Dieet

Ik heb het aan zien komen. Mijn vrouw is ontevreden over de kleding van tegenwoordig, want die krimpt en dat was vroeger nooit zo. Als ze met enige regelmaat dit soort uitspraken doet, dan weet ik dat het nog maar een kwestie van dagen is of er wordt een dieetronde aangekondigd. Wat het verband is met krimpende kleding ontgaat mij volkomen, maar dat is waarschijnlijk vrouwenlogica. En ja hoor, een paar weken geleden gaf ze tijdens een etentje het voorbericht. Dat behoort ook tot de vaste procedure, van tevoren aankondigen! Zij staat erop zich op zo’n ingrijpende missie als afslanken zorgvuldig voor te bereiden. ‘Ik ga’, zei ze terwijl ze de menukaart aandachtig bestudeerde, ‘weer lijnen, want de kilo’s zijn er de laatste tijd aangevlogen’. Vroeger zou ik gezegd hebben’ ik dacht dat je kleren gekrompen waren’, maar dat, weet ik uit ervaring, is een opmerking waarmee je in dit stadium niet hoog scoort. Ook troostende woorden als, hoe kom je erbij of het valt toch best mee, worden van tafel geveegd want het doel staat helder voor ogen. Een vrouw die overgewicht bij zichzelf heeft vastgesteld duldt geen tegenspraak en zeker geen tegenwerking. Ook de manier waarop ze de menukaart bestudeerde, paste volledig in het beeld dat ik van haar heb tijdens haar voorbereidingen op het afslanken. ‘Ik heb besloten om bij wijze van afscheid ijs als dessert te nemen’, zei ze, op de bestelling vooruitlopend. Ze drukte hiermee resoluut de slecht-voor-de-lijn discussie, die altijd aan het toetje voorafgaat, de kop in. Als de zaken zo aangepakt worden dan weet ik het, het gaat door, er is geen houden meer aan. In huize Drieschot worden binnenkort twee afzonderlijke potten gekookt. Vroeger deed ik uit misplaatste solidariteit nog wel eens mee, maar daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt. Ik zou trouwens niet kunnen, want ik draag de kleren af van een bemiddelde neef die toevalligerwijs dezelfde maat heeft als ik. Als ik zou gaan afvallen, dan zou dit veel te veel in de papieren gaan lopen. Er is nog een reden waarom ik niet meer meedoe, ik heb namelijk inmiddels volledig geaccepteerd dat het opeenstapelen van jaren nu eenmaal z’n tol eist, mijn vrouw is nog lang zover niet. De keuze was inmiddels gemaakt en uit haar bestelling bleek inderdaad dat ze aan een afscheidstournee begonnen was. ‘Ja,’zei ze, ‘nu kan het nog.’
Ik ben al jaren de kok bij ons in huis en vanuit dat gegeven meen ik ook recht te hebben op verdere uitleg over de weg zij gekozen heeft om het vermeende surplus aan gewicht te reduceren. ‘Het is een dieet vergelijkbaar met Atkins maar dan veel beter,’ zei ze monter, toen ik nadere uitleg vroeg. Oh, Montignac zei ik, want ik weet er best wel wat van. Met een vies gezicht keek ze me aan:’ Montignac, Montignac, dat was toch niets, daar ben ik destijds geen gram van afgevallen, nee het is een zeer verantwoord dieet, op wetenschappelijke manier ontwikkeld en veel Amerikanen zijn er enorm van afgevallen. ‘Ik snap niet dat ik er niet eerder aan begonnen ben, want dat boek stond al jaren in de kast’, zei ze toen ik opmerkte dat ik helemaal geen nieuw diëtenboek had gezien. Ik wist niet wat ze nu precies bedoelde, maar intuïtief weet ik dat op zo’n moment doorvragen tot eindeloze discussies leidt. Ik probeerde in gedachten te reconstrueren welke kuur uitverkoren was, maar gaf al snel de moed op want blind kiezen uit zo’n kleine anderhalve meter kook- en dieetboeken gaat een mens niet in de kouwe kleren zitten. Inmiddels is ze alweer zo’n twee weken bezig en ik weet nu wat de grote truc is: alles mag, behalve koolhydraten. Eigenlijk een heel simpel en begrijpelijk dieet: eiwitten en vet. Dat een mens daar toch niet eerder opkomt, daar moet je toch van afvallen! De eerste week is veelbelovend verlopen, een beetje slap in de benen was ze wel, dat moest ze eerlijk bekennen. De laatste dagen bemerkte ik toch zo hier en daar wel enige verandering. De weegschaal werkte perfect mee, daar niet van, dagelijks werden de gewichten als waterstanden afgeroepen, uiteraard tot in decimalen want ook met de weegschalen – we hebben er drie – gaan we met onze tijd mee. Nee, met de weegschaal was niets mis, maar de discussies waren aan verandering onderhevig. Gesprekken die normaliter effectief en in puike sfeer werden afgewikkeld, schenen ineens wat moeizamer te verlopen, soms werden ze zelfs op het scherpst van de snede gevoerd. Ook aan tafel werd aanzienlijk minder gelachen. Het glas rode wijn dat ik altijd moest drinken omdat het zo goed was voor hart en bloedvaten, was ineens levensbedreigend geworden. Ze had het zelf in een medisch tijdschrift gelezen. En dan mijn eetgewoonten, ‘volgens haar ‘eet ik niet maar ik zwelg, daar krijgt een mens toch een maagzweer van’. Ik moest met weemoed terugdenken aan de begeleide afslankpoging die ze jaren geleden bij de Weight Watchers heeft gedaan. Onder leiding van mevrouw Speksnijder, ja echt, zo heette dat mens, kwamen de lotgenoten wekelijks in een zaaltje bijeen en daar werd het overgewicht weggediscussieerd, dat gaf thuis toch wat meer balans. Gisteren stelde ik verheugd vast dat de kuur inmiddels in een terminaal stadium was beland, want mijn vrouw vertrouwde me toe ‘dat ze altijd al van die zware botten heeft gehad’.
Vanmorgen belde een buurvrouw op, die in zulke gevallen altijd erg meeleeft. Hoe het ermee was vroeg ze, toen ik de telefoon aannam. Gelukkig had ik een goed bericht: “Mijn vrouw, die zit in de keuken, die-eet! “

Willem Drieschot