Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Mijn eetlust werd deze week volledig verpest en verkwanseld. Mijn speeksel sloeg dood en mijn normaal hardwerkende speekselklieren gaven er knetterhard de brui aan. Mijn ogen branden nog steeds na en mijn neusvleugels zijn permanent ontzet. En dan heb ik al jarenlang geen enkel lijntje getrokken in het leven. Bewust. Nu, drie dagen later leg ik mijn trillende vingers vol ongeloof op het toetsenbord om in de buurt proberen te komen van die badinerende quatsch die mij mentaal knock-out sloeg. Ik zag de wereld weer wat veranderen.

Wat gebeurde er dan? Vertel … vertel … we houden het niet langer. Awel, het was een doordeweekse dag en verwachtte niets bijzonders in mijn vrijstaande, donkergroene brievenbus waarvan de houten paal aan vervanging toe is. Jullie denken nu dat ik mooi woon en dat is ook zo al moet ik er wel bij zeggen dat mijn brievenbus nog mooier woont. Door het raam vanachter mijn bureau zat ik ernaar te kijken en voelde dat er wat in kon zitten, maar heb mijn jongste zoon beloofd dat hij hem dagelijks mag leeg vissen. Gewoon omdat hij gek is op brievenbussen. Toen hij uit school kwam sprintte hij er naartoe, opende de klep en keek erin. Dat is altijd een mooi momentje voor mij. Zijn gezicht vertelt dan precies wat erin zit. Ik kon meteen zien dat het foute boel was en dat er ongetwijfeld een CJIB envelop in zat met een verticale paarse balk of een groene parkeerboete van de gemeente Amsterdam. Zijn gezicht maakte namelijk het oooooh geluid en zijn mond bleef ook zo staan. Uit privacy overweging kan ik niet zeggen welke naam mijn zoon dan altijd gaat scanderen, maar wel kan ik zeggen dat ik met een vriendje wat oude auto’s deel. Delen is het nieuwe bezit en daarom hebben we voor deze gezellige constructie gekozen. Ook vanwege de duurzaamheid overigens. Administratief het handigst om ze wel op één naam te zetten. De mijne dus. Deze dierbare deelvriend is vaak in Amsterdam en ‘vergeet’ soms de geliefde parkeermeters te vullen. Prima voor de arbeidsmoraal van de parkeerwachter want stel je toch eens voor dat je in november een hele dag zit te vissen en je vangt niets.

Het gezicht van mijn zoontje bleef op de oooooh stand staan en ook zijn hand durfde niet de vrijstaande, donkergroene brievenbus in te gaan. Hij bleef ook maar de naam noemen van die dierbare deelvriend. Ik naar buiten, keek op verzoek van mijn zoon in de brievenbus en zag een hele stapel groenen. Ik ga niet vertellen hoeveel want ik schaam me een beetje voor het parkeergedrag van mijn dierbare deelvriend.

Tussen al dat groene geweld zat die vriendelijke, ons kent ons en laten-we- elkaar-verwennen-en-wij-jullie-matsen knuffelenvelop van de postcode loterij.

Je weet wel, die club waar heel bekend Nederland met een RTL4 uitstraling tegenaan schurkt zodat ze maar als randdebielen met een opgeblazen cheque door het land kunnen crossen in een gesponsord autootje. Is goed voor hun aaibare marktwaarde naar het schijnt.

Het laatste wat de postcodeloterij wil is dat je de envelop meteen weg mikt dus naast de warme, kleurrijke, hutspot RTL4 uitstraling doen ze hem altijd lekker vol. Zo ook nu weer. We hebben er thuis een dingetje van gemaakt hem te openen vlak na het avondeten. Als soort van toetje zeg maar. Dat is inmiddels een traditie bij ons geworden. Ook mag iedereen hem even vasthouden om daarna beurtelings te raden wat er nu weer voor bijzonders aan ons wordt gegund. Ik schudde dit keer even en hoorde ingedroogde korrels schuren tegen een harde aluminium binnenzijde van een verpakking. Mijn oudste zoon schudde vol ongeloof nee waarschijnlijk omdat hij bang was dat het kapot kon gaan. “Doe dat niet nerd”, beet hij mij toe. Omdat ik de spanningsboog begreep en ook zelf voelde, liet ik hem wegkomen met dit woord en hij mocht zelfs de envelop openen zonder dat hij aan de beurt was. Er vielen allerlei dingen uit waaronder een zakje van Knorr met een mix vol natuurlijke ingrediënten. Op ieder item prikte de tekst ‘doe maar lekker duurzaam’ in mijn ogen en even later doorkliefde het mijn gezonde verstand. Het was een combinatie campagne met Unilever onder de paraplu van ons aller AH. Mijn vrouw en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen omdat collectief huilen en zeker krijsen niet gepast is waar de kinderen bij zijn.

Gelukkig zat er een brief bij waarin meneer Starreveld ons verder uitlegde dat duurzamer eten de wereld een beetje beter maakt. Hij eindigt de brief met een PS’je. En dit is een quote. ‘Maak ook de heerlijke, duurzamere spaghetti bolognese met het recept en de speciale Knorr mix die u bij deze brief ontvangt.’ Dat was dus uit het zakje wat ik zojuist had gevoeld en gehoord en waardoor mijn eetlust misschien wel voorgoed weg was.

Ik schrok van mijn reactie, maar toen ik mijn vrouw nog steeds zag lachen, lachte ik schaapachtig mee. Ik schudde wat met het zakje als ware het duurzame sambaballen. Ook mijn kinderen begonnen te lachen ongetwijfeld niet wetende waarom. In sommige gevallen moet je dat gewoon zo laten. Dit was zo een geval. Dit kon je niet uitleggen. Dit moest je voelen. Ik wees naar de flyer waarop een wereldbol staat met daaroverheen een banier met de drie bedrijfslogo’s en de tekst. En ja ik quote weer. ‘doe maar lekker duurzaam.’ Met daaronder in vol ornaat alle producten die je snel in je mond moet stoppen van Unilever omdat ze maar twee jaar duurzaam houdbaar zijn. Mijn vrouw gleed onder de tafel om daarna woedend naar boven te komen. Ze liet het niet merken maar ik zag het, wetende dat zij de rest van de avond tegen mij zou gaan oreren. Omdat we nu eenmaal in voor- en tegenspoed met elkaar gelukkig getrouwd zijn, is dat geoorloofd. Ik ben wat introverter en ben nog steeds stil. Stil omdat ik stil wil zijn. Stil omdat ik geen woorden heb. Stil omdat de wereld knorrend gek begint te worden. Knorr en duurzaam. Duurzaam als containerbergrip. Ze bedoelen er denk ik mee dat je het heel lang kunt bewaren omdat er veel verse dingen in zitten die niet willen bederven. Dat staat namelijk op de verpakking dus moet het zo zijn. Want de keuring hierop in Nederland is super streng. En beschermt ons. En het milieu. En dat gaat heel goed tot nu toe. “Knor-knorr,” zegt het varkentje en snuift wat duurzame lucht in. Ik sluit mijn ogen.

Voel mijn stilte en deel hem mijn dierbare deelvrienden. Door stil te zijn en niets te doen, zijn we lekker duurzaam bezig. En dat is nu extra hard nodig. De wereld heeft ons nodig.

B.B. Springfield

 

 

Categorieën: Algemeen

Bastiaan B. Springfield

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven

3 reacties

NicoleS · 15 maart 2017 op 17:23

Beter iets dan niets winnen. Goed geschreven. Welkom op CX

Mien · 16 maart 2017 op 07:54

De column doet je naam eer aan. Springfield. Als een dartel hertje in een lentewei. Dik de sprongen een beetje in en de column wint aan kracht. Schrijven kun je. Welkom bij reclamebureau CX.

Esther Suzanna · 16 maart 2017 op 09:53

Heel erg leuk en goed geschreven. Eigen. Ik werd er heel verdrietig van…en stil, haha..

Ik gooi die enveloppen altijd gelijk in de prullenbak, ik ga dit soort risico’s niet meer aan.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder