Dissonant

Ze fluistert poëzie. Woorden, met zorg aaneengeregen, voortvloeiend in een gevoel, een verlangen, een huwelijk van taal en betekenis. Haar stem is zacht, maar dringend. ‘Begrijp je het?’ vraagt ze. ‘Begrijp je wat ik je wil zeggen?’ Ik knik. Ik knik maar begrijpen lukt niet. Het enige wat ik wil is verdwalen. Eeuwig ronddolen in haar landschap van woorden. Woorden die klinken als muziek, maar geen noten nodig hebben om zich aan vast te houden. Woorden die zweven, kabbelen, wiegen…

Ik waan me een bladzijde. Het is leeg en het smeekt om inhoud. De bladzijde maakt deel uit van een boek. Een boek zonder plot, zonder enkele betekenis. Niemand raakt het aan, of gunt het een blik waardig. Velen ontkennen zijn bestaan. Alleen zij ziet de waarde ervan. Ze fluistert het leven toe. Schenkt het haar eigen werkelijkheid. Liefdevol. Zonder daar ook maar een pen voor nodig te hebben.

‘Wat is er?’ vraagt ze plotseling. Gesproken taal maakt plaats voor een ijzige stilte. Een stilte die uiteindelijk gevuld wordt door woorden die niet vloeien. Niet troosten. Niet de klanken maken die zachtjes wiegend de werkelijkheid verdoezelen.
‘Ik voel me leeg’ antwoord ik. ‘En je woorden bevestigen mijn leegte. Alsof er niets anders is. Niets anders dan jouw woorden.’

Ze zwijgt. Haar woorden kroppen zich nu op in haar hoofd, haken zich vast aan onzekerheid, angsten. Als in een achtbaan stijgen ze omhoog, dalen af, maken rondes waarbij het hoofd naar de afgrond gericht staat om als een speer weer voorwaarts te gaan. Ellenlang gaat dit zo door, totdat ze duizelig ziet en bleek.

Ook ik zwijg. Ik zwijg en nestel me dieper in mijn leegte. Ik voel niet meer.
Misschien leef ik zelfs niet meer.

Ik fluister gedachten. Gedachten die stromen, kronkelen, zich in sneltreinvaart van station naar station voortbewegen zonder ook maar een enkele tussenstop te maken.

Maar het is te laat. De tijd dat er ook maar iets te zeggen viel is voorbij en alles wat rest zijn woorden. Lege betekenisloze woorden.

‘Begrijp je wat ik je wil zeggen? Vraag ik in gedachten. Ze zwijgt. Begrijpen lukt niet. Het enige wat ze wil is verdwalen. Eeeuwig ronddolen in haar landschap van woorden. Woorden die eindeloos voortrazen maar niets meer hebben om zich aan vast te kleven.

Woorden als muziek, geteisterd door dissonanten.