Een

‘Zou men een beter mens kunnen worden door het lezen van een onbevooroordeelde tekst?’
Die zin is niet van mij maar van een voormalige Nederlandse staatsman die van filosofie hield.
Stel je voor zeg, dat ik een échte filosoof was! Of een echte politicus! Een filosoferende staatsman. Voor hetzelfde geld wás ik minister van Binnenlandse Zaken geworden. ‘Wij willen geen asielzoekers.’ ‘Zeg nee tegen het A.Z.C.’ ‘Eigen volk eerst!’
De spandoeken hangen aan huizen in Ossendrecht, het dorp waar ik werk. De letters op de lakens zijn slordig geschreven en er is te veel witruimte gebruikt. Zie ik daar een spelfout?
Ach, jaren geleden hebben we al asielzoekers gehad en ze leefden hier vrij en blij. Een oude man uit het dorp schudt zijn hoofd. Hij heeft ze zien komen en hij heeft ze zien gaan.

Op het plein van mijn lagere school spelen de jongens en meisjes apart. Blijkbaar hebben jongens meer ruimte nodig dan de meiden in hun kleine hoekje. De grens wordt aangegeven door een strenge meester en vierkante bloembakken. Ik zoek de grens op en sta even later voor de klas het bord vol te krijten: ‘Ik mag niet bij de meisjes komen.’
Mochten mijn ouders rijk zijn, ik had gewoon écht dokter kunnen worden. Mijn handschrift is er onduidelijk genoeg voor.

Het artikel dat ik op verschillende plaatsen in Nederland op de muren schrijf is wél duidelijk en in ieder geval goed leesbaar. Met liefde en plezier heb ik het bij de entree van mijn eigen vertrouwde academie geschilderd. Met veel ambitie en goesting zet ik mijn zinnen op de doorleefde muur van een vreemd Middeleeuws kasteel ergens ten velde in Drenthe. In de grote stad schilder ik de alinea’s op het nog natte pleisterwerk.
Ik heb al letters op blauwe, oranje, witte en gebroken witte muren geschilderd. Op gladde en ruwe ondergronden. Kalk, steen, hout of beton. Voor mij zijn alle kleuren en achtergronden goed.
Wanneer ik zo schrijvend aan het schilderen ben, lopen er verschillende mensen voorbij. Politieagenten en burgers. Politieagenten ín burger. Politieagenten in opleiding. Mannen, vrouwen, zwart of wit, gekleurd of grijs. De kok, de buitenlandse receptioniste en de onderhoudsman. Ze groeten, geven een compliment en wensen me succes. Soms blijven ze even stilstaan bij het artikel, voor mijn muurtje, en vragen iets over de tekst. Ik groet, bedank en geef zo goed mogelijk antwoord op de vragen.

Bij het begin van mijn laatste punt, vraagt de telefoniste of ik zin heb in Chinees of shoarma. Ik lust dat allemaal maar wil het karwei liever afmaken. Ze brengt twee broodjes, een met kaas en een met ham. Dat is ook lekker. Dank je wel!
Met een bakje koffie erbij ga ik er nog eventjes voor zitten. Voor de laatste keer die dag kijk ik naar de muur en lees het artikel dat er zwart op wit staat.
Zou men een beter mens kunnen worden door het lezen of schrijven van een onbevooroordeelde tekst?