Nadat ik in een provinciaal ziekenhuis mijn opleiding tot verpleegkundige heb voltooid, ga ik werken in een academisch ziekenhuis. Ik begin mijn carrière in één van de klinieken op de klassenafdeling. De werkkamer van professor Kloos bevindt zich op dezelfde verdieping. De hoofdzuster en mijn collega’s spreken met ontzag over deze man. Nou ben ik wel gewend dat de heren specialisten met de nodige egards behandeld worden, maar ik begrijp dat een professor nog meer eer verdient.

Op een dag vraagt de hoofdzuster mij of ik de hooggeleerde man zijn soep voor de lunch wil brengen. Een handeling die zij meestal zelf verricht.
Oef, ik moet dus die knappe kop onder ogen komen. Hij staat vast op een sokkel midden in zijn kamer.
Op mijn kloppen nodigt een rustige stem mij binnen. Achter een gigantisch houten bureau zit een man met een vriendelijk gezicht en ik ben verbaasd dat hij er blijk van geeft mij niet te kennen.
Ik stel mij voor en beantwoord de vragen die hij stelt. Professor wil weten waar ik vandaan kom en in welk ziekenhuis ik heb gewerkt. Hij vertelt op zijn beurt welke specialisten hij daar kent. Sommigen
hebben zelfs bij hem in de collegebanken gezeten. Kortom we hebben een aardig gesprek. Waar ik de moed vandaan haal weet ik niet, maar ik vraag of professor Kloos straks de lege kom in de afdelingskeuken wil zetten.

In die keuken tref ik de hoofdzuster en mijn collega’s eveneens aan de soep. Na enige tijd verschijnt de professor en zegt dat de nieuwe zuster hem heeft gevraagd de lege kom terug te brengen.
De hoofdzuster stikt bijna in de hap die ze net heeft genomen en mijn collega’s tonen enige verwarring. Ik begrijp dat ik een doodzonde heb begaan.
Tot ieders verbazing vraagt hij of wij altijd op dat tijdstip een soepje nemen en als blijkt dat dit inderdaad het geval is, vraagt hij toestemming voortaan zijn soep samen met ons te nuttigen.
Het lijkt hem veel gezelliger.
Een dergelijk verzoek kun je niet weigeren dus vanaf die dag is de professor, als hij in de kliniek is, tijdens de lunchpauze in de afdelingskeuken te vinden. Hij geniet van de soep en een praatje met ons. Aardige man professor Kloos.

Categorieën: Gezondheidszorg

Ferrara

Wie sturen kan zeilt bij elke wind

12 reacties

Ontwikkeling · 30 augustus 2011 op 08:05

Heerlijk verhaar Ferrara! Leuk te ontdekken dat een professor ook een gewoon mensch is…

SIMBA · 30 augustus 2011 op 08:24

Een hekel heb ik aan mensen die anderen op een voetstuk plaatsen. Waarom zou een professor niet zijn soepkom naar de keuken kunnen brengen….
Goed gedaan en leuk geschreven!

Boukje · 30 augustus 2011 op 08:25

En zo heerlijk mooi en eenvoudig om te lezen.
Knap.
😀

pally · 30 augustus 2011 op 09:46

Heel leuk, Ferrara! Vooral die sokkel…
Het brengt mij terug naar mijn opleiding in een nonnenziekenhuis. Die waren erg, ze likten zo ongeveer de schoenen van de specialisten. 😀

groet van Pally

Meralixe · 30 augustus 2011 op 10:37

Andermaal een “rake” column gemaakt met eenvoudige ingrediënten! :lach:
Gezondheidszorg? Feitelijk wel, het afbreken van “heilige huisjes” en het streven naar “gelijkheid” zonder het respect uit het oog te verliezen IS een gezonde werksituatie.

arta · 30 augustus 2011 op 12:08

Wat een leuk verhaal, Ferrara!
🙂

Mien · 30 augustus 2011 op 14:36

Leuke column.
Hij deed me denken aan een leuke film die ik laatst zag: [b][url=http://www.parool.nl/parool/nl/21/FILM/article/detail/2455581/2011/06/22/Les-femmes-du-6eme-etage.dhtml]Les femmes du 6ème étage[/url][/b].
Gaat ook over klassenverschil, een aanrader. Feel good movie.

Mien Espagnol

pluisvndkkr · 30 augustus 2011 op 19:11

Op mijn werk word ik al jaren regelmatig omringd door professoren en kan me vanuit die jaren hooguit drie negatieve ervaringen herinneren. Misschien de juiste tak van sport of ik ben niet gevoelig voor negatieve prikkels als het gaat om sociaal gedrag. Je column vind ik heerlijk om te lezen en warm geschreven.

sylvia1 · 30 augustus 2011 op 19:15

Inderdaad opnieuw mooi in zijn eenvoud!

Fem · 31 augustus 2011 op 07:08

Toch mooi dat je de goede man zo bij de “echte wereld” heb weten te betrekken…

Heerlijk verhaal!

embee · 31 augustus 2011 op 13:47

Heel leuk en vlot geschreven Ferrara! Ik werkte in hetzelfde ziekenhuis als Pally, dus ik herken dit specialistensyndroom ook wel.

groetje van Embee

Ferrara · 1 september 2011 op 00:37

😀 Reuze blij met jullie reacties.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder