Geen zin

Ik heb gewoon geen inspiratie. Dat is op zich geen probleem, want ik heb nog een stuk of drie ‘bijna klaar dingen’ liggen. Maar die wil ik nu dus niet.

Prékerstperikel

De donkere dagen voor Kerst? Zeg maar gerust de donkere weken voor Kerst, het is zo lang donker en grijs dat het al snel lijkt op een eeuwigdurende pms. Gelukkig installeren mijn buurtgenoten, als de Sint nauwelijks zijn hielen heeft gelicht, massaal de meest wanstaltige, felverlichte kerstfiguren rond hun huis. Dat helpt. Ik heb behoefte aan veelkleurige, knipperende lampjes die me doen twijfelen of mijn overbuurman een bordeel is begonnen. Ik leef op bij overhellende kerstmannen en onbedoeld van het dak galopperende rendieren. Dat van de plastic kerstman bij de buren alles licht geeft, behalve de lantaarn in zijn hand, doet mijn zoon en mij echt goed.

It’s nice to be nice!

De eerste keer dat je je hotel uitloopt, adem je eens diep in en uit. Van het vliegveld naar het hotel heb je vanuit de bus de stoffige straatjes, de armoedige huisjes met golfplaten daken en de grote hoeveelheid kleurrijk geklede mensen gezien en het geheel was adembenemend.

Winterblues

Verwensingen mompelend, torn ik tegen de oostenwind in. Als je in dit jaargetijde wordt verteld dat de ‘wiend uut de Maas kumt’, weet je dat het voelt alsof je die vijf lagen kleren toch per ongeluk thuis hebt laten liggen. Ik voel me ronduit bedrogen dat ik als kind leerde dat Nederland een gematigd zeeklimaat heeft. De lui die dat bedacht hebben, woonden zeker in Bloemendaal of Vlissingen, hier in het zuidoosten krijg ik visioenen van Siberische toendra’s.

Mijn kind

Mijn kind dat ik bijna verloor met de geboorte, veel te vroeg, veel te klein, maar onmiskenbaar mijn grote liefde, meteen al. Met de geboorte van hem leerde ik de echte liefde kennen, de onvoorwaardelijke, en ook de angst, de angst van verlies van dat wat je het liefst is, omdat het echte liefde is.