Winterblues

Verwensingen mompelend, torn ik tegen de oostenwind in. Als je in dit jaargetijde wordt verteld dat de ‘wiend uut de Maas kumt’, weet je dat het voelt alsof je die vijf lagen kleren toch per ongeluk thuis hebt laten liggen. Ik voel me ronduit bedrogen dat ik als kind leerde dat Nederland een gematigd zeeklimaat heeft. De lui die dat bedacht hebben, woonden zeker in Bloemendaal of Vlissingen, hier in het zuidoosten krijg ik visioenen van Siberische toendra’s. Een trip naar tropisch Gambia in dit jaargetijde leek echt een erg goed idee, maar in mijn enthousiasme vergat ik dat de kou je bij terugkomst, als wraak voor je vlucht, recht in je gezicht slaat. Ik weiger het gevecht aan te gaan en draai de thermostaat nóg maar een graadje hoger, zet het reggae-cd’tje dat ik kreeg van een van mijn nieuwe Gambiaanse vrienden op repeat en droom weg bij de foto’s die al dagenlang als een doorlopende diapresentatie op mijn laptop worden vertoond.

Ik ben weer op het paradijselijke Jinack Island, in het geboortedorp van mijn gids. Of liever gezegd, de gids van mijn zus, want we hadden elk min of meer een eigen gids. Puur omdat we het niet over ons hart verkregen er eentje weg te sturen, want welke dan? De meest eenvoudige oplossing was om dan maar dagelijks op pad te gaan met allebei. Dat bleek een goede beslissing. We hielpen er twee complete families mee, die ons ook nog eens hartelijk in hun huis ontvingen, elk in een ander deel van het land. En aan het eind van onze vakantie hadden we niet alleen genoten van uitstekend gezelschap, maar er ook twee vrienden bij.

Op mijn laptop rolt het ene na het andere prachtige plaatje voorbij van verlaten stranden, wonderschone mangroven, trotse zwarte vrouwen en kluwen vrolijke kinderen. Opnieuw geniet ik van het kleurrijke schouwspel op de overbevolkte, door Russen afgedankte, veerboot naar Barra, ben terug in de stoffige sloppenwijken en wentel me in de vrolijke drukte van de visafslag .

Ik mis zelfs de bedelaar in rolstoel die ik de eerste dag eerder uit irritatie (hij bleef maar rondjes om me heen rijden) dan uit overtuiging wat geld gaf. De volgende dag, amper de deur van mijn hotel uit, kwam hij alweer op me afgeraced en ik dacht geërgerd, ‘het zal toch niet’. Heel enthousiast riep hij met smile van oor tot oor door de hele straat: ‘thank you Holland, you made me so happy yesterday.’ Gevolgd door zijn bijna extatische broer, 100 meter verderop: ‘you made my brother so happy, thank you Holland.’

Geen enkele gift werd meer van me verlangd, maar elke dag als ik uit het hotel liep, viel me deze luidruchtige dankbetuiging ten deel. Erg gemakkelijk voelde ik me er niet bij, maar ik zou er veel voor over hebben om daar nu opnieuw even voor joker gezet te worden.

Uit mijn raam zie ik de wereld witter en witter worden. Ooit vond ik sneeuw heel leuk, nu vind ik het onhandig, kleurloos en koud. Andere jaren zorg ik dat ik vrij zicht heb op de dwarrelende vlokjes, nu sluit ik het liefst de gordijnen. Met een ferme klap sluit ik mijn laptop. Er is maar één remedie tegen deze winterblues. Familie en vrienden optrommelen voor een ouderwets sneeuwballengevecht.