Doodongezellig

Waarom gaat er niemand dood? Ik heb behoefte aan een sterfgeval. Er zijn dan wel veertig mensen omgekomen bij een treinongeval in Valencia, maar het doet me niets. Ik lijk wel immuun geworden. De overmaat aan terrorisme en de grote aantallen slachtoffers die hierbij omkomen, zorgen ervoor dat ik het nieuws niet meer in mij opneem. Ik wil geschokt worden. Me verontwaardigen over situaties of mensen. En in alle hectiek, naïef andermans gedrag tot de grond af kunnen branden. Geschokt was ik nog wel toen de vliegtuigen de wolkenkrabbers in vlogen. Dat was origineel. Maar alle pogingen van groepen om dingen en mensen, al dan niet henzelf, op te blazen, laten mij koud. Het zijn situaties waar mensen als Pim Fortuyn of Theo van Gogh bewegingsloos onder een laken liggen, die mij raken. Bekende mensen, die niet al te dicht bij mij staan, die sterven.
Nu zijn deze beiden gestorven door terrorisme. Hoe indrukwekkend het toen ook was, en eigenlijk nog steeds wel, origineel is het niet echt meer. Dus dat niet nog eens. Nee, belangrijke mensen die op natuurlijke wijze, al dan niet van ouderdom, sterven.

Op 14 juni 2006 is Bert Klunder aan de gevolgen van een hersenbloeding overleden. En dat raakte mij. Hij was cabaretier en regisseur. Ik heb hem leren kennen door het televisieprogramma ‘Mannen voor vrouwen’ van de RVU. Later ben ik naar een zijn theatervoorstellingen geweest. En omdat hij erg geestig bleek, wilde ik nog eens naar een voorstelling. Toen ik in de nieuwe catalogus van de stadsschouwburg in Groningen zijn laatste voorstelling aangeboden zag, plaatste ik hem boven aan mijn lijst van favorieten.
De uitdrukking ‘laatste voorstelling’ krijgt zo wel een hele andere lading, want het bleek inderdaad zijn aller laatste. Het bericht dat hij is overleden vulde mij met verdriet, omdat hij nog veel aan de wereld had kunnen toevoegen. Dit gevoel had ik ook bij de dood van Fortuyn en vooral bij Van Gogh.

Als er iemand in je nabije omgeving sterft, dan voelt het alsof er ook een stukje van jezelf sterft. Dat is geen fijn verdriet. Maar als een bekend persoon sterft, is het alsof er een stukje van de wereld sterft. En dat verdriet geeft mij een gevoel van leven. Nu er een creatief en invloedrijk persoon minder is, is er ruimte voor nieuwe mensen die deze plaats in kunnen vullen. En dan voel ik mij geroepen.

Zojuist zette ik de televisie aan en het eerste wat ik zag, was een foto van een vrouw. Waarschijnlijk gewoon een correspondent in Valencia, maar het was een soortgelijk layout als de foto die wordt laten zien bij een sterfgeval. En toen realiseerde ik mij dat ik in een creativiteitsvacuüm bevond. Er is op dit moment geen groot nieuws waar mij over op kan winden. Zelfs de kabinetscrisis doet me weinig.

Dus zit er niets anders op te blijven schijven over hoe het warme weer mij ervan weerhoudt productief te zijn. Dat er om half twee ‘s middags niets op televisie is om te dienen als soa (studie ontwijkende activiteit). Hoezeer ik ervan baal dat ik geen ijsjes meer heb. Dat is naar de stad ben gelopen om ijsjes te kopen. Dat dat mijn soa voor vandaag is en ik straks maar achter de Gamecube kruip. En tot de conclusie moet komen dat ik deze zonnige dag binnen heb doorgebracht.
In mijn eentje, zonder sterfgeval.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]