Meneer van Dalen

Zodra de wiskundeleraar zich omdraait naar het bord, maak ik met de spuugvingermethode zijn grijze achterkant een stuk minder saai en droog. Binnen vijftig minuten is zijn kostuum met pied-de-pouledessin doorweekt. Zijn zoon, die naast me zit op de eerste rij, vindt het schitterend. Zoals bij alles wat ik doe. Hij weet hoeveel en waarom ik zijn vader haat. Hoe die me het leven zuur maakt en me altijd slechte cijfers geeft. Voor de klas stelt mijn kwelgeest juist de vragen die ik niet kan beantwoorden. De wiskundeleraar vindt me een nul. Zijn zoon wil een vriend van mij worden. Hij vertelt over zijn familie. Over zijn vader die niet alleen in de klas streng en kort van stof is. Zijn zusje die, net als haar vader, wiskunde gaat studeren. Zelf wil hij vooral meer vrijheid. Wat zijn zusje allemaal graag zou willen weet ik van een ander. Die me ook wist te vertellen dat het meisje mij leuk vindt, nog maagd is en vreselijk nieuwsgierig. Om diverse redenen kan ik niet bij de zoon op bezoek komen. Om diverse redenen zou ik dat wel willen.

Op een dag vraagt de zoon van de leraar aan me of ik zin heb om die avond bij hem thuis op bezoek te komen. Ik aarzel. Behalve hij, een vriendin en zijn leergierige zusje is er niemand in huis en de koelkast zit vol lekkere dingen. Hij kan op me rekenen!

Ik zit op de bank. Zij zit vlak voor me op de poef. Haar broertje brengt de flesjes bier. De dochter die net als haar vader alles wil weten over machten en logaritmen, praat honderd uit over de driehoeksverhouding en de kansberekening. Ik kijk en luister aandachtig. Voorlopig zwijg ik over mijn complexe coëfficiënt met ten minste één complexe wortel. Natuurlijk vraag ik haar wat ze nu heeft aan algebra. Als ze straks voor de keuze staat. En ik wil haar met plezier de stelling van Louis uitleggen. Over de Gulden Snede en hoe ik die zo dicht mogelijk parallel of diagonaal zou benaderen.
Haar mondje en bloesje gaan steeds een streep verder openstaan. Zelfs met mijn gebrekkige kennis van meetkunde weet ik de kortste lijn tussen de twee punten. De zoon heeft ook zijn handen vol maar ik zie zijn gezicht betrekken wanneer hij merkt dat er een mogelijke splitsing gaat plaatsvinden en dat er een uitkomst is van één plus één zonder aftrekken. Tussen haakjes: Ik freubel dan ondertussen al een tijdje met de twee ingewikkelde priemgetallen van zijn zusje. Zodra de toekomstige lerares en ik even bij elkaar uit de ruimte gaan, zodat zij kan plassen, smeekt de broer me om zijn zusje in ieder geval niet te ontmaagden.

Voordat ze bij mij onder de dekens kruipt, trekt ze een T-shirtje aan. Met mijn arm om haar heen gaan we door waarmee we beneden in de woonkamer zijn gestopt. De schat vertelt verder. Over haar studie. Dat ze zo spoedig mogelijk écht volwassen wil worden en hoe ze haar eigen leven wil gaan leiden. Tot de ochtend spreekt ze over haar dromen en wensen waarvan ze er enkele wel met mij wil delen.

De maagdelijke dochter van mijn gehate wiskundeleraar ligt naast me in haar bedje. In zijn huis. In haar bedje met mij, de leerling die op de vragen van haar vader nooit een antwoord kan geven. Uitgenodigd door de zoon die mij met alle geweld als vriend wil. Zijn koelkast is leeg, de dochter is er klaar voor. Haar broer nog niet.
Ik zal met twee maten moeten meten, maar het onschuldige meisje mag niet het kind van de rekening worden.