Mijn kind

Mijn kind dat ik bijna verloor met de geboorte, veel te vroeg, veel te klein, maar onmiskenbaar mijn grote liefde, meteen al. Met de geboorte van hem leerde ik de echte liefde kennen, de onvoorwaardelijke, en ook de angst, de angst van verlies van dat wat je het liefst is, omdat het echte liefde is. Hij werd na de geboorte meteen meegenomen, waarna ik zijn vader maande er achteraan te gaan. Als ik het zelf niet kon, moest er iemand in wie ik vertrouwen had bij hem zijn. De kinderarts werd opgeroepen en klopte me berustend op mijn been, zeggend dat het allemaal goed kwam. Ook hem maande ik als een speer achter mijn kind aan te gaan en mij, nog wijdbeens liggend, met rust te laten.
Mijn kind werd meegenomen in een babylance, los van mijn navelstreng en vast aan ontelbare slangetjes, naar het academische ziekenhuis waar hij beademd werd. Geestelijk was ik steeds dicht bij hem, maar toch, bij hem en mij leverde het een best langdurig trauma op.
In de couveuse zag ik dat hij stopte met ademhalen. Met negen maanden checkte ik nog, ondanks een bewegend speentje in zijn mond, of zijn borstkas wel meedeed.

Negen jaar later deed hij het dunnetjes over met een buikvliesontsteking. Als je paniek in de ogen van het medisch personeel ziet, weet je dat jouw paniek geen enkele toegevoegde waarde meer heeft. Ik ben maar gaan roken tijdens de operatie, met trillende vingers sigaret na sigaret, al was dat al lange tijd niet meer mijn gewoonte. Ik belde mijn zus en ze wist meteen wat ik nodig had; haar gezelschap en een slof sigaretten. We zaten buiten in de donkere oktoberkou en dat was goed. Warmte en licht waren te frivool geweest.

Vervolgens deed hij het een maand later, amper hersteld van zijn eerdere operatie, over met een ontsteking van zijn heup. Die jongen heeft geleden, achteraf zei hij dat dit nog meer pijn deed dan de vorige, terwijl algemeen bekend is dat een gesprongen blinde darm, na een bevalling zo’n beetje het pijnlijkste is dat je fysiek kunt meemaken. En als moeder lijd je mee, nog meer dan bij de buikvliesontsteking wist ik zeker dat ik hem zou verliezen.
De verpleegster zou ons laten weten wanneer de operatie voorbij was en ons naar hem toe brengen. Hoe slap worden je knieën als na anderhalf uur later dan gepland de chirurg met neergelaten mondkapje naar je toe komt. Ik wilde ter aarde storten, zeker wetend dat hij kwam zeggen dat hij zijn best had gedaan. Toch stortte ik niet ter aarde, zelfs rookte ik niet meer.

Opnieuw is het goed gekomen met mijn kind, dat prachtige kind, dat sommigen een moederskindje noemen en waarvan anderen me beschuldigen dat ik het te beschermend opvoed. Als iemand me kan vertellen hoe ik mijzelf kan beschermen tegen het verlies van mijn kind wil het horen. Maar ik spuug inmiddels op de goedbedoelde adviezen betreffende loslaten en goed moederschap. Ik heb gehoord dat ik er te dicht op zit, ik heb gehoord dat ik mijn kind in de steek heb gelaten. Als jullie allen jullie zelf eens goed gaan neuken (ja sorry, beroerde vertaling van het Engelse ‘go fuck yourself’) en mij en mijn kind met rust laten?

Nu, op zijn elfde vraag ik hem wel eens of die navelstreng nog niet is doorgeknipt. Hij antwoordt heel monter dat dit niet het geval is en dat vind ik dan grappig. Ik zeg dat hij toch echt voor zijn dertigste klaar moet zijn om het huis uit te gaan en dat vindt hij dan weer grappig. Ik stimuleer hem in zijn zelfstandigheid, maar weiger voorbij die verloren blik te gaan.

Zolang verder zich niemand er zich mee bemoeit, is het moederschap ondanks de angst van verlies een feestje. Nooit heeft iemand mij gelukkiger kunnen maken, nooit heeft iemand mij meer kunnen laten lachen dan mijn kind. Hij is prachtig, hij is leuk, hij is grappig, hij is bedwelmend.
Maar zijn ziektekostenverzekering heeft hij er voorlopig wel uit. Hooguit mag hij op z’n 86e een gehoorapparaat of zo.