Jarenlang waren lichaam en geest één, totdat zijn hersenen voor zichzelf begonnen. Beoordeeld als risico in onze geordende buitenwereld, woont hij nu achter een gesloten voordeur.
Hij kent ons nog. Met wat puzzelen kunnen we de schijnbaar willekeurige data, plaatsen en gebeurtenissen die in zijn hoofd rondspoken een plek geven.
Het gesprek stokt, ik geef hem twee boekjes. Geconcentreerd bladert hij het eerste door, het tweede, dan weer het eerste, enzovoort.
Hoe hiermee om te gaan? Het is zowel tragisch als hilarisch. Hoe zou hij zelf hebben gereageerd? Lachen! Of mag ik dan straks hier ook niet meer weg?
Bron: https://robertbeernink.nl/
0 reacties