¿Don Juan?

Er zijn mensen, die altijd dezelfde koers varen in hun leven; elke dinsdag stamppot, elke donderdag naar de bioscoop en elke zaterdag hangen in hetzelfde café met dezelfde mensen.
Ze blijven “trouw” aan het gebied waar ze altijd hebben geleefd, ze uiten trots een stukje “lokalisme” en denken niet verder dan hun neus( of in de ergste gevallen een ander specifiek deel..) lang is. Dit is een manier van leven. Een van de vele…
Hoewel ik het me niet kan voorstellen, zijn een heleboel mensen op deze wijze gelukkig.
Routine betekent hier een leidraad, zekerheid werkt uit in persoonlijk comfort.
Een vicieuze cirkel die op mij een claustrofobische werking heeft. Het is een saaiheid die spontaniteit de das omdoet. Een wurgend bestaan; elke keer weer die snak naar vrije adem, iedere keer de behoefte om eens voorgoed los te breken.
Op den duur is die wilskracht te sterk..
Het hart begint te spreken: het klopt van adrenaline en zit vol goede ideeën. Een gedachtestroom voedt eindeloze wegen en er wordt nieuw leven ingeblazen: verandering.
Elke twee jaar een andere woonplek, om de twee jaar een wisseling van school, een zogenaamde relatie houdt niet meer dan een, twee hooguit drie nachten stand…
De prijs van een intens leven dat is ingegeven door het hart.
“Mi vida es una salsa”, en dat is het zeker.
Vroeger als klein meisje was ik al een “ongeleid” projectiel; altijd lachen, dansen en gek doen. Ik wist precies wat ik wilde en handelde daar ook naar.
En nu nog steeds.
Ik blijf trouw aan mezelf en hierdoor ook aan anderen..
Mijn leven: een reis, spiritueel, emotioneel, intellectueel en lichamelijk.
De medepassagiers zijn mijn echte vrienden; trouw omdat ze trouw zijn aan zichzelf. M’n medereizigers zijn hechte familieleden, omdat we elkaar weerspiegelen en corrigeren.
En die stoorzenders op mijn pad?
Als ik energie heb, besprenkel ik ze met kracht: ware woorden; eerlijkheid wint het van hun laffe leugens.
Ik draai mijn rug naar ze toe en blaas ze weg met een windje.

Ja, ik was toch zo een scheetje?;)