Hoeveel keer heb ik dit jaar een kerk van binnen gezien? In ieder geval heel vaak. Ik heb er de deur plat gelopen. En het was altijd voor een uitvaartplechtigheid. Nog nooit heb ik zo vaak afscheid moeten nemen als afgelopen jaar. Van mensen die ik nooit heb gehoord of gezien. Van heel veel mensen en het jaar is nog niet voorbij.
‘Zou men een beter mens kunnen worden door het lezen van een onbevooroordeelde tekst?’
Die zin is niet van mij maar van een voormalige Nederlandse staatsman die van filosofie hield.
Stel je voor zeg, dat ik een échte filosoof was! Of een echte politicus! Een filosoferende staatsman. Voor hetzelfde geld wás ik minister van Binnenlandse Zaken geworden.
Op zaterdagmiddag is het druk in het zwembad. De parkeerplaats staat dan bijna helemaal vol. Veel gezinswagens met vaders, moeders en kinderen. De ene dag doen we het, de andere dag niet. Mijn hond en ik. Over die parkeerplaats van het zwembad lopen. Vandaag doen we het wel.
Ik ben geboren in Woensdrecht, het mooiste dorpje van Nederland. Mijn eerste huisje, een noodwoning, stond op een steenworp van café ‘Non Plus Ultra.’ Tot hier en niet verder. Maar ík ging verder. Niet veel verder en nu staat mijn stulpje in Kalmthout, het mooiste dorp van België. Ik wandel dagelijks met mijn hond door het dorp van Suske en Wiske. Met Billie, die als twee druppels water lijkt op Bobby, de hond van Kuifje.
De vrouwen in mijn leven zijn weg. Vertrokken. Ik ben nu helemaal alleen. Alleen met foto’s die in rijtjes voor mij op tafel liggen. Als afbeeldingen van een omgedraaid geheugenspelletje. Marleen, José, Magda en de kleine Diana. Ik zie ze zo weer voor mij liggen. Kleine vrouwtjes naast grote vrouwtjes. Grote mensen naast kinderen. In het midden liggen mijn schatjes.
