Een chat met een luchtje!

Ik stink! Althans dat zegt iemand die ik op een virtueelnetwerk tegen kwam. Waarnaar dan was mijn volgende vraag. Het lijkt me erg vreemd dat mijn geur een mengeling van kruidenzeep en Burberry Brit met een vleugje nicotine door de computer heen komt. Schijnbaar hebben alle jongens dat die uit mijn land komen. Het vreemde is dat hij wel in een keer door heeft uit welk land ik kom, dat alleen van een foto weten te achterhalen vind ik dan wel weer echt knap. Ik stink schijnbaar uit mijn poriën. Een lucht die te danken is van het eten wat ik nooit heb gegeten. Ik schrijf terug dat ik ben geadopteerd. Mijn roots liggen daar, mijn eten ligt hier op mijn bord. Gewoon aardappels met groente en vlees. Niet echt iets waar je van gaat stinken. Het volgende bericht is echt heel er lang. Hij kent meer jongens die geadopteerd zijn en we stinken allemaal. Ik moet terug naar mijn eigen land. Mmh mijn land. Ik pak mijn paspoort en zie Nederlands staan. Ik type terug: Bedoel je dat land wat word aangeven bij nationaliteit? Dat is Nederlands. Waarom typt iemand dat ik stink. Ik check mijn oksels en ruik alleen deodorant. Het is iets heel persoonlijks en mijn lichaamsgeur is gewoon standaard. Fris en zeepjesachtig als ik mij in allerlei moeilijke bochten wring. Ik ruik aan mijn arm, check normaal ik ruik aan mijn andere arm, normaal. Mijn benen willen niet mee werken. Ik besluit dat alleen mijn onderbeen ook goed is voor heel mijn been. Check, ook normaal. Ik hups een beetje heen en weer en besluit dan maar een soort van zonnegroet- achtige beweging te maken. Ik trek mijn shirtje omhoog en snuif heel diep. Alle lucht die ik kan opzuigen door mijn neus snuif ik in. Mmh ook gewoon zeeplucht nu dan met een mengeling van verse transpiratie, deze houding is niet makkelijk en mijn computer tingeld dat er een bericht ontvangen heb. Ik kijk door het raam. De bouwvakkers kijken me raar aan die voor aan het werk zijn. Nou ja werk staren in de woningen waar ze buiten voor staan. Gegeneerd bevrijd mezelf van deze pose en na kort beraad besluit ik dat ik echt niet stink.

Het liefste wil ik nu onder de douche stappen. Het heerlijke koele water over mijn lichaam laten glijden en heerlijk veel zeep en schuim voelen. Mijn computer tingeld vrolijk verder voor het bericht wat gelezen wilt worden. “ Je kan er niets aan doen maar je stinkt gewoon”

Ik ben er klaar mee. Ik stuur een bericht terug vol met lelijke woorden en schrijf tenslotte dat hij jaloers is omdat ik geen lelijke aap ben zoals hij! Ik sluit het venster en klap mijn laptop dicht.

Maar het ergste is dat ik me zit op te winden. Reply na reply gaat het over mijn lucht. Mijn lucht die stinkt volgens hem, die hij niet kan ruiken! Waarom fokt het mij op. Waarom wil ik aan een volstrekt onbekend iemand die drie steden verder woont die ik nooit ga ontmoeten bewijzen dat ik niet stink! Is het een oerdrang om mij zelf te bewijzen dat ik fris en fruitig ruik is het net dat stukje representatieve dat ik heb mee gekregen in mijn opleiding. Maar het ergste is nog. Ik voel me gekwetst. Omdat iemand iets vind wat niet is. Iemand heeft een beeld van mij geschetst van een stinkend onwel willend jong wat ruikt naar vreemde kruiden en zweet.

Ik zet het van mij af en ga onder de douche. De chat stonk gewoon!