Op zaterdagmiddag is het druk in het zwembad. De parkeerplaats staat dan bijna helemaal vol. Veel gezinswagens met vaders, moeders en kinderen. De ene dag doen we het, de andere dag niet. Mijn hond en ik. Over die parkeerplaats van het zwembad lopen. Vandaag doen we het wel. Mijn vader was een tegelzetter. Een tegelzetter, metselaar en timmerman. En tuinman. En kapper. Maar tegels zetten was zijn specialiteit. Al zeg ik het zelf. Heel veel mensen zeiden het zelf. Mensen bij wie mijn vader een douchecelletje, keukentje, wasplaatsje of toiletje had gezet. Getimmerd, gemetseld en betegeld. Tijdens zijn gewone werkuren of tijdens het vele bijklussen in zijn vrije tijd.
De aannemer waarvoor mijn pa werkte had een groot karwei aangenomen in het nieuwe zwembad van Kalmthout. In een zwembad moeten er heel veel tegels worden gezet. Een mooi klusje voor Pietje de tegelzetter.
Tijdens de schoolvakantie ging ik een keer met hem mee naar zijn werk. Ik was een manneke van een jaar of dertien jaar en ruimde bouwafval op. Ik haalde eens diep adem en reed met de kruiwagen het diepe in. Het was de eerste én de laatste keer dat ik samen met mijn vader in een zwembad rondliep.
Het toeval wil dat ik nu, bijna veertig jaar later, naast dat zwembad in Kalmthout woon. Tijdens de wandeling met de hond kan ik vanuit mijn huis links de parkeerplaats over van het zwembad. Net zoals vandaag. Kinderen met natte haren huppelen naar de gezinswagen van hun ouders. Vaders en moeders staan wat na te praten met de andere ouders van de zwemkindjes. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen dat het weer gezellig was en dat ze elkaar volgende week weer gaan zien. De kinderen zwaaien naar hun vriendjes.
Ik liep nooit met mijn ouders in of uit een zwembad. Nooit huppelde ik in hun gezelschap na het zwemmen met mijn natte haren naar onze gezinswagen. Nooit heb ik op de achterbank van die auto met mijn zusjes een Mars of zakje chips gegeten en gewacht op onze pa die nog even praat met een andere ouder.
Ik loop met mijn hondje langs gezellig kletsende ouders en hun huppelende kroost met natte haren. We slalommen tussen gezinswagens waarin kinderen met een Mars, Nuts of zakje chips op de achterbank zitten te wachten. De ene dag voel ik me thuis tussen die drukte, de andere dag niet. Vandaag niet. Ik hoop dat mijn zonen later net zo veel begrip op kunnen brengen voor hún vader.
Net zoveel als ik dat kan voor die van mij.
11 reacties
sylvia1 · 1 juni 2011 op 07:58
Deze column begrijp ik gelukkig weer wel 😉
Heel erg goed zelfs. Ik vind ‘m heel sterk. Het is zo’n column die je bewust maakt van gedachten die je zelf ook hebt, maar waar je nooit eerder bij stil stond. Ik tenminste niet.
Mien · 1 juni 2011 op 10:15
Het watertrappelen in een grote column goed doorstaan Louis. 😉
Kreeg zelf weer zwembadherinneringen terug.
Daar langs het tuinpad van mijn vader.
Mien
Mup · 1 juni 2011 op 12:28
Pittige overdenking, die aan het denken zet. Door woorden als manneke en onze pa, komt hij nog beter aan!
Groet Mup
arta · 1 juni 2011 op 19:22
Ik vind deze heel erg mooi geschreven.
Saya_Surya · 1 juni 2011 op 20:03
Mooi. Ik word er stil van.
Jouw vader heette niet echt Pietje he?
embee · 1 juni 2011 op 20:07
Met heel veel plezier gelezen!
Groetje van Embee
Meralixe · 1 juni 2011 op 22:38
Mijn vader noemde Petrus- Marcel en ik kan niet schrijven wat U schrijft,ten minste als we van het standpunt vertrekken dat er autobiografisch geschreven wordt.
Mede daardoor vind ik het een goede column.
Ontwikkeling · 2 juni 2011 op 09:34
[quote]Het was de eerste én de laatste keer dat ik samen met mijn vader in een zwembad rondliep.[/quote]
Ai..Louiske…daar vat je in 1x de kern.. Erg mooi, nostalgisch zonder emotioneel te worden en toch de harde kern te raken.
‘k Zijn fan!
Kwiezel · 2 juni 2011 op 11:15
Louis!
Ik vind ‘m bijzonder, heel bijzonder. En mooi! Het beschouwende karakter door iemand met veel ervaringen komt er prachtig in terug. Niet een typische ‘Louiske’, maar net zo goed geschreven!
LouisP · 2 juni 2011 op 21:03
Bedankt voor het lezen en reageren. Baantje lag al heel lang klaar. Maar ergens wilde ik het niet laten lezen door anderen. Ik wilde het alleen maar delen met vrienden of zoiets. Ik was ook een beetje bezorgd of mijn moeder het niet te ondankbaar vond. maar ze was trots. Op haar man, mijn vader. ‘Die kon toch veel hè!’ Ik heb haar het stuk van mijn waterijsjes niet laten lezen. Wel iets gezegd ervan. Zo van dat ik iets over waterijsjes had geschreven. ‘Ja’, zei ze nog, dat weet ik nog. Die vond je altijd zo lekker…
Prlwytskovsky · 18 juni 2011 op 10:07
Deze verhalen hou ik van: een terugblik naar hoe het was. En even die realiteit aanstippen, met kinderen op een achterbank met een mars of een baal chips.
Graag gelezen LouisP.