Afscheid

Hoeveel keer heb ik dit jaar een kerk van binnen gezien? In ieder geval heel vaak. Ik heb er de deur plat gelopen. En het was altijd voor een uitvaartplechtigheid. Nog nooit heb ik zo vaak afscheid moeten nemen als afgelopen jaar. Van mensen die ik nooit heb gehoord of gezien. Van heel veel mensen en het jaar is nog niet voorbij. Bij een uitvaart met een urn verzorgen we de dienst met drie man. Als het een plechtigheid is met een kist zijn we met vier dragers. Het is tijdens die momenten dat ik me écht onmisbaar voel.
In de nis achter het hekwerk staat Maria. Ze heeft gezien dat ik drie kaarsjes heb laten branden. Drie kaarsjes voor mijn beste maatje. Maria let erop dat de andere mensen ook vijftig cent in de gleuf stoppen voor het kaarsje en ze waakt over onze zwarte jassen die netjes over de leuning van de reserve kerkstoelen hangen.

Zittend op de laatste rij, luisterend naar het koor, het evangelie en de lezingen, heb ik nogal wat inspiratie opgedaan. Inspiratie om te schrijven. Voor de vaste columns op ColumnX. Ook het idee van deze laatste column is tijdens een kerkdienst ontstaan. Een stukje tekst over mijn werk in de kerk. Over verdriet bij het afscheid nemen en over doodsprentjesjagers die uitvaarten afschuimen. De bid- of doodsprentjes van overleden honderdjarigen en kinderen zijn erg gewild. Op beurzen brengen ze veel geld op.

Tijdens de plechtigheid kan ik goed nadenken. In de kerk is me al veel duidelijk geworden. Dat het niet altijd kan gaan zoals ik wil. Hoe en vooral door wie ik met mijn boekje ben begonnen. De titel van het boekje. De reden waarom mijn maatje boos op me is en waarom ik dat ene kleintje niet had mogen schrijven. Hoe bijzonder mijn maat is. Dat ik mijn maat toch niet kan houden en dat afscheid nemen wel degelijk bestaat.

Van het kleine groepje uitvaartbegeleiders ben ik de benjamin. De jongste, de bengel, het boefje, de vrouwenzot, de motorracer, de stoere, de rocker, de schrijver, de kunstenaar. Dat ik de jongste ben, dat weet ik in ieder geval zeker.
Na de eerste lezing is het tijd voor de collecte. Mijn collega’s zeggen dat ik de jongste benen heb. ‘Doe jij de collecte?’ Wanneer ik langs de banken loop, klikken mijn hakken op de oude plavuizen. Voor het altaar wacht ik even om de mensen de gelegenheid te geven hun klein geld boven te halen. Alle kerkgangers doen een duit in het zakje.
Bij de doodsprentjesverzamelaars houd ik het broodmandje wat langer en dichter voor hun neus. Ik ken ze inmiddels één voor één en weet hoe het zit, waarvoor ze in de kerk zijn.
De collecte is een succes. Meneer pastoor kan tevreden zijn. Na de laatste groet aan de overledene krijgt iedereen in de kerk een doodsprentje.

Voor je medeleven, je aanwezigheid, je reacties en warme vriendschap, veel dank.