Het is een dag als alle anderen en hij kijkt eens om zich heen. Hij zucht terwijl hij naar de witte muren kijkt, het is klein en hij is alleen. Verveeld stapt hij uit bed en belt zuster Marian. Natuurlijk mag hij even naar buiten, een boodschap doen voor zichzelf. Hij is ook pas 20 en verdiend zo nu en dan de frisse lucht. Hij heeft er immers nooit om gevraagd om gek verklaard te worden.
Met een glimlach hangt hij op en loopt naar het kleine kastje in de hoek van de kamer. Onderweg drukt hij de knop van het veel te kleine tv toestel in en bemerkt dat hij de d.v.d. van batman niet heeft stopgezet.
Nog geen uur later staat hij buiten, tevreden met zijn schmink kunsten, voldaan van zijn voornemen en kleurlozer dan de ochtend melk.
Hij gooit zijn rugzak onder de snelbinders, bestudeerd het briefje en springt lachend op de fiets.
Het is niet ver, hooguit tien minuten en een kort kletspraatje voor hij eindelijk aan de slacht kan.
Voor hij het weet zwaait zijn mes in de rondte en vliegt het bloed hem naar de keel. Gegil, kindergekrijs en babygehuil, allemaal alleen voor hem. Hij is de heerser over leven en dood. Nu draait alles om hem. Dat wordt een mooie krantenkop en bevredigt springt hij weer op de fiets, terug naar huis.
De volgende dag is geen dag als alle anderen en hij kijkt eens om zich heen. Hij lacht terwijl hij naar de grijze muren kijkt, het is klein en hij is alleen.
11 reacties
Mosje · 7 februari 2009 op 14:29
Mm, in de huid van een ander kruipen valt niet mee, zeker niet in de huid van de persoon die jij op het oog had.
Eerlijk gezegd vind ik het resultaat niet eens zo slecht, ook weer niet heel erg geslaagd, maar een dappere poging.
Dees · 7 februari 2009 op 19:46
Zo afstandelijk en emotieloos iemand beschrijven die zo is, dat kan wel, maar dan denk ik dat je er iets meer mee moet doen. De opbouw, de climax en de terugkeer, stop er meer in. Meer elementen, meer gruwel, meer klein en alleen. ik kan het niet zo goed uitleggen. Ik houd wel van de emotie-arme manier van zaken beschrijven, omdat het veel effect kan hebben, maar op de een of andere manier is dit net te kaal. Zucht. Ik geef het op om een goede reactie te schrijven 😉
axelle · 7 februari 2009 op 21:28
Jij bevestig (t of d?) het cliché dat stukjes tekst van Hollanders bol staan van de dt-fouten.
u-queen · 7 februari 2009 op 22:36
Heel erg bedankt voor deze reacties, daar ga ik zeker wat mee doen 😀
En dat dt verhaal :oeps: ik heb het even nog eens nagelezen en het is een beetje jammer inderdaad 😕
Bitchy · 8 februari 2009 op 06:59
Eens met Dees en Mosje. Ik vind de afstandelijke manier van schrijven erg knap, ik zou het in deze situatie niet kunnen en toch ontbreekt er wat…
Waar begin ik aan, als Dees het al niet goed onder worden kan brengen…. 😉
Groetjes
Veer
doemaar88 · 8 februari 2009 op 12:07
Knap geschreven. Heftig. Je keuze voor dezelfde afsluiter als binnenkomer vind ik een goede. Een ontzettend triest verhaal. Goed gedaan.
Neuskleuter · 8 februari 2009 op 12:40
Het idee is goed, nog redelijk actueel en zeker in ieders geheugen gegrift. Dat het als te zakelijk wordt beschouwd, komt waarschijnlijk omdat je niet meer dan het standaard beeld schetst: een psychopaat in een inrichting die zijn kans ziet en op macht is belust. Je kan wel op deze afstand schrijven, maar dan is het mooier als de lezer toch een gevoel van binding of begrip krijgt voor zijn situatie, voor hij tot die gruwelijke daad overgaat. Dan raakt het meer.
Nog een tip: ik had dit stuk bijna overgeslagen omdat de inleiding en titel een saaie indruk geven. Als je die twee wat spannender maakt, zullen meer mensen je stuk lezen. Die zijn echt essentieel.
pally · 8 februari 2009 op 13:19
Dit is een poging om over dit onderwerp te schrijven. Net iets te onderkoeld, maar niet slecht, vind ik. Aan die taalfouten moet je echt iets doen! Laat iemand je helpen, want ook dat gegeven knabbelt aan de inhoud.
groet van Pally
u-queen · 9 februari 2009 op 07:56
Ik vond het moeilijk om op deze manier te schrijven, vooral over een persoon waar je eigenlijk geen respect voor kan opbrengen 😕 Toch wilde ik het proberen en ik ben blij dat het resultaat dus eigenlijk zo slecht nog niet was.
Flink oefenen begrijp ik en dan komt er uiteindelijk wel iets goeds uit, met de door jullie gegeven tips kan ik het zeker nog eens gaan proberen 😉
Nogmaals bedankt 😀
Nana · 9 februari 2009 op 10:31
Het klinkt eigenlijk als een songtekst! Misschien moet je het zo eens opschrijven al zou je het zingen?
Mien · 9 februari 2009 op 11:21
Knappe column (ondanks dt-foutjes).
Het pijnlijke en emotieloze knap geabstraheerd.
Als schrijver in de huid kruipen van iemand die niet op je lijf geschreven is. Chapeau.
Kortom een bijzonder memento mori.
Mien