na de andere kwam. En hoe ouder ik werd, hoe vaker men het stak op feit dat wel tussen mijn oren zat. Tot op een dag in 2000 een dokter die ik tot aan de dag van vandaag dankbaar ben, gewoon keihard zei “Tim, je bent gehandicapt”. En die erkenning en veroordeling was het begin van een beetje meer begrip, maar kwam niet in overvloed. Ik was toen al behandeld met pillen om die ontstekingen te bestrijden, in de jaren’90 strooide men met medicijnen. Maar goed… ik kreeg hoe ouder ik werd meer klachten. En die klachten die kon je ook zien bij andere in onze familie. Om gedonder en privacy te bewaken noem ik geen namen. Maar ik weet hoe gebukt mijn moeder ging onder schuldgevoel toen zeker was dat haar kindje, haar Tim, haar Tinus, die klachten had meegekregen alleen dan erger dan ooit iemand in de familie had daarvoor. Mijn leven is gevormd mede door mijn beperking. Ik heb veel goeds geleerd, ik heb ook foute dingen gedaan, waar ik minder trots op ben. Ik weet alleen dat ik nu 32 ben, ik was er lange tijd heilig van overtuigd dat ik geen 25 jaar zou worden met alle klachten, grote medicijnkist van toen.

En morgen zien we wel…

Ik zat vorig jaar rond deze tijd bij de vertrekkende huisarts. De goede man gaat genieten van een welverdiend pensioen. Maar de onderzoeken, die waren vrij duidelijk. Het is bijna onrealistisch dat ik met mijn ziektebeeld goed voor een kindje die ik met een meisje/vrouw zou verwekken, zou kunnen zorgen. De liefde, de aandacht die een kind verdiend kan ik niet geven, want ik kan soms niet eens voor mijzelf zorgen. Ik heb een klein huis, maar zonder de hulp van mijn geweldige hulp in het huishouden zou ook dat niet goed gaan. Ik slik ook zoals ik al eerder zei zoveel medicijnen, als ik doodga dan cremeren ze mij niet. Ik denk dat ze een geel gekleurd vat laten komen uit de opslag van COVRA en mij per trein vervoeren, naar Tsjernobyl om opgeslagen te worden in de spookstad van Pripjat. (Ja, zwarte galghumor).

Testen, alles zegt dat de kans zo groot is dat zelfs als ik met een 100% gezonde vrouw/meisje nu een kindje verwek dat ik hetzelfde moet aanzien, een kind dat ziek is en waarschijnlijk wederom een stadium erger. En nu is het moment om even goed na te denken, want als ik gewoon een meisje zwanger schop om het bot te zeggen. Dan maak ik 3 mensen ergens ongelukkig, want ik wilde een kind wetende dat dit kind pijn zou lijden. Ik teken niet een doodvonnis, ik ga door met voorzetten van pijn en misschien maak ik het erger. Moet mijn kind dan 50 pillen slikken? Moet mijn kindje, pijn lijden zodat ik pas in het plaatje van de perfecte samenleving? Omdat ik naamdrager ben van het geslacht Traas, is dat een verplichting tot kinderen? Nee, het zou onmenselijk zijn om een moeder te laten moeten lijden om haar een ziek kindje te schenken, ik zou een kind veroordelen aan een leven met dokters, GGZ, waar ik mij niet voor schaam. Maar stel dat het erger is dan ik al heb, ik kan dat gewoon niet over mijn hart krijgen zonder bijna tranen in mijn ogen te krijgen! En al doe ik het veilig, slikt mijn partner in de toekomst of hoe dan ook de pil, gebruiken we rubber… stel het gaat fout. Moet ik partner het mes tegen de keel zetten, van abortus WANT!!!! Zo voelt het echt voor mij, want stel ik vind iemand die bereid is samen door het leven te gaan die maakt mee dat ik ook zal aftakelen op een goede dag.

Alles met een heldere kop gedaan!

Ik heb voor dat ik op het einde van mei van dit jaar mij liet helpen, gesproken met de mensen die ik meest vertrouwde of vertrouw. De nog niet zo lang overleden Tante Sien, zeker voor mijn gevoel heb ik als eerste om advies gevraagd. En die was het met mij eens, dat ik beter geen papa kon worden als dit de feiten waren. Ze zei niet van je moet dit, nee ze gaf haar mening waarom ik vroeg. En ik heb het besproken met Ben, mijn broer en beste vriend. Ik heb gesproken met een Pastoraal medewerker, ik heb gesproken met familie op het mooie Griekse eiland Kreta en ook met de steun van de huisarts, wist ik ik doe hier goed aan.

24 mei is mijn beste vriend mee geweest naar ziekenhuis en ik zat daar zenuwachtig. Ik had speciale medicijnen, ik had mocht mijn MP-3 speler meenemen. En mijn beste vriend grapt nog toen we daar zaten te wachten in de wachtkamer van “Ik ga koffie halen”. Nou ik weet nog dat ik echt niet wilde, maar hij was een echte vriend want hij bleef bij mij zitten en praten, terwijl ik daar als jong ventje tussen oudere mannen zat. Want alsof het fabriekswerk is, we zaten allemaal voor hetzelfde. En ik zie nog de verpleegster, ik hoor mijn naam “Meneer Traas” en ik sta op. En ik kijk mijn beste vriend aan, ik moest denken aan beroemde woorden uit Skyfall van de stervende M (Dame Judi Dench).. “I suppose… It’s too late to make a run for it”?

Ik had Bassie & Adriaan muziek door de koptelefoon, ik weet wel dat ik klik kreeg met de verpleegster. En we lachte enorm toen de dokter binnen kwam. En ik had tranen in mijn ogen toen de dokter binnenkwam, die had gelezen waarom, en mij een verstandige jongeman vond. En de procedure is gegaan zonder enige complicaties op een kleine nabloeding thuis na en hechtdraadje die niet oploste is alles perfect gegaan. Maar ik ben nu gewoon onvruchtbaar. Ik kan geen kleine Traasjes meer maken, de naamdrager kan zijn naam nier doorgeven aan zijn eigen vlees en bloed, maar we zijn niet de familie van Oranje. En ik zoals ik al eerder schreef is het ook maar twijfelachtig of ik wel voor een kind zou kunnen zorgen.

Kinderloos Tim? Nee….

Nou, nu kan je denken van ik ben kinderloos de rest van mijn leven, maar dat is alles behalve de werkelijkheid. Ik ben sinds 2010 gezegend dankzij een prachtig koppel, Laura en Glenn peetvader geworden. Van een meisje met de naam Laetitia, bewust of onbewust hebben ze mij niet alleen gelukkig gemaakt door dat ik peetvader werd. Maar mijn moeder die de kinderen echt zag als haar kleinkinderen tot de laatste dag van haar leven, was opeens “Opoe José”. En dat zeiden ze beide. Want 3 jaar later kwam Jack in mijn leven, waar ik de titel peetoom voor kreeg. En beide noemen mij Ome Tim of Tim, maar het gaat erom ik heb van hun liefde gehad die is bijna onbeschrijfelijk.

Een moment dat ik nooit meer zal vergeten, na mama haar crematie hebben we haar herdacht met een receptie bij Saloniki Goes. En Ties (roepnaam van Laetitia) komt met een tekening. En ik nam haar op schoot, ik kreeg een tekening met de zin; “Voor jou, omdat je verdriet hebt vanwege Opoe José” omdat haar ouders hadden uitgelegd dat mama niet zou terugkomen. En ik weet nog dat ik echt met haar heb geknuffeld, ik heb de tekening op de tafel gelegd en in de wc gehuild, want dat kleine Prinsesjes wist door mijn masker te breken! En haar onvoorwaardelijke liefde op dat moment, was zo mooi dat ik tranen krijg bij het denken eraan. En ik wil tegen iedereen zeggen die kwaad denken te doen, die oordelen hebben over die twee kinderen.

Ik ben misschien niet aanwezig in hun leven zoveel als ik zou willen, maar ik geloof in ze. Ik ben trots op hun, ik hou van hun met hart en ziel, maar ook ben ik trots op het ouderschap van beide, mama en papa!
Maar ik heb nog 2 kinderen, ja en daarvan ben ik meer en meer gaan houden. Ik leerde heel lang geleden, Esje kennen. Esje die tegenwoordig koosnaampje van Mega Mindy heeft had een dochtertje. En ik ga niet alles vertellen, maar ik leerde het lieve wondertje zittend in de kinderwagen samen met haar moeder beter kennen toen we over de grote Albert Cuypmarkt gingen. Jayme-Lynn, ik was meteen verkocht aan haar. Want op haar manier toonde ze liefde, ik weet nog van jaren geleden toen ze beide in Goes waren speciaal voor mij! We hebben gegeten… je raadt het nooit bij Saloniki. En in de jaren heen heb ik mij gemengd in haar leven, door altijd kaartje te sturen uit Kreta bijvoorbeeld. Dat ze mijn oude leesplankje heeft gekregen en andere dingen. En ik kreeg ook bij Sinterklaas een audiobericht met stem vol emotie “Dank je wel Ome Tim”. Geloof mij, dat doet mij echt wat. En dit jaar toen ik op Kreta zat werd ik weer blij gemaakt met de geboorte van voor vele een verrassing een jongen. Esje was bevallen en met de geboorte van haar zoontje Jayliano, die ik al heel snel zag en zelfs in mijn handen heb gehad…

En ik weet dat een dierbare vriendin, mij op hart heeft gedrukt dat als ze kinderen krijgt dat ik rol krijg in hun leven. Dat Ome Tim, ook in hun leven een rol speelt. En hoe dat zal zijn weet ik niet, elk kind is anders. Maar dit doet ze niet uit zieligheid, maar vanwege het feit dat ze respect heeft voor mijn besluit en het ergens tragisch vindt. Maar net als iedereen die ervan wist, vanaf moest weten stonden ze achter mij. Echte vrienden, echte mensen waarop ik kan bouwen!

Dit is mijn verhaal, dit is mijn keuze geweest om te doen. Ik heb er geen minuut spijt van. Want ik weet dat ik een mooi leven heb in de toekomst, of ik nu kinderen op de wereld had gezet van eigen geslacht of ik peetvader, oom, wat dan ook zal zijn bij andere. En ik hoop dat deze column mensen doet denken, want het is niet erg als je geen vader kan of wil worden. Soms is het lot zoals het is. En je kan dwars tegen de stroom in zwemmen of je kan het aanvaarden, het beste ervan maken en de liefde ontvangen, die je krijgt van goede vrienden, die je steunen! En hopelijk over 50 jaar zeggen hun kinderen, dat die malle, vrolijke, beetje kromme, Ome Tim wel hun aan het lachen heeft gekregen en iets speciaals heeft betekend in hun leven.