Doornroosje

Ik begin op mijn linkerzij, daarna draai ik op mijn rechterzij en nog een paar keer heen en weer. Als ik niet kan slapen, draai ik op mijn buik. Pas viel ik zo in slaap. Het duurde een kwartier voordat ik mijn stijve rug in beweging kreeg en weer veilig op mijn zij lag. Ik weet niet op welke zij ik meestal in slaap val, ik denk op mijn linker. Op mijn voorhoofd vlak bij mijn linkerslaap hebben zich twee verticale strepen gevormd. Een aantal jaren geleden trokken ze in de loop van de ochtend weg, daarna in de loop van de dag. Intussen zijn het blijvende markeringen geworden, duidingen van mijn slaapgedrag. Daar word ik niet blij van, behalve op momenten dat ik bij mijn vader exact dezelfde verticale strepen vlak bij zijn linkerslaap zie.

Bij tijden ben ik een slechte slaper. Dan rol ik hondsmoe mijn nestje in, waarna ik urenlang van links, naar rechts, via mijn buik weer naar links draai. Als het te lang duurt voordat ik in slaap val, krijg ik ergens jeuk of een fluittoon in mijn neus. Dan weet ik genoeg en als mijn lief in de buurt is, heeft hij pech. Hij krijgt hoe dan ook de schuld van mijn slapeloosheid. Omdat hij te laat naar bed gaat, aan het dekbed trekt of omdat hij ademhaalt.

Vaak ook lukt in slaap vallen wel, maar ben ik rond een uur of vier klaarwakker. Soms verrast de slaap me en ben ik nog een paar uur onder zeil, maar het komt net zo vaak voor dat alles aan mijn lijf en geest weigert in een ontspannen toestand te glijden.
Het voordeel hiervan is dat ik niet chagrijnig wakker word, omdat ik mijn snerpende wekker ruim op tijd kan uitzetten. Ook waan ik me een paar uur lang zelfs behoorlijk fit. Daarna gaat het mis. Mijn ogen branden en mijn ledematen protesteren tegen elke beweging.

Bij werkafspraken buitenshuis, red ik het met grote inspanning op mijn reservebrandstof. Als ik thuis aan het werk ben, bied ik eenzaam weerstand aan de steeds zwaardere gewichten aan mijn oogleden. Met mijn ogen bijna dicht, weet ik dan soms in een keer zeker dat die deadlines best een uurtje kunnen worden opgerekt. Ik vlij me op mijn bedje neer en dat voelt veel beter dan ’s nachts. Als een geschenk, een weldaad, puur genot. Ik bedenk nog dat het erg onrechtvaardig is dat dit ’s nacht niet zo voelt en dan slaap ik, echt dan slaap ik, daar zou Doornroosje jaloers op worden.

Gelukkig heb ik de wekker gezet zodat ik drie uur later, met twee verse verticale strepen op mijn voorhoofd, op tijd bij school sta om mijn zoon op te halen.