Mijn 96-jarige oma slaakt een diepe zucht. “Iedereen om mij heen is dood of dement. Hoeveel mensen moet ik nog ten grave dragen voor ze mij komen halen?” Bij deze woorden schudt zij haar goedgekapte grijze hoofd in een poging deze gedachte kwijt te raken. Ondertussen staat ze kwiek op. “Iemand nog koffie?” Met een glimlach kijkt ze de kamer rond. De spinnenwebrimpels, die haar hele gezicht bedekken, verraden haar leeftijd. Haar heldere ogen echter vertalen een niet te temmen levenslust. “Zucht.” Mijn 67-jarige moeder neemt het woord over. “Op mijn leeftijd begint de ellende pas goed. Laatst nog, een vrouw van de bingo, lag zomaar dood in bed. Nog hartstikke jong.” Even is ze in gedachten verzonken, maar dan schudt zij haar geblondeerde hoofd. Vermoeid kijkt ze de kamer rond. “Ja, ik lust nog wel een kopje.”
Nu is het de beurt aan mijn 45-jarige zus om duidelijk hoorbaar uit te ademen. “Rond je veertigste beginnen de kwaaltjes pas te komen. De één heeft dit en de ander dat.” Haar bruine haren dansen op haar hoofd, terwijl ze het schudt. “Gelukkig heb ik nog nergens last van. Koffie? Ja, lekker.” Ze kijkt de kamer rond. Haar blik blijft rusten op haar oudste dochter. De glimlach vervaagt.
De 19-jarige dochter van mijn zus hoort dit alles gelaten aan. “Had ik jullie al verteld dat Pam dood is?” Bijna onverschillig rollen deze woorden uit haar mond. Pam is een vriendin van haar. Beiden lijden aan Cistic Fibrose, een ziekte die de longen langzaam laat verschrompelen. Ze kennen elkaar al jaren van de patiëntenvereniging. Mijn nichtje is al van jongs af aan erg actief in deze stichting en heeft er vele goede vriendschappen aan overgehouden.
Helaas heeft het maken van vrienden binnen zo’n stichting ook zijn keerzijde. De afgelopen twee jaar heeft ze al vier goede vriendinnen verloren en talloze kennissen. Allen van haar eigen leeftijd. Haar ogen staan troebel, terwijl haar houding ongeïnteresseerdheid uitstraalt. Ze kijkt naar de grond. “Doe mij maar een colaatje, oma. Jaja, ik weet dat het ongezond is. Maar ach, ik ga toch dood.”
Stilte.
19 reacties
pally · 10 januari 2008 op 17:45
Een simpel lijkend vierluik van evenveel generaties, Arta. Grappig dat je de eerste drie ook onderscheidt in haarkleur. De oudste generatie komt er als sterkste uit.
Wrang dat de jongste het minste perspectief heeft.
Heftig eind! Die stilte erna had je,
denk ik, niet hoeven opschrijven, die zit al in de laatste zin vervat.
:wave:
groet van Pally
SIMBA · 10 januari 2008 op 18:05
Mooi opgeschreven arta!
lisa-marie · 10 januari 2008 op 18:34
Mooi neergezet deze vier generaties, ik heb genoten :wave:
Mercurius · 10 januari 2008 op 19:11
Hoi Arta,
Herkenbaar als één iemand begint over de dood of ziekte, dat de rest volgt met nog ergere verhalen. Erg mooi verwoord, deze column. Niet te beladen gemaakt, door in de laatste alinea toch een ‘luchtige’ reactie van het nichtje te plaatsen. Vraag me af hoe hier door de andere generaties op werd gereageerd. :eh:
Oh, na de derde keer lezen, zie ik dat er een stilte op volgde. Die stond wat ver weg en had ik daardoor over het hoofd gezien.
ciao Mercurius
vanlidt · 10 januari 2008 op 20:14
Bedrieglijk simpel en dus geniaal. Sluit me bij Pally aan: dat laatste woord had je weg mogen laten. Dat zit nl. al vervat in de titel. Het is soms een kwestie van niet te duidelijk te willen zijn….
Mosje · 10 januari 2008 op 21:09
Erg mooi stukje, goed geschreven, elk woord raak.
lagarto · 10 januari 2008 op 21:14
Die is raak Art.
Adios Lagarto
dj_Eddy · 10 januari 2008 op 21:30
Op de 1 of andere manier weet je een heel zwaar onderwerp iets luchtigs mee te geven, waardoor het heel prettig leesbaar is. Erg knap!
WritersBlocq · 10 januari 2008 op 22:09
[quote]Stilte[/quote]
Doodse stilte aan deze kant van de (levens-)lijn.
Het lijkt op een bepaalde manier als door een man geschreven: puur, emotieloos maar wel innig dichtbij.
Doodeng door jou doodnormaal gemaakt. Alleen een talent als waarover jij beschikt kan dit zo treffend neerzetten.
Dikke knuf voor jullie allemaal, Pauline.
KawaSutra · 10 januari 2008 op 22:18
Eigenlijk vind ik het helemaal niet zo luchtig. Confronterend meer. Vooral de oudere generaties die zich elk voor zich met hun eigen pijntjes en gebreken bezig houden zonder stil te staan bij de enorme levensvragen waar de jongste telg uit de familie al veel te vroeg mee geconfronteerd wordt.
Heftig verhaal.
Trukie · 11 januari 2008 op 05:26
Ik wordt er stil van.
Heel mooi juist dat je die stilte juist op dat moment nog eens benadrukt.
Het is een andere stilte dan wanneer ze na de woorden van oma of moeder zou zijn gevallen.
Ineke · 11 januari 2008 op 09:12
Wow! Ik ben er werkelijk stil van. En dat laastste woordje ‘stil’ vind ik prachtig. Dat drukt namelijk zoveel meer uit dan slechts de stilte van het zwijgen.
Groeten Ineke
Dees · 11 januari 2008 op 11:51
Wow.
Anne · 11 januari 2008 op 14:40
Mooi stukje. Muzikaal bijna, die route van oud naar jong. Het eindwoord had niet gehoeven maar dat er iets moest, iets anders misschien, dat snap ik wel.
arta · 11 januari 2008 op 14:48
@ Pally: Het is inderdaad wrang dat de jongste zich met dingen bezighoudt, die beter bij de leeftijd van mijn oma zouden passen…
De ‘stilte’, tja…ik heb er even over getwijfeld, maar vond zelf dat hij er echt bij moest. (toen had ik nog wel een andere werktitel…)Dank voor je reactie!
@ Sim en Lisa: Tnx!
@ Mercurius: De andere generaties vielen stil! In drie zinnen had mijn nichtje het totale leed van de familie gerelativeerd…
Bedankt!
@ Vanlidt, Mosje en Lagarto: Wow, fijn om zulke reacties te lezen! (voor ‘stilte’, zie Pally)
@ DJ Eddy: Ik heb inderdaad geprobeerd om dit onderwerp te beschrijven zonder uitgebreide ziektebeelden, maar juist op de huis-tuin-keuken-manier, zoals het vaak gaat. Thnx!
@ WB: Ik werd ff stil van jouw reactie! 🙂
@ Kawa: De schrijfwijze is inderdaad wat luchtig (bewust), al maakt het dit onderwerp niet minder zwaar. Mooie reactie, dank je!
@ Truky: Dát was juist die stilte die ik bedoelde! Bedankt voor je reactie.
@ Ineke, Dees en Anne: Dank jullie wel! 🙂
Mup · 11 januari 2008 op 15:14
Ook hier is het er stil van…
KingArthur · 11 januari 2008 op 16:45
Leven is niet zo vanzelfsprekend als dat wij allemaal wel dreigen te denken. Daar mag iedereen best bewust van zijn.
Prlwytskovsky · 12 januari 2008 op 12:09
Wat die verliezen betreft is het heel herkenbaar voor mij. Familiair gezien kan ik alleen nog maar mijzelf verliezen.
Gevoelig goed beschreven.
pepe · 12 januari 2008 op 22:05
Mooi, erg mooi.
Het besef dat elke dag een cadeau is, soms vergeten we dat wel eens.