De vrouwen in mijn leven zijn weg. Vertrokken. Ik ben nu helemaal alleen. Alleen met foto’s die in rijtjes voor mij op tafel liggen. Als afbeeldingen van een omgedraaid geheugenspelletje. Marleen, José, Magda en de kleine Diana. Ik zie ze zo weer voor mij liggen. Kleine vrouwtjes naast grote vrouwtjes. Grote mensen naast kinderen. In het midden liggen mijn schatjes. Wat was het elke keer weer een spannende tijd! Zou het er dan eindelijk een keer van gaan komen? Irene, Christel, Petra, Vera en nog veel meer namen. Ze lagen gewoon klaar.

Helaas kon ik de meisjesnamen niet gebruiken omdat er tot driemaal toe een jongen werd geboren. Drie zonen hebben we. Drie prachtige zonen. Op de foto in het midden op de tafel staan de drie kleine mannen bij mijn vader in het schuurtje. Opa Piet repareert hun fietsjes. Daaronder hang ik met een bleek gezicht in het gordijn dat mijn moeder om haar schouders draagt. Ik heb een snotneus en gehuild omdat de veer is gebroken en ik had zo graag een keer écht indiaantje gespeeld!

Soldaat eerste klas Piet, in de derde rij op links, geeft acht in het gelid bij de stoottroepen. Mijn vader is daar, in zijn groene pakje met het grote geweer over de schouder, jonger dan mijn jongste zoon nu. Daarnaast is hij weer een stuk ouder en de perfecte speelkameraad voor diezelfde zoon van mij.

Mijn eerste motor ligt pal naast het keurig glimmend koppeltje in zwart wit. Moeder, de vrouw, is een prachtig fotomodel en pa is er zo te zien behoorlijk fier op. Een volledige tweede klas met kinderen valt bijna op de grond. Geen wonder want mijn dikke lievelingsmeester staat weer helemaal aan de zijkant van de foto. De kleine kleurloze foto met getande rand is net een grote postzegel met daarop mijn moeder als een postfris puberkoninginnetje. Dat ze zal handhaven, zal later blijken.

Vlak voor me ligt het winterlandschap uit 1962. Dat heeft mijn pa toch op het bordje geschreven dat aan de sneeuwman hangt. Moedertje staat lekker warm ingeduffeld tussen de sneeuwman en haar eigen man. Links boven het trio in de sneeuw zie ik een zusje spelen aan het water. Op de hoek in de bovenste rij steekt de baker het andere exemplaar trots de lucht in. De kinderkleding, die het kind de eerste jaren zal dragen, is al een paar keer voorbij gekomen. Met mij of mijn oudere zusje er in.

Opa ligt met een ezelsoor gedeeltelijk onder mij en mijn tweede motor. Er zit een klein donker meisje bij me achterop. Wie was zij ook al weer? Het stoere kereltje op de motor lijkt als twee druppels water op het mannetje dat op een ander plaatje praatjes maakt bij een grote blanke schoonheid. Van wie was zij ook al weer? De praatjes daarover zijn er nog steeds maar waar zijn de gevoelige plaatjes uit dat donkere bovenkamertje van hem gebleven? Ik ga met al die foto’s ooit een kwartetspel maken. “Mag ik van jou van ‘Louis en zijn blonde vriendinnen ’ euh…de Belgische amazone?”

Ha, dé Anne Frankfoto! Ze kijkt me nog steeds heel lief aan. Ondanks alles. Wat een mooie meid! Een plaatje! Een onbezoedeld plaatje. Ondanks alles. Mmm… Anne blijft me wel erg indringend aankijken. Een beetje uitdagend zelfs. Ja, schatje, ik weet ’t nog! Zal ik nog eens ouderwets voor jou door de knieën gaan? Of toch maar niet? Trouwens, ik hoor onze auto de oprit oprijden. Daar zijn de vrouwen uit mijn leven al weer terug in mijn leven, met de boodschappen. Twee mooie vrouwen. Mijn moeder en de moeder van mijn drie jongens.


10 reacties

lisa-marie · 1 april 2011 op 09:33

Dit is genieten :wave:

sylvia1 · 1 april 2011 op 09:56

Ik vind het erg mooi hoe je hier dé twee vrouwen uit je leven neerzet, Louis. De melancholische sfeer die je oproept door al die foto’s, en dan komen zij samen met de boodschappen binnen. Sterke afsluiter. De bekende kwinkslagen naar alle andere schatjes, dat had van mij iets minder gemogen hier. Maar zeker een van je mooiste VC’s, naar mijn idee.

Harrie · 1 april 2011 op 10:36

Ingeduffeld. Woonden ze in Duffel? Daar ben ik ooit nog op vakantie geweest.

SIMBA · 1 april 2011 op 14:31

Via foto’s terug in de tijd, erg mooi gedaan!

Mien · 1 april 2011 op 15:12

.

Poëzie uit Louis’ album.
Bien!

[b][u][url=http://members.chello.nl/j.mols/plaatjes_bestanden/image006.gif]Mien[/url][/u][/b]

Kwiezel · 1 april 2011 op 16:14

Louis!

Wat een leuke levensbeschouwing is dit. Zeer poëtisch geschreven, prachtige zinnen. Vooral deze vond ik gaaf: [quote]De kleine kleurloze foto met getande rand is net een grote postzegel met daarop mijn moeder als een postfris puberkoninginnetje.[/quote]

Ontwikkeling · 1 april 2011 op 17:25

[quote]Moeder, de vrouw, is een prachtig fotomodel en pa is er zo te zien behoorlijk fier op.[/quote]
‘k ben fier op u en uw column.
En dat kwartet met blonde vrouwen…. volgt daar ook nog een column over? 😀

arta · 2 april 2011 op 11:28

Meebladerend door jouw foto’s bekruipt me het gevoel dat ik die mensen erop ook ken. Als je dat op kunt roepen, dan kun je schrijven.

LouisP · 5 april 2011 op 20:54

Bedankt voor de reacties en het lezen…
Zó leuk!

LP

embee · 15 april 2011 op 20:20

Wow!!, wat een mooie zinnen weer!

groet van embee

Geef een reactie

Avatar plaatshouder