Vrijdag wordt hij achttien jaar! Ik tel de dagen. Robin is vanaf zijn geboorte al een ander soort kind. Als baby zijnde stijf, chagrijnig en traag in ontwikkeling. De eerste negen jaar hebben we heel wat alternatieve en gewone artsen bezocht. Iedereen was het met ons eens. Er zat wat fout bij Robin. Gipsbroeken, buisjes, speciaal schoeisel, logopedie, fysio, alles werd besproken en geprobeerd. Hij zal een jaar of acht zijn geweest, toen ik weer eens met hem naar een of andere specialist moest en vrij moest vragen van mijn werk. Een collega vroeg me wat hij mankeerde, en moe van alles vertelde ik hem het verhaal over Robin.
Dat ik er geen vinger op kon leggen, maar dat hij wat mankeerde. Hij had spitsvoeten, haperde met praten en zijn spieren waren zo stijf. Na mijn verhaal aangehoord te hebben, vroeg hij hoe ik tegenover het parawazige stond en of hij eens een foto van Robin mee naar huis mocht nemen, om te kijken of hij me kon helpen. Ik stemde in. Misschien dat mijn collega iets ‘zag” wat ons verder zou kunnen helpen.
Enkele dagen later kwam hij het fotootje terugbrengen. Bedrukt keek hij me aan. “Nou vroeg ik? Vertel…” “Het spijt me Veer, wil je het echt weten?” De angst sloeg me om het hart, maar tegen beter weten in, knikte ik.
“Hij zal geen achttien jaar worden, hij zal voor die tijd komen te overlijden.” Op mijn vragen, hoe hij daar bij kwam, wat had hij gezien, gaf hij eigenlijk geen antwoord. Laaiend werd ik, vooral op mezelf. Huilend belde ik manlief op. Die werd zo mogelijk nog bozer op me, dan ik al was.
We hebben er nooit meer over gesproken. Ik denk zelfs dat mijn man het vergeten is.
Een jaar later, werd bij Robin een ongeneeslijke ziekte geconstateerd. “Het klopte dus”, ging door me heen.
In stilte telde ik de jaren. Ik kon en wilde er met niemand over praten. Ik hield mezelf voor dat het onzin was. Dat geen enkele goede paragnost dit zou vertellen, ook al was het de waarheid geweest. Maar, mijn God, naar mate de jaren verstreken, hoe angstiger ik werd. Een ander gevoel was, haast. Ik had haast om hem alles mee te geven en mee te laten maken. Toch maar een vliegvakantie naar een ver land, een dure gsm toen hij veertien jaar werd of die nieuwe pc, toen hij zestien werd.
Nu leven we in het doemjaar 2009! Het jaar dat werd vastgesteld dat Robin niet die afschuwelijke ziekte heeft. Het jaar dat zijn leven is veranderd. Het jaar dat hij, ongelovig als hij is, stiekem God heeft gedankt voor deze tweede kans. Het jaar dat hij voor het eerst ongestraft te veel heeft gedronken. Het jaar dat hij lid is geworden van een sportschool en drie keer per week aan gewichten trekt. Het jaar dat hij een baantje heeft.
Het jaar dat hij 15 mei, achttien jaar oud wordt en last but not least, het jaar dat ik niet bankroet ben na het kopen van een cadeautje maar het gewoon af kan doen met een goedkoop pakje condooms.
13 reacties
Mien · 15 mei 2009 op 07:41
:ballon:
Potdoeme, licht aan de horizon.
Geniet van dit hervonden levensgeluk.
Met volle teugen.
Enne … altijd lichte twijfel inbouwen bij Kluk Kluk-consult.
Mij zijn niet van de bange, mij zijn alleen van de voorzichtige.
[b][url=http://www.klukkluk.nl/]Mien Indianenreactie[/url][/b]
SIMBA · 15 mei 2009 op 08:09
Gefeliciteerd met je “volwassen” zoon 😀
*edit* 3x op de hoofdpagina…vind je dat niet een beetje overdreven? 😆
DACS1973 · 15 mei 2009 op 10:25
Lichte twijfel? Volledig wantrouwen moet je ze, die zweverige kwakzalvers!
Dees · 15 mei 2009 op 10:58
Ontstellende kutkwakzalvers, echt walgelijk, kan me daar woest over maken. Misschien moet je hem nog eens opzoeken, hij heeft je kwaad berokkend en je angst gevoed. Zoooo fout.
Gefeliciteerd met Robin! 2009 is volgens mij het jaar van de wedergeboorte. En dat pakje condooms is een goerd idee, maar ik zou er toch nog wat extra geld tegenaan gooien voor een flinke fles champagne voor jullie allemaal…
trex01 · 15 mei 2009 op 11:25
Mijn ervaring is dat je je niet teveel aan moet trekken van wat anderen zeggen. Ook niet teveel je oren laten hangen naar de mening van zogeheten ‘specialisten’, ook zij slaan de plank wel eens mis. Mijn dochter is toevallig ook op 15 mei jarig, en ik heb over haar en de weg die wij met haar gegaan zijn ook een column geschreven. Ik hoop dat deze vandaag of morgen op de site komt. Vermoedelijk zul je daarin ook wel wat dingen herkennen. Als ouder altijd je hart volgen, soms dwars tegen de verdrukking in. Feliciteer je zoon van me, :kus: en jij natuurlijk ook gefeliciteerd.
DriekOplopers · 15 mei 2009 op 12:59
Wat prachtig! 18 jaar en een gouden toekomst voor de boeg. Mooi opgeschreven weer. Feli!
datmensinkenia · 15 mei 2009 op 15:05
I just LOVE happy endings! 😀
champagne · 15 mei 2009 op 16:20
In tijden dat alles goed gaat, heb je meestal geen behoefte aan een kijkje in de toekomst Je Juist in slechte tijden, hoop je op wat positief nieuws en ben je dus ook ook ontvankelijker voor zo’n parawazige. Maar hoe deal je er vervolgens mee wanneer je nóg slechter nieuws krijgt? Afschuwelijk, vind ik het, wat die collega je heeft aangedaan.Een goede paragnost zou zoiets nooit zeggen! Jammer dat het je leven zo beinvloed heeft.
Gelukkig is het allemaal toch nog goed gekomen! Proficiat met de verjaardag van je zoon en alvast ‘cheers’ bij het drinken van de bubbels, die je op aanraden van Dees gekocht hebt! 😉
LouisP · 15 mei 2009 op 16:48
Bitchy,
geen leuk verhaal, wel aangrijpend en goed om te lezen,
groet,
Louis
lisa-marie · 15 mei 2009 op 17:47
Blij dat niets is uitgekomen en dat je zoon en jullie nu zijn achttiende verjaardag kunnen vieren!!:dj:
Ik heb ook die andere column over hem gelezen en dan deze, wat moeten dat zware jaren zijn geweest met het zwaard van damocles boven je hoofd.
Boos en verdrietig kan ik daar van worden.
Gelukkig loopt het anders en kan je nu een gelukkige toekomst te gemoed met een gouden randje.
Fem · 16 mei 2009 op 10:02
😀 Op condooms moet je niet bezuinigen hoor!
Gefeliciteerd met je zoon! Ik voorspel een mooie toekomst (en dat zonder parawazige gave 😉 )…
Bitchy · 17 mei 2009 op 17:35
De bubbels zitten nog in mijn hoofd van afgelopen vrijdag :pint:
Dank jullie wel voor jullie lieve en leuke reacties.
Het pakje condooms is er bij ingeschoten, maar de autorijlessen waren een schot in de roos.
:kus:
KawaSutra · 19 mei 2009 op 00:33
Gelukkig is 2009 geen doemjaar gebleken.
Schandalig dat zo’n paragnost zijn waarheid ongenuanceerd op je los laat. Dat had hij natuurlijk nooit mogen doen als dat geen toegevoegde waarde heeft. Een waarschuwing voor een ziekte kun je laten onderzoeken maar wat kun je met een doemscenario?
Wel weer mooi geschreven Bitchy en een prachtig slot. Ook van mij gefeliciteerd, al is het wat laat.