Dopjes

(…) Oh Biko, Biko, because Biko (..), klinkt het stevig in mijn oren. Bijna automatisch gaat mijn gebalde vuist omhoog en de woorden zing ik hard mee. In de supermarkt. Verbaasde ogen kijken me aan en sommige oude dametjes schrikken van de woeste blik achter mijn bril. Ik kan er niets aan doen. Sommige nummers halen de revolutionair in me naar boven en Biko van Peter Gabriel is zo’n nummertje. Een van mijn oude bijnamen vroeger was Che Fred. Ik droeg een T-shirt van die man, rookte Cubaanse sigaren en ergens in huis staat nog een beeldje van Lenin. Ik was klaar voor de revolutie en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Nederland is eindelijk toe een echte revolutie om de maatschappij voor eens en voor altijd in een eerlijke balans te brengen. Onnodig te zeggen dat ik aanstuur op een linkse revolutie.

Maar al snel besef ik dat de supermarkt niet de juiste plaats is om een revolutie te ontketenen. Zo kom je nooit in de geschiedenisboekjes. Mijn arm gaat naar benenden en met een rooie kop pak ik een boodschappenmandje. Nagestaard door het voltallige personeel. Ach. Soms komen die gevoelens spontaan naar boven. De wereld moet er maar aanwennen.

Een paar minuten eerder staarden vele ogen me ook al vreemd aan. En dat alleen omdat ik stond te pinnen. Want ja, een rode rakker heeft geld nodig voor het eten. Lijkt me logisch. Alleen zong ik toen luidkeels Somebody to love mee van Queen. En als ik met een band voluit meebral is het wel die band. Queen rulezzz, zou de jongeren van nu zeggen, al zijn ze het waarschijnlijk niet met me eens. Queen is uit en verdomd lang geleden.

Wat wel handig is zijn die dopjes in je oren waar muziek uitkomt. Ja inderdaad, ik heb sinds kort ook een MP3 speler. Wie denkt dat zo’n muziekapparaatje alleen is voor de jongeren heeft het mis. Toegeven, bij de kids begon het. Geen kind zag je meer zonder en op elk verlanglijstje stond een speler vermeld. Anders hoor je er niet bij namelijk. Tijdens het MSN’en wordt dan de muziek gedownload. Genot en deugd gecombineerd. Op de fiets, in de stad en in elke situatie prijken die dopjes in de kinderoren. Tussendoor kletsen ze vrolijk door zodat ik me wel eens afvraag of ze nu de muziek wel horen.

Maar nu mogen ook de ouderen dopjes in de oren. Niet met een lullig MP3 spelertje natuurlijk. Mac kon deze muziekhype natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan en kwam met de iPod op de markt. Uitspreken als eipot trouwens, leerde ik snel. Tis Engels namelijk. Op dat Mac-geval kunnen tot wel duizend nummers, ook van CD zodat downloaden niet altijd nodig is. Dat is veel muziek en – omdat het Mac is – voor veel geld. Want anders is het niks voor de oudere natuurlijk. Goedkoop is voor de jonkies.

Maar om mijn uitgaven en inkomsten enigszins in balans te houden had ik een probleem. iPod was te duur en een MP3 speler kan eigenlijk niet. Dilemma dus. Uiteindelijk werd het dan toch een MP3 speler. Niemand ziet het ding toch en er komt muziek uit, en daar gaat het wat mij betreft om. Het enige wat ik nu nog moet leren is om mijn armen naar beneden te laten en vooral niet meezingen. Dat stoort andere mensen, en is juist niet de bedoeling. Maar toen ik na mijn eerste wandeling weer thuis kwam en mijn dochter zag me met mijn doppies in mijn oren straalde ze helemaal. Nou ben je cool, zei ze en ik straalde van trots. Pa is cool. Ik hoor erbij dus.