Duidelijk volslank…

Toen ik voor mijn langverwachte date met de ongeziene ster in mijn mooiste kleren de volle kroeg binnenkwam, ontwaarde ik hem daar. Groter en voller dan hij had vermeld. Ik heupwiegde zijn kant op, in dezelfde staat die ik had toegelicht. Maar dan mooier, groter, goed gekleed en op mijn best. Hij keek naar me en ik voelde me helemaal super. “Oh nee hoor”, riep hij plotseling luid, “jij bent me véél te dik!” Het werd stil en iedereen keek naar mij. Ik verschoot waarschijnlijk van kleur en slikte iets te hard, me pijnlijk bewust van de priemende blikken. Het herstel duurde ongeveer 5 seconden. Ik waggelde inmiddels verder, keek hem eens goed aan en zei: “Oh, da’s een hele opluchting, want jij… jij bent mij veel te mager.” “Wat?!” zei hij luid, terwijl hij op zijn prominent aanwezige bierbuik wees. “Noem je dit mager?” Ik nam hem forsend op en zei: “Ach nee, dat niet, maar ik bedoelde eigenlijk mentaal” en draaide me op mijn hakken om en liep weer weg. Even bleef het stil en toen barstte het applaus los. En ik liep rechter en mooier dan ooit de tent weer uit. De kortste date in de geschiedenis, ongeveer 30 seconden, schat ik.

Toegegeven: ik ben nooit mager geweest. Eerder “slankachtig met een bite”. Gelukkig ben ik een beheerste eter, dus ik kan wat lijden. Moeder natuur echter trof mij recentelijk op haar best. Ik kreeg zonder een gram extra voeding maarliefst 30 kilogram kado. Niet verspreid over 3 jaar en ook niet netjes verdeeld over de tand des tijds. In 3 maanden… gewoon zomaar… geen reden, geen verklaring en erger nog: geen enkel excuus. Alle specialisten bezocht, honger gehad, erge honger, maar niet aan toe durven geven. Helaas, dit is uw nieuwe ik. Maar ik ben, dus ik besta…

“Sinds wanneer laat jij jezelf zo gaan, zeg?” zei mijn vriendin, terwijl zij aan een volvette bak met frites zat bij de vreetschuur. Ik keek natuurlijk gewoontegetrouw toe. “Je bent hartstikke dik aan het worden, je hoeft jezelf toch niet zo te laten verslonzen? Of ben je soms gewoon zwanger?” Ik stotterde en wist me eventjes geen raad; ze wist toch hoe het in elkaar stak? Maar ook hier kwam de wijsheid met de minuten. Dus stond ik op, pakte een frietje, doopte deze flink in haar mayo en stak ‘m uitdagend in mijn mond. Draaide me om, zei luchtig gedag en liet haar zitten, daar waar ze hoorde, om nooit meer terug te keren. De kortste vriendschap in de geschiedenis, ongeveer 5 minuten, schat ik.

Nou heb ik het volgende bedacht, een groepsdingetje, gezellig met z’n allen. Zullen we eens een discussie hebben over mijn bruine ogen? Of laten we het hebben over mijn schoenmaat. Of nee, nog leuker, mijn zwarte krullen! Stating the obvious, maar wel gezellig, toch? Zullen we dan afspreken, dat we dit op een marktplein vol met vreemden doen? En dat we het mij dan toeschreeuwen? Da’s leuk, want dan kan iedereen het horen en ook zien. Dan hoeven we ook niets meer uit te leggen. Het lijkt me leuk. Nemen we bordjes mee met “APPLAUS” erop, voor als ik me per ongeluk op gevatte wijze schaars zou willen maken. En laten we het vooral dan niet hebben over oorzaak en gevolg, of over de schoonheid van het karakter op zichzelf. Nee, we doen het zo, dat is volstrekt, nee volslank duidelijker. De korste manifestatie in de geschiedenis, ongeveer een leven lang.