Volwassenen die hun lusten op kinderen botvieren, horen voorgoed achter slot en grendel. Maar als alle volwassenen, die vroeger ooit doktertje hebben gespeeld, een kruisje op hun voorhoofd krijgen dan loopt meer dan negentig procent van de Nederlandse bevolking voor lul. Ook ik zal dan gekruist door het leven moeten gaan. Ooit bouwde ik samen met mijn nichtje een hut en daarin speelden we ziekenhuisje. Eerst met een pop en daarna met het buurjongetje.
Het is zomervakantie en mijn nichtje en ik zijn allebei zeven jaar. Allebei willen we ziekenhuiszuster worden en daarom verbinden we poppen met oude lappen en tekenen met viltstift bloederige wonden. Opeens klinkt er een luid gekrijs. We vliegen naar buiten en zien dat Koosje, het vijfjarig buurjongetje, met beide vuistjes op de deur van zijn huis bonkt. Het lijkt erop dat er niemand thuis is. We hollen naar hem toe, schudden hem door elkaar en vragen wat er is.
“Mijn piemel zit tussen de rits” brult het ventje.
“Waar is je moeder dan?” vraag ik.
“Weet ik niet” gilt het mannetje.
“Kom maar” troost mijn nichtje, “wij zullen je wel helpen.”
We nemen Koosje mee naar de hut, en mijn nichtje pakt een schaartje. Gelukkig buigt het tandje van de rits snel om, en wordt het piemeltje bevrijd. Wat overblijft is een blauw streepje en een klein wondje. Ik schep een kopje water uit de sloot en maak het wondje schoon. Van een oud laken scheuren we repen en pakken het piemeltje, op een klein stukje na, helemaal in. Om afzakken te voorkomen, binden we het verband om zijn middel en ook om zijn bovenbenen. Vervolgens maken we alles vast met veiligheidsspelden en plakband.
Blij huppelt Koosje naar huis. Popelend van verlangen om het verband aan zijn moeder te laten zien en om te vertellen hoe goed ‘de zusters’ hem hebben geholpen. Na een poosje horen we de stemmen van de buurvrouw en mijn tante. Hun voetstappen zijn hoorbaar op het grind en wij denken dat zij ons ziekenhuisje komen bezoeken.
“Die komen ons bedanken,”lacht mijn nichtje.
“Misschien krijgen we wel een beloning,” hoop ik.
De deur vliegt open en de buurvrouw trekt me aan mijn arm omhoog. Zij prikt met haar wijsvinger op mijn borstbeen. Haar ogen spuwen vuur en haar gezicht is vuurrood.
“Nog nooit heb ik zoiets vies meegemaakt” schreeuwt zij woedend.“Het is de schuld van die stadse meid, en ze neemt jouw dochter mee in die viespeukerij,” briest zij tegen mijn tante. En nu komt tante in actie. Zij geeft mijn nichtje een fikse oorvijg, en pakt mij bij mijn arm. Mijn nichtje wordt naar zolder gestuurd en ik word in het washok gestopt. Met een klik valt de deur in het slot. Nog twee klikken klinken door de holle ruimte. En langzaam dringt het tot me door dat ik ben opgesloten.Geschrokken zak ik op de koude tegels. Het is aardedonker in het washok. De boze stem van de buurvrouw galmt nog na in mijn oren. Mijn schuld? Viespeukerij? Ik snap er helemaal niks van. Het is toch niet mijn schuld dat Koosje met zijn piemeltje tussen de rits is gekomen! Of hebben wij hem verkeerd verbonden of per ongeluk met een veiligheidsspeld geprikt! Maar moeten ze daar nu zo boos over worden? Bedoelt zij soms met viespeukerij het slootwater?
En zo werd een onschuldig kinderspelletje en goedbedoelde hulpverlening ineens viespeukerij. Het zette mij aan het denken. Bestaat er voor dit vergrijp zoiets als verjaring? Of moet ik me ernstig zorgen dat Koos zich alsnog meldt en verdwijn ik, na deze bekentenis, toch nog achter slot en grendel…
😎
6 reacties
Kees Schilder · 27 november 2003 op 17:11
Heb je dit later nooit kunnen uitleggen Li?
Of wordt je nu nog wantrouwig aangekeken.Daar ben ik benieuwd naar
Li · 27 november 2003 op 19:03
Mijn ouders moesten mij meteen komen halen. En ik mocht best nog wel een keertje komen logeren als ik die viespeukerij maar uit mijn hoofd liet… Mijn ouders vonden het erg overdreven allemaal maar vonden het een goed moment om hun dochter alles te vertellen over het eitje en het zaadje En toen ik dat hoorde, schaamde ik me helemaal dood. Want zoiets hadden we helemaal niet gedaan. Het eerstvolgende bezoekje aan mijn polderfamilie was vreselijk want toen staken de oudere jongens ( waaronder mijn neef) grijnzend hun duim tussen de wijs-en middelvinger. En ook dat gebaar was nieuw voor mij. Hadden mijn ouders weer iets uit te leggen…;-)
Ik was nauwelijks zeven of acht jaar, maar dat ik het nooit vergeten ben, blijkt uit mijn verhaal.
Li
viking · 28 november 2003 op 09:20
Ik hoop niet dat dit een poging is tot ‘relativering’ van de [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=964]smeerlapperijen[/url] die de laatste tijd zo in het nieuws zijn.
Het is een tragisch lot c.q. vette pech dat een onschuldig spelletje tot iets als jouw belevenis leidt. Maar ik moet wel zeggen dat dit verhaaltje een filmscript waardig is.
deZwarteRidder · 28 november 2003 op 10:07
Hij die zonder zonde is……..enz.
Tsja Li daar zit je dan met je stadse fratse..maarrr. als je toch af en toe hoort wat er in de zwarte kousen dorpen gebeurd, daar lusten de honden ook geen brood van..Maar zo blijkt maar weer je kan iemand dus (bijna ) een trauma aanlullen..leuk geschreven column zo lust ik er nog wel een paar 😉
Rich@Rd
Godspeed · 28 november 2003 op 11:01
[quote]We hollen naar hem toe, schudden hem door elkaar en vragen wat er is.[/quote]
Ik zie het al voor me, 5 jaar oud met je piemeltjes tussen de rits, en de 2 oudere buurmeisjes die je dan door elkaar schudden.
Om je vervolgens met je piemeltje te gaan spelen.
Ik kan me voorstellen, dat na dit voorval hij vergeten was te vertellen, dat hij met zijn piemeltje tussen de rits zat en dat de buurmeisjes hem geholpen hadden.;-)
Ik zou hem dan elke dag tussen de rits duwen, en dan de buurmeisjes om assistentie vragen.
En dan maar hopen dat er eentje fysiotherapeut wil worden.:-D:-D:-D
Li · 28 november 2003 op 14:42
😮 Nee hoor Viking het is geenszins mijn bedoeling om, welke vorm van kindermisbruik dan ook, te vergoelijken of te rectificeren. Integendeel! Maar ik denk dat we er voor moeten we waken dat we niet doorslaan. Straks durft er bijvoorbeeld helemaal niemand meer een dokterskoffertje voor haar of zijn kind meer te kopen. En als Sinterklaas of de Kerstman een kind op schoot neemt, schijnt een kind daar een trauma aan over te kunnen houden, las ik zojuist op teletekst.
Je hebt helemaal gelijk Zwarte Ridder. Ook in dit Katholieke dorpje gebeurde van alles en nog wat. Ik heb er later nog eens met mijn familie over gekeuveld. Een rijke boer die veel aanzien genoot en voorin de kerk zat, bleek ineens papa te zijn in plaats van opa…En diezelfde vent noemde mij een Stadse-straat-meid.:-(
Oeps Godspeed, Als ik de quote teruglees, dan was ik al strafbaar bij het door elkaar schudden. En nee ik ben geen fysiotherapeute geworden en ook geen verpleegster. Maar ik werk wel in de kinderopvang, lust geen Hemaworst, en ben ook nog moeder van drie zonen. Dus je kunt wel stellen dat het mannelijke ‘geslacht’ mijn leven beheerst.
😀