Daar zit ik dan op een terrasje in Amsterdam, heerlijk mensen aan het kijken. Ik kan zo genieten van al die verschillende mensen, maar uiteraard ook ergeren. Waar ik mij zo aan kan ergeren is, als ik onverzorgde mensen zie. Te lang haar, kleding uit het jaar nul en het ergste van allemaal, van die te lichte spijkerjasjes. Ik zou gewoon spontaan down worden als ik zoiets moest dragen. Natuurlijk moet je dragen wat je wilt, maar het kan ook gewoon geen gevoel voor mode zijn. Je kunt er uiteraard ook gewoon het geld niet voor hebben, maar dan nog zijn er winkels waar je voor weinig geld jezelf top kan aankleden. Die zure zult lucht, die van sommige mensen afdruipt, is gewoon te ranzig voor woorden. Zweet, zure lucht uit de mond, te ranzig voor woorden. Vooral als ik s’ ochtends naar mijn stage, school of werk met het openbaar vervoer ga, zit ik soms naast mensen die gewoon aan het rotten zijn. Ik loop van ergernis gewoon weg en dan denk ik echt wat een verschrikkelijke vertoning. Je kunt je toch wel fatsoenlijk wassen? Wat moeten je collega’s en of klasgenoten wel hier niet van vinden?
Je moet gewoon je collega of klasgenoot kenbaar maken dat dit echt niet kan.

Ik zelf kan echt niet naar buiten voor dat ik een lekkere douche heb genomen als ik uit mijn bedje kom. Een parfum op spuiten kan ook geen kwaad. Uiterlijke verzorging is je visitekaartje, lekker fris in het leven staan. Misschien is dit teveel gevraagd, maar vooral als je je veel onder de mensen begeeft vindt ik dit van essentieel belang. Niks mis mee toch?

Toen nam ik nog maar een slokje van mijn pilsje en ga weer lekker verder met mensen kijken en laat ik maar gauw aan wat anders denken..

Categorieën: Maatschappij

2 reacties

fjag2003 · 7 september 2007 op 17:45

Als ik eerlijk ben vind ik dit geen column, maar een ingezonden brief.
Ik begrijp wat je bedoelt met mensen zichzelf niet goed verzorgen, ik ken er ook wel een paar en dat is inderdaad soms ‘ranzig’.

Maar ik vind dat je de boodschap verkeerd overbrengt. De manier hoe het het op hebt geschreven is als een gesprekje wat je kunt hebben als je op t terras zit, waarvan je drie minuten laten alweer vergeten bent waarover het ging.

Je ergernis druipt er te veel van af.

Marjolein · 7 september 2007 op 23:20

haha ja ik herken het wel… jammer alleen dat ik het sarcasme mis 🙁

Geef een reactie

Avatar plaatshouder