Een slanke jongeman met zwarte laarzen stapt met zijn hond in de richting van het park. Aan de rand van het park ziet hij het meisje met een bezem staan. Ze draagt een groene overall en zwarte bivakmuts. Aan de overkant van de straat sjokt een klein dik kereltje achter een lege kruiwagen. Hij roept naar het meisje: “Plork! Koffie!”
De koffie staat klaar. Er zijn harde én zachte broodjes met kaas of jam en verse kadetjes met chocoladevlokken. Op de achtergrond zingt Leonard Cohen zijn favoriete nummertje. De gasten komen één voor één binnen.
Zodra de wiskundeleraar zich omdraait naar het bord, maak ik met de spuugvingermethode zijn grijze achterkant een stuk minder saai en droog. Binnen vijftig minuten is zijn kostuum met pied-de-pouledessin doorweekt. Zijn zoon, die naast me zit op de eerste rij, vindt het schitterend. Zoals bij alles wat ik doe. Hij weet hoeveel en waarom ik zijn vader haat. Hoe die me het leven zuur maakt en me altijd slechte cijfers geeft. Voor de klas stelt mijn kwelgeest juist de vragen die ik niet kan beantwoorden. De wiskundeleraar vindt me een nul.
“Anne! Nu al?…Goed, jij krijgt je zin. Maar ik weet niet waar dat vod ergens ligt. Dat heb ik al twee dagen niet aan.”
Het brutale hoofdje met kastanjebruine krullen komt ergens onder de dekens vandaan.
“Gekke Louis! Ik vroeg of het geen tijd wordt om eens iets anders te gaan doen, buiten in je wonderboek lezen!”
“Je bedoelt In koelen bloede?” Anne duikt weer onder.
Muziek was niet mijn eerste liefde maar wel de enige waar ik naar luisterde. Pick up’s hebben al vroeg andere betekenissen dan apparaten waarop je plaatjes draait.
Brian Connolly van de The Sweet en ik hebben lang blond haar en succes bij de vrouwen. Lang en blond. We doen het ermee hoewel ík liever de ruige krullen van Jim Morrison zou willen.
