Prékerstperikel

De donkere dagen voor Kerst? Zeg maar gerust de donkere weken voor Kerst, het is zo lang donker en grijs dat het al snel lijkt op een eeuwigdurende pms. Gelukkig installeren mijn buurtgenoten, als de Sint nauwelijks zijn hielen heeft gelicht, massaal de meest wanstaltige, felverlichte kerstfiguren rond hun huis. Dat helpt. Ik heb behoefte aan veelkleurige, knipperende lampjes die me doen twijfelen of mijn overbuurman een bordeel is begonnen. Ik leef op bij overhellende kerstmannen en onbedoeld van het dak galopperende rendieren. Dat van de plastic kerstman bij de buren alles licht geeft, behalve de lantaarn in zijn hand, doet mijn zoon en mij echt goed. Het helpt, toch is het niet genoeg. Hoezeer mijn zoon ook zijn best doet mij op alle grappige details te wijzen. Het ‘Merry Chrismus’, in schoonschrift op het raam gespoten, is de moeite van het omfietsen meer dan waard. Ik zou het liefst bij de mensen aanbellen en ze bedanken voor dit geluksmoment. Toch weet ik dat er uiteindelijk maar één remedie is. Ik verzet me uit alle macht, maar zo’n twee weken voor kerst wordt de situatie onhoudbaar. Ik heb nooit gehoord van iemand met dezelfde afwijking en dat maakt het extra moeilijk. Alsof je aan een toevallige voorbijganger vraagt: ‘stulpen bij u de aambeien ook zo uit of heb ik dat alleen?’

Toch moet het eruit: ik heb de hele maand december het onbedwingbare Sissi-gevoel. Ik wil alle drie de delen zonder pauze achter elkaar kijken en daarna nog een paar keer. Ik wil wegdromen bij de stralende lach van de achterlijk mooie Romy Schneider, zwijmelen bij de ruisende jurken, snotteren om alle dramatische verwikkelingen en gniffelen om die toch wat lullige Franz Joseph.

Nu wonen heel toevallig de twee leukste mannen van de wereld in hetzelfde huis als ik. Dat is meestal erg fijn, maar ongegeneerd zwijmelen, zwelgen en snotteren lukt echt niet als elke vijf minuten de vraag wordt gesteld of die ellende nog niet afgelopen is, zodat er weer iets met wat meer testosteron op de buis kan.

Mijn geliefde heeft zojuist door een blik op mijn laptop te werpen, de schaamtevolle romantiek om zeep geholpen: ‘wat is er nou raar aan Sissi, al mijn exen vonden dat geweldig.’

Moet ik hem nu zeggen dat hij toch eens over zijn smaak op het gebied van vrouwen moet nadenken? Of moet ik mijn tien jaar jongere geliefde uitleggen dat het allemaal door mijn sombere jaren tachtig jeugd komt? Dat er toen op alleen al het noemen van de naam Sissi zo’n beetje de doodstraf stond. We keken ´verantwoorde´ producties als ‘La grande boeuf’, waarin mensen zich letterlijk dood eten. De enige Duitstalige producties die niet op de, door onszelf opgestelde, verboden lijst stonden, waren ‘Christiane F – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo’ en ‘Die Blechtrommel’.

Ik leg mijn lief helemaal niks uit. Het kost me minstens een uur om de strenge conventies van die vervlogen, zwartgallige periode te kunnen duiden. Die tijd kan ik beter gebruiken om het manvolk het huis uit te werken. Kijk ik lekker de hele Sissibox en ben ik tot eind volgend jaar wel weer voor rede vatbaar.