Een bijna professional

Zeg het voort, zeg het fukking voort! Net als Nico mag ik mijzelf een ‘bijna’ professioneel schrijver noemen. Volgens mij is Nico Dijkshoorn ook de enige columnist/dichter waarvan mensen zijn werk meer horen dan lezen. Ik volg Nico op Twitter, dus ik kan dat soort dingen gerust zeggen. Als je het mij vraagt Nico, past mijn hoofd veel beter op tv. Het past in ieder geval. Nou goed, onderonsje. Professioneel schrijven is natuurlijk wel even wat anders dan het niveautje ‘heuke heuke, neuke in de keuke. Dweil het maar snel op, want het wordt zo’n zeuke.’ Uiteraard kunnen jullie van mijn gedichten blijven genieten, maar dan slechts hobbymatig. De poep en pies verhaaltjes zullen ook wat minder frequent voorkomen, want ik ga natuurlijk professioneel nu. Sorry. Ja hoor, je kan soms best even lollig doen en een keer “dikke stront” schrijven, maar niet in ieder stukje en ook niet in cryptische omschrijvingen als kontsnot of broekhoest. Die tijd heb ik wel gehad, want ik ben druk bezig met het opstarten van mijn eigen bedrijf. Mijn eigen onderneming moet ik zeggen, dat klinkt wat persoonlijker. Alsof er heel veel werk inzit. Na jaren tobben in de marge, of zelfs buiten de pagina, heb ik het roer omgegooid en de zeilen gestreken. Als een euforische DiCaprio sta ik op de spreekwoordelijke boeg en schreeuw ik, naar wie het maar wil horen, Yes, I can! Of het allemaal gaat lukken moet nog blijken, maar je hoorde Obama ook niet hysterisch schreeuwen ‘Yes, we try!’ Dat past nu eenmaal niet in de ondernemingsgeest.

Ruim twee jaar geleden ben ik begonnen met schrijven. Ik moest opnieuw leren schrijven. Serieus, ik schreef ‘stond’ steevast als ‘stront’ en ‘precies’ altijd als ‘pies, al keken mensen in mijn omgeving daar niet raar van op. In mijn spelling zat wel heel veel speling en mijn zinsbouw was zo gammel als Giel Beelen in het glazen huis. Het was mijn rijke fantasie die er voor zorgde dat ik volhield en mij door alle kritiek heen loodste. Bovendien gaf het schrijven mij rust. In een tijd waarin ieder kind dat zelf zijn schoenen strikt ADHD heeft, raad ik ouders aan om hun kind verhalen te laten schrijven. Dát is pas therapie. Wat ik aan schrijven misschien nog wel het leukste vind is wat ik noem: de schepfactor. Fuk de X-factor, ik heb die letter nog nooit gebruikt. De schepfactor betekent niets meer dan “het zelf creëren van iets”. Er is niets, en opeens is er iets. Snap je? Er is iets en daarvoor was er niets zeg maar. Misschien is dat wel het goddelijke in onszelf? De drang om met mijn eigen handen te werken werd door het schrijven vervuld. Ík ben het die typt en niemand anders. Nooit meer zou ik jaloers zijn op een timmerman of een tandarts die met zijn handen werkt. Doe ik toch ook? Nu was het zaak dat ik niet al te overmoedig zou worden, dat ik mijn ego een beetje in bedwang hield. Het is nu eenmaal een zwak punt van mij. Een tip: als je als schrijver niet overmoedig wilt worden, ga niet op Hyves schrijven. Binnen no-time heb je alle desperate housewives als vriend met de zielige figuranten erbij. Á-l-l-u-s is gé-wél-díg en taalfouten zijn toch gewoon ‘hihi’? Toch, af en toe een lekker huisvrouwtje is best fijn. Tenslotte lijd je als schrijver een eenzaam bestaan.

Om niet overmoedig te worden probeerde ik mij aan drie regels te houden: blijf met beide benen op de grond staan, kijk je werk twee keer na en blijf van meisjes onder de zestien af. Dat waren en zijn nog steeds mijn stelregels als het om schrijven gaat. Het vervelende is dat continue staan, dat schrijft zo lastig, whahah. Dit is dus toegestaan als professioneel schrijver: woordgrappen, maar dan alleen de hele leuke. In mijn schrijverscarrière heb ik ook veel ondersteuning gehad, want je kan het niet alleen hè. Mijn moeder is een tekstueel wonder waar ik veel van geleerd heb. Toen we nog contact hadden was er mijn overijverige ex-vriendin die het heerlijk vond om mij op mijn fouten te wijzen en ze altijd vond. Een typische win-win situatie, prima dus. Zij en anderen hebben mij meerdere malen behoed voor woordpoep, zoals ik het natuurlijk noem. Bij deze nog bedankt.

Als professioneel schrijver heb je natuurlijk geen hulp meer nodig en dat snapten ze ook direct. Om precies te zijn ben ik nu bezig met het ontwerpen van een logo. Daarnaast staan er nog 1001 dingen op het menu. Eind september krijg ik te horen of mijn ondernemingsplan wordt goedgekeurd. Tot die tijd ben ik een ‘bijna’ professioneel schrijver en vind ik het heerlijk dat ik woorden die nooit de erkenning zullen krijgen die ze verdienen, nog even mag gebruiken. Stront! Kak! Schijt! Druk! Hopen! Zeik! Pies! Opgewarmde appelsap! Lekker hè. Bijna is nog steeds niet helemaal.