Adel verplicht. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Kortom, een epistel(tje) over een dansje dus. Ook ik kon niet echt een keuze maken uit de aangereikte mogelijkheden in de “Poll” en zat bovendien met nog een ander probleempje in mijn maag: niet alleen met wie is een item; ook welke dans wordt het. Wat is eigenlijk dansen? Dansen is het gebruik van bepaalde spieren op bepaalde momenten in bepaalde richtingen om bepaalde redenen, waarbij het erom gaat bewegingen te maken die afwijken van het gangbare gedrag in het dagelijks intermenselijk verkeer (waarbij “dansen op de maan” niet letterlijk moet worden genomen).

Dansende bewegingen wijken doorgaans af van (hard)lopende, slapende, etende, drinkende c.q. liggende bewegingen hoewel de dansende beweging best wel een aanvullend effect kan hebben bij de gangbare bewegingen. Welke dansen zijn er zoal? Een greep uit de veelheid der (al dan niet folkloristische) bewegingen: de lambada, de rumba, cumbia, de tango, de salsa, quick step (voor haastige mensen, schijnt het), slow-quick-quick-slow (voor twijfelaars), de wals (voor mensen met zware botten) etc.
Ik zal ze hier niet allemaal behandelen, doch een enkele wil ik toch nader toelichten: de salsa. Een van origine Puertoricaanse dans met bijna Europees klassieke invloeden, na bemoeienis door andere Latijns Amerikaanse landen alras verworden tot met jazz-achtige elementen opgesierde dans- en muziekvorm, waarbij vooral voor het koperwerk (trompetjes, trombones etc.) een dankbare taak schijnt te zijn weggelegd. Ook om een andere reden wil ik bij deze dans even “stilstaan”. Ooit is mij de eer te beurt gevallen in deze dans les te krijgen door een Zuid-Amerikaanse oude-van-dagen (ook wel betiteld als bejaarde) die er haar beroep van had gemaakt salsalessen te geven in de daarvoor bestemde lokalen: de discotheken. In Zuid-Amerika is de salsa een cultuur van jewelste. Bejaarde sterdansers geven massaal les aan jongeren en andere leergierigen. Het instituut discotheek kent daar een heel andere klank dan hier in het (vrije?) westen. Van jong tot oud is welkom in de danslokatie. Vermaak (zowel dans als in gesprek) staat voorop.

De les dus. Die was niet bepaald een succes. Mijn danspartner had een kleine maat schoenen maar gevoelige teentjes; ik, daarentegen, heb maat “olifant” en bovendien niet bepaald veel ritmegevoel. Toch mocht dat niet verhullen dat de dame in kwestie het nodig vond na 1 dansje mij toe te vertrouwen dat ik voldoende had geleerd en dat het tijd was voor ander vermaak (alles in je leven moet je één keer gedaan hebben…). Dat de dame in kwestie ook niet meer zo soepeltjes door de zaal paradeerde had mogelijk te maken met kleine kwetsuren (opgelopen tijdens de frêle vrijage met maatje 50).

Bij dansen, zo bleek mij, is er een verschil tussen leiden en lijden, hoewel het soms behoorlijk goed samen kan gaan. Als je het beide doet, loopt het meestal niet goed af. Slecht voor je hart en voeten. Terwijl dansen toch zo gezond schijnt te zijn. De dans die (bewezen!) – als er al een gradatie bestaat in mate van gezondheid bij dansen – het gezondste is, wil ik u ook niet onthouden: de horlepiep.
De horlepiep is een bepaalde manier van bewegen waardoor (a) overtollige energie nuttig wordt gebruikt, waarbij (b) beweging gericht is op overleven en waarbij (c) de horlepieper (niet te verwarren met brugpieper of koude grond piepers, ook wel genoemd bintjes) bij het dansen van deze dans de kunst verstaat inslaande kogels (ook wel blauwe bonen genaamd) te ontwijken, uiteindelijk als overwinnaar uit de (dans)strijd te voorschijn komt. Eigenlijk zou ik ervoor willen pleiten de horlepiep op te nemen als verplicht onderdeel voor sporters bij de paralympics. Het is je reinste vorm van overleven waarbij dans en sport bijna in elkaars verlengde liggen.

Dit alles verzin ik hier ter plekke. U dacht toch niet dat dit alles ook nog waar was, nietwaar? Op het moment schrijf ik zo snel als een razende Roeland omdat ik, net als u waarschijnlijk, benieuwd ben naar het einde van dit epistel.

Hoezo, een cliché? Is dansen niet verworden tot een cliché? Als ik, pas ontdekte, indianenstammen op t.v. waarneem, die voor het eerst (in hun leven?) een camera zien, staan ze meestal te dansen. Alsof ze je daarmee willen begroeten. Ook gecultiveerde mensen die (te?) lang voor c.q. achter de geldautomaat staan te wachten hebben die neiging. Een (begroetings/vervelings)ritueel? Hoe afgezaagd. Een bijna symptomatisch verschijnsel na de aanslag op de tere, op immer actie gerichte, hersentjes van de moderne mens. Bijna gelijk aan acting-out-gedrag, waarmee een psychiater wel raad weet.

Dansen wil ik daarom, alles goed overwegende, niet voorwenden als zodanig door deze als cliché te hanteren in mijn acting-in-strategie tijdens het intermenselijk sociaal verkeer. Een goed gesprek doet meer wonderen. Of een schaal borrelnootjes. Of een sprong van de Van Brienenoordbrug. Daarbij moet je ook bepaalde spieren gebruiken, doch dit is geen dansstijl.
Als mijn shrink dit leest, zal hij wel in zijn nopjes zijn, denk ik. Zoveel voer voor nog enkele onderonsjes…

Categorieën: Diversen

4 reacties

tontheunis · 21 oktober 2004 op 12:32

JAB, je verrast me met een weliswaar wat uitvoerig maar leerzaam epistel. Ik had altijd het idee dat je wat gedachtengang betreft enigszins op grote voet leefde…

Compliment.

[url=www.tontheunis.nl]TT[/url]

pepe · 21 oktober 2004 op 16:50

Mag ik deze dans van u? 😉 of gaan we samen van de brienenoordbrug springen. Persoonlijk vind ik dat laatste leuker!! Wel met een stiekje om de benen:-)

Raindog · 21 oktober 2004 op 17:45

Ik heb een simpele tip voor je om de frequentie van de onderonsjes met je shrink ‘quick-quick-sloooww’ naar beneden te brengen: ga dansen. Ik heb het drie en een half jaar gedaan en ben vorig jaar tegen de kerst gestopt. Dit onder andere vanwege mijn maat 47 en haar maat 40: ik kon het letterlijk niet meer bijbenen. Maar het is toch leuk man! Daar kan geen echt geen schaal met borrelnootjes tegen op, ook al is het een salsa-mix. Ik mis het…. Leuke column.

Mup · 22 oktober 2004 op 12:20

[quote]Een goed gesprek doet meer wonderen. [/quote]

Ja en nee. Een beetje droogneuken zegt vaak meer dan woorden,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder