Sinds ik me kan heugen, gebruiken wij de lange vakantierit naar onze vakantiebestemming om te praten. Met wij bedoel ik dus mijn man Paul en ik. Deze gewoonte is geboren in de tijd dat je met drie kinderen en alle twee een drukke baan, vaak te weinig tijd hebt om alles door te praten.
De terugreis van Italië naar Nederland was eigenlijk niet veel anders, behalve dan misschien het onderwerp. Hoe zou je je begrafenis of crematie willen en wie wil je dat er komen? Het eerste was simpel, de muziek waren we snel door heen, behalve misschien de verrassing dat Paul een liedje van Status Quo wilde, namelijk “Roll over lay down and let me in”. Het werkte vreselijk op mijn lachspieren, maar goed het was zijn “feestje”.

Wie “mochten” er komen en wie wilden wij echt niet zien, op straffe van rondspoken na de begrafenis of crematie. Dat was moeilijker. Er zijn namelijk altijd mensen waarvan je liever hun achterkant ziet dan hun voorkant.
Paul had het liefst dat er alleen maar mensen rond zijn kist stonden die echt van hem hadden gehouden, die hem zouden missen, “minimaal drie maanden”, sprak hij sarcastisch.
Maar hoe bepaal je of mensen van iemand hebben gehouden? Dat was de volgende vraag. Natuurlijk je gezin, je kinderen, je partner, maar wie houden er nog meer van je? Je familie die je jarenlang niet hebt gezien? Je broer of zus waar je mee in onmin leeft? Of houdt je buurvrouw of –man soms van je?

Het was moeilijk. Uiteindelijk koos Paul voor een intieme begrafenis, zijn gezin, geen familie van zijn kant, misschien wat collega’s, maar zeker niet alle collega’s. Hij zag zijn werkgever al met geëmotioneerde stem tegen de jongens zeggen: “Mannen, het is erg dat onze Paul er niet meer is, maar we laten ons er niet door kisten. Morgen zijn we er allemaal weer, gaan we er hard tegenaan. Ook al zijn we onze Topper kwijt, het werk moet af.”

In de auto viel er na mijn gelach om de persiflage van zijn werkgever een stilte. Wie zou ik erbij willen hebben, mijn broer of zus? Zou ik die huilend rond mijn kist willen “zien” of hartverscheurende toespraken willen “horen” spreken? Het antwoord is wat mij betreft duidelijk. Nee, bij leven niet, bij dood op zeker niet.
En natuurlijk een dichte kist, want het is verdomde moeilijk om je onderkin te verbergen of een gepaste glimlach rond je lippen te toveren als je dood bent.
Ja, de kist moet dicht en op die gesloten kist wil ik een foto van mezelf, geen recente. Oh my God nee, gewoon eentje uit mijn glorietijd, toen ik een jaar of veertien was, of zo.
De muziek is een makkie voor mij. Dat wordt Elvis en Chris Rea, misschien Bruce Springsteen met Fire als de kist richting de oven zakt.

Eigenlijk maakt het mij voor de rest niet veel uit, ik bedoel, mijn hele leven heb ik een aanloop van mensen gehad. Er zijn er maar een paar gebleven, anderen zijn weer vervangen door nieuwe mensen. Mijn crematie zal wel een reflectie worden van mijn leven, nl. warrig, gezellig, druk, onordelijk, emotioneel en liefdevol.

Over liefdevol gesproken, zouden mijn vunzen er ook zijn die dag?


6 reacties

Kuin · 17 juli 2009 op 07:08

Haha, wat maakt jou het uit?! Het enige wat je zeker weet is dat je het niet bewust mee gaat maken. Wie er ook is…

pally · 17 juli 2009 op 12:24

Een goed onderwerp, Bitchy, maar ik denk dat er meer in zit. Het blijft tamelijk aan de oppervlakte.

groet van Pally

RobertH · 17 juli 2009 op 13:49

Vanaf de zin “Uiteindelijk koos Paul voor een intieme begrafenis, zijn gezin, geen familie van zijn kant, misschien wat collega’s, maar zeker niet alle collega’s.” was ik bang dat hij misschien echt overleden was!

Gelukkig niet. Maar omdat het even een hele heftige column lijkt te worden is het einde wat magertjes. De uitsmijter is wel goed maar zou misschien iets meer uitgewerkt kunnen worden.

SIMBA · 17 juli 2009 op 16:48

Jammer van die laatste zin, die had je wat mij betreft mogen weglaten. Verder een goed stuk, vooral dat gedeelte van die *dichte kist* jeetje ja, je moet er toch niet aan denken dat iedereen je daar ziet liggen…volledige ongecamoufleerd 😕

Mien · 18 juli 2009 op 11:12

C’est le ton qui fait la musique.
Jij brengt het nuchter en pourquoi pas?
Met de neus omhoog en de billen bloot.
Zo komt iedereen ter wereld en gaat iedereen weer dood.

Mien blijft nog effe

DriekOplopers · 20 juli 2009 op 10:57

Een column die de lezer tot nadenken stemt is wat mij betreft een goede column. Prima gelukt. Top!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder