Dode dief (2)

Even rustig op een rij.
De doodgereden dief was 19 jaar. Op de middag voor zijn dood moest hij voorkomen vanwege de verdenking dat hij een filiaal van Xenos had overvallen, een medewerkers daar vastgebonden, een pistool tegen het hoofd en een mes op de keel had gezet, herhaalde malen met het hoofd hard op de tafel had geslagen. Dat was allemaal twee jaar geleden gebeurd. Toen moet Ali dus, zeg maar, 17 jaar geweest zijn. Hij was ook al eens tot tweeënveertig dagen veroordeeld wegens tasjesroof. Dat was ook al weer twee jaar daarvoor gebeurd. Dus toen was Ali zo ongeveer vijftien jaar. Zo zinvol is dus het strafrecht.

We laten de knaapjes los en gaan ze pas jaren na het gebeuren berechten en veroordelen. Volslagen zinloos, zoals uit de feiten blijkt. Want de enorme indruk die zo’n rechtszitting op de knaapjes heeft, moge blijken uit het gegeven dat Ali dezelfde avond nog alweer bezig was met zijn mieze praktijken. Een notoire crimineel, dat was hij inmiddels geworden. Justitie en politie hebben het vandaag de dag over een ‘fanatieke veelpleger’. De mannetjes leren er geen barst van, van die aanpak van vrouwe Justitia. Ze haelen er lachend hun neus voor op.

Maar hoe zit het met ons Openbaar Ministerie zelf? Die leren ook niets uit gemaakte blunders. Want met de zaak rondom Eric O. nog vers in het geheugen, gaan ze rustig over tot het vervolgens van de beroofde bestuurster van de auto. Die heeft een misdrijf gepleegd waarop wel vijftien jaar gevangenisstraf staat, laat de persofficier Meulenbroek fijntjes weten. Die vrouw kunnen ze wel aanpakken. Dat lef kan het OM wel opbrengen. Maar Ali en zijn vrienden worden na hun misdrijven echter gewoon de straat op geschopt tot het volgende feit dat ze plegen. Als gelijke monniken gelijke kappen hebben, dan moet deze mevrouw eveneens worden vrijgelaten tot aan de rechtszitting. Dan moet vervolgens eerst maar eens wettig en overtuigend worden bewezen dat ze moedwillig op de rovers is ingereden met het oogmerk ze te verwonden of te doden. Da’s een hele kluif voor ons arsenaal Officieren dat doorgaans niet in staat blijkt om de gemiddelde tasjesrover langer dan dertig dagen achter de deur te houden. Dus dan horen we over twee jaar wel eens of er nog wat gebeurt met haar.
Ondertussen heeft een stel Marokkaanse inbrekers alweer een advocaat overhoop gestoken die zijn kantoor tegen hen wilde beschermen. Eén van de onverlaten is door het slachtoffer dermate toegetakeld dat hij er niet in slaagde om net als zijn moedige vrienden te vluchten en hij is dan ook aangehouden. Naar alle waarschijnlijk zal de advocaat wel worden gearresteerd wanneer hij uit het ziekenhuis wordt ontslagen, want iedereen die zijn hand opheft tegen schurken die zijn have of goed willen roven, staat de hel en verdoemenis van Donner en de zijnen te wachten. Het OM is namelijk bang dat mensen het recht in eigen hand gaan nemen. Dat is waar het ze eigenlijk om gaat. Ten koste van alles moet de schrik er bij de burger in gejaagd worden om dan maar ten einde raad zichzelf te verdedigen tegen dit soort Marokkaanse bendes. Een doeltreffende aanpak van dat geteisem heeft het OM niet voorhanden, maar wanhopige burgers die het dan zelf maar doen, die weten ze wel kordaat achter de deur te zetten.
Het is echter niet anders dan normaal dat de bevolking van Nederland dit gajes spuughemeltjezat is. De Donner-brigade moet niet roomser dan de paus zijn bezorgdheid uiten over het feit dat de slachtoffers hun tanden laten zien. Dat heeft men zelf veroorzaakt.
Het falende Nederlandse rechtssysteem heeft bewezen dat ze de grondbeginselen van de maatschappij en het recht op bescherming en veiligheid van slachtoffers lager acht dan de wonderlijke eigen interpretatie die ze aan de wet heeft gegeven.

Bernard Welten, de nieuwe hoofdcommissaris van Amsterdam, heeft laten weten dat de veelplegers en bendeleden met naam en toenaam bekend zijn. Het merendeel moet nog voorkomen voor een schier ontelbare hoeveelheid misdrijven die het in de voorbije jaren heeft gepleegd. Niets nieuws onder de zon. Dat is al jaren zo. Maar ze zijn, in afwachting van al die zittingen, gewoon weer de straat op gestuurd om hun strafblad vervolgens uit te breiden met nog meer misdrijven. Het met veel verve aangekondigde lik-op-stuk-beleid blijkt een wassen neus. Het tuig kan gewoon doorgaan met het aantasten van zowel rechtsgevoel als rechtsstaat.

Wanneer dat schorem vanaf vandaag gewoon zou worden opgesloten tot aan de zitting en vervolgens, na vaststelling van schuld, direct afgestraft, gaat daar een duidelijk en helder signaal vanuit. Wanneer de straffen meer in overeenstemming met het delict worden gebracht, is dat ook al zo’n boodschap die niet voor een andere uitleg vatbaar is dan die welke ze hoort af te geven: we zijn het zat! En als die aanpak geen afschrikwekkende werking heeft, dan is dat gajes in elk geval geruime tijd van de straat en dat is feitelijk al zegen genoeg.
Die straat is namelijk niet van Marokkaanse jeugdbendes. De straat is van de staat! Van ons! Iedereen moet in Nederland met een veilig gevoel kunnen leven. Je blijft met je poten van andermans eigendommen, lijf en leden af! Als je dat niet wilt, dan ga je die grappen maar eens achter het Rifgebergte uithalen met je Marokkaanse paspoort. Eens kijken hoe lang je dat daar volhoud.

In een Amsterdams politiecel zit een vrouw wier leven totaal overhoop ligt. Omdat ze in een opwelling deed wat ieder weldenkend mens kan begrijpen. Dat dat een dode tot gevolg had, is een vreselijk exces, waarmee ze zal moeten leven. Bij elkaar opgeteld dus het trauma van de beroving, van het doodrijden van een ander mens, van het gedreig van die lieve schatjes die direct uit alle hoeken en gaten kwamen om te krijsen dat het om moord ging, van de arrestatie, de verhoren, de opsluiting, de aanklacht…
Ernaast wordt een cel in gereedheid gebracht voor een neergestoken advocaat. Die in een staat van woede deed wat zoveel anderen ook zouden doen, als ze de moed op kunnen brengen. Je moet het immers maar durven, in je eentje drie man te lijf gaan.
Twintig meter verderop lult zijn confrère de dader van die steekpartij de straat op. Dan kan hij vanavond weer een buurtsupertje doen. Of een sigarenhandelaar. Een vrouw in haar auto. Nog meer mensen opschepen met een trauma voor de rest van hun leven.

Wij moeten ons opsluiten om ons te beschermen. Bejaarden leven achter deuren met tien kettingen en doen ’s avonds niet meer open. Niemand gaat nog met een onbevangen gevoel de straat op en bepaalde wijken door. Nu moeten we ook onze autoportieren al op slot zetten wanneer we niet voor een stoplicht willen worden beroofd. Laat de dames en heren criminologen en sociologen maar beweren dat het meer het angstgevoel is dan een werkelijke dreiging die ons tot die daden aanzet, de gemiddelde burger weet wel beter.
Maar feit blijft dat niet wij onszelf horen op te sluiten, maar dat Donner en zijn koffieclubje van regellikkers en kommaneukers de verdachten achter de deur hoort te houden tot de zitting, helemaal wanneer het om geweldplegers, om rovers gaat. En de straf van de schuldigen vervolgens direct te executeren, niet jaren later. Dat mag de samenleving van een zichzelf respecterend juridisch apparaat verwachten.
Want van het ‘respect’ waar Marokkaanse jeugdbendes het over hebben, hoeven we niet veel te verwachten.