En dan krijg je het te horen, “Het is niet goed, ik heb borstkanker.” Hoe moet je daar op reageren, valt er wel op te reageren. Ik loop naar mijn moeder toe en omhels haar, een omhelzing uit angst haar te verliezen, een omhelzing omdat het mijn moeder is. Als je het hoort dan weet je het even niet meer, eerst is er de schok, je omhelst elkaar, praat er over en denkt na over de loodzware tijd die voor je ligt. De zuster in het ziekenhuis had het al verteld, “Dit word een zwaar jaar voor u.” en dat terwijl het afgelopen jaar ook al alles behalve makkelijk was…

Samen met het vreselijke bericht wat je te horen krijgt gebeurt er meteen iets anders, al je ideeën, gedachten en plannen verdwijnen, de eerste paar dagen voer je niets nuttigs meer uit, het lukt gewoon niet meer. Ik zat nog vol ideeën, dit weekend even een paar leuke artikelen schrijven, wat schoolwerk maken en verder lekker rustig aan doen. De artikelen kwamen er niet, net als het schoolwerk. Rustig aan heb ik wel gedaan, alleen mijn geest werkte niet mee.

Het is nu Zondag avond, 3 dagen nadat het bericht kwam en we elkaar omhelsden. Nog steeds is het niet doorgedrongen, 1 nacht in het ziekenhuis voor een operatie, bestraling en daarna chemokuur, je weet het wel maar kan het niet bevatten. Waarschijnlijk duurt het ook nog wel even voordat het besef er komt wat er nou daadwerkelijk aan de hand is en dat terwijl je altijd ergens denkt dat het allemaal niet waar is, dat het ziekenhuis opbelt met het bericht “Sorry, we hebben een fout gemaakt, u bent kerngezond” maar je weet, zo’n bericht komt er niet.

Gelukkig zijn we hier thuis erg nuchter, we weten dat het kanker een vreselijke ziekte is, maar weten ook dat je nu weinig meer kan dan doen wat de doktoren zeggen. Het word dus, zoals al eerder gezegd, een zware tijd, voor mij, mijn broer en mijn vader maar bovenal voor mijn moeder. Zij word geopereerd, zij moet enkele weken lang elke dag naar het AMC, zij moet een chemokuur volgen.

[i](Wat hierboven staat is geen fictie, het is geen slechte droom of een angst die ik heb, ik had de angst en nu is hij realiteit geworden. Wat er komen gaat, ik weet het wel maar besef het nog niet.)[/i]

Categorieën: Algemeen

8 reacties

Mup · 16 april 2006 op 19:38

Kan alleen maar zeggen, veel sterkte voor jullie allemaal. Voor wat het waard is, je schreef het zelf al, hoe moet je daar op reageren,

Groet Mup.

wendy77 · 16 april 2006 op 20:44

Je hebt het erg goed en treffend weten te omschrijven alhoewel ik er zeker van ben dat het niet makkelijk geweest moet zijn.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe.

ietje · 16 april 2006 op 21:23

en dan is daar het vreemde besef: zo’n afgrijselijk bericht brengt jou tot een kippenvelcolumn. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat alle zwaarte die jullie nu verwachten,samen zal gaan met momenten die je anders niet beleefd of niet zo ervaren zou hebben. Ik ben er zoveel rijker door geworden, hoe raar dat ook klinkt. Ik wil je ook heel graag veel goeds wensen en je moeder boft met zo’n meelevende zoon.

hilco · 17 april 2006 op 11:28

Op zo’n moment schieten woorden tekort. Toch heel duidelijk omschreven.

Veel sterkte.

Li · 17 april 2006 op 21:53

Pfoeh wat een aangrijpend verhaal Niek. Misschien helpt het om de gebeurtenissen van je af te schrijven. Het kan voor degenen die hetzelfde meemaken een troost of een herkenning zijn.
Sterkte.

Li

melady · 18 april 2006 op 00:13

quote]Hoe moet je daar op reageren, valt er wel op te reageren. Ik loop naar mijn moeder toe en omhels haar, een omhelzing uit angst haar te verliezen, een omhelzing omdat het mijn moeder is. [/quote]

Kippe(n)vel na deze zin.
Grammaticaal rammelt je column een beetje boel maar het emo gehalte is zeer duidelijk aanwezig.

Sterkte

KawaSutra · 18 april 2006 op 00:52

Aangrijpend verhaal Niek, sterkte!

Ma3anne · 18 april 2006 op 09:40

Verschrikkelijk herkenbaar…
Blijf moed houden allemaal!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder