Diplomatieke doos

Bananistan werd in de late jaren-70 zelfstandig. Inderdaad: een bananenrepubliek. Met alles wat je mag verwachten. Debiele politici. Corruptie. Een staatsgreep. Politieke moorden. Bestuurders die zichzelf verrijken met drugshandel. Smokkel per diplomatieke post. Maar ook veel krokodillentranen als dus zelfs de Minister van Boerenzaken en Waterkracht op het vliegveld van het voormalige moederland intiem wordt onderzocht. Zelden verliep de verzelfstandiging van een kolonie zo rampzalig. Meerdere bevolkingsgroepen maakten elkaar het leven zuur. Op alle terreinen. “Una Pople” was het motto van de jonge staat, maar in de praktijk kwam daar niets van terecht. Echt helemaal niets. Dorpen voor de kroesharen. Dorpen voor de sluikharen. Dorpen voor de geelhuiden. Allemaal eigen winkels, en samenwerken ho maar. Het land verpauperde zienderogen.

Zoals het een bananenrepubliek betaamt, greep op zekeren dag een energieke kolonel zijn kans. Met veel wapengekletter werd een staatsgreep gepleegd. De enige krant met redacteuren die wél konden nadenken werd gesloten, en omroep onder staatstoezicht geplaatst. Treurig dieptepunt was wel de moord op een groep tegenstanders van de junta. Op het centrale plein van de grootste stad werden ze in koelen bloede doodgeschoten.

Het land werd armer en armer. De enigen die nog goed te eten hadden waren de militairen en hun vriendjes. Die verdienden grote sommen geld met drugshandel. De bijbehorende smokkel verliep zelfs voor een deel per diplomatieke post. Dat kwam aan het licht toen op het vliegveld een enveloppe, bestemd voor de ambassade in het voormalige moederland, open scheurde. Uiteindelijk schreef het militaire regime verkiezingen uit, onder druk van andere landen die dreigden met sancties of zelfs een inval. Toch kwam er geen eind aan de corruptie en drugshandel die het land teisterden. Want de militairen bleven onaantastbaar. De kolonel die opdracht had gegeven tot de moordpartijen werd door een volgende regering zelfs benoemd tot Minister van Staat, wegens zijn grote verdiensten voor het land. Daarmee werd hij diplomatiek onschendbaar, had men bedacht…

Het voormalige moederland heeft al een tijdje weinig respect voor de diplomatieke status van de politici van de voormalige kolonie. Logisch toch, als de kilo’s coke per ambassadepost worden verstuurd? En nu is er een knetterende ruzie ontstaan. De Minister van Boerenzaken en Waterkracht pendelt regelmatig heen en weer tussen de voormalige kolonie en het moederland. Tot twee keer toe werd haar geheime enveloppe onderzocht op drugssmokkel. Net als de geheime enveloppe van iedere andere vrouw die werd verdacht van drugstransport. Terecht, dunkt me.

Wanneer een land de diplomatieke onschendbaarheid verwart met een vrijbrief tot straffeloze drugssmokkel, verspeelt het al zijn diplomatieke privileges. Dat geldt ook voor de diplomatieke doos van een diplomatieke doos. En wat die kolonel betreft: ik zal dansen, ik zal juichen, ik zal springen als men zijn stoffelijk overschot opdregt uit de rivier, met een baksteen om zijn nek.