Een eigen kantoor

[i]Een co-column geschreven door Mien en Fred[/i]

Brillen optakelen, broeken afstropen, blazen ledigen, nadruppelen, afslaan, droogkuisen, handjes wassen, we hebben het er maar druk mee. Dat er dan nog mensen boekjes kunnen lezen … staand (?) … vind ik knap. Ik kom niet verder dan verjaardagkalender spotten of tegeltjes turen. Steevast heb ik daarna een dweil nodig. Onze pleeborstel is daarom ook multifunctioneel. Je weet wel zo’n ijzeren standaard met reserverol, stoffer en veger en wegwerpdweil. De wijwaterkwast gebruik ik alleen voor de moeilijke hoekjes waar ik niet bij kan. Ja zelfs de achterkant van ons toilet verkeert in blinkende staat. In de meeste toiletten die ik spot staat die borstel er verlaten bij. Ik heb er zelfs ooit nog een in de verpakking zien staan bij mensen die toch al reeds enige tijd dat toilet bezigden. Dat verdient geen schoonheidsprijs.

Nee lezen beperkt zich bij mij tot het nabladeren van alle kalendermaanden om er op toe te zien dat ik niemand zijn verjaardag vergeet. Intussen staan er echter alleen maar fossiele namen op de kalender. Zo’n verjaardagskalender is het meest verwaarloosde datadocument dat onze informatiemaatschappij de laatste jaren aanschouwd heeft. Zou het tijdnood zijn, gebrek aan schrijfgereedschap? Jammer, want op mij heeft de kalender altijd een uitnodigende werking. Ik moet er eenvoudigweg altijd mijn naam op vermelden.

Uit onbeschrijflijk existentiële overwegingen ben ik een ware verjaardagskalender neuroot. Mijn naam is al op heel wat toiletten op kalenders vereeuwigd. En toch … ik krijg maar weinig verjaardagskaartjes. Die worden tegenwoordig alleen nog maar via funny ecards verzonden. Ik denk dan ook dat ik maar eens patent ga aanvragen op een digitaal toilet. Het is toch triest dat verjaardagen niet meer gevierd worden omdat je vanuit het toilet geen kaartje kunt versturen. [Mien]

Het idee is dus in een mum geboren. Kijk, mijn kalender is akelig up to date. Zelfs de Nasa heeft niet zo’n precisie. Op het jaaroverzicht op mijn kakdoos prijken niet alleen de verjaardagen. Nee, ook de overlijdensdata, trouwdata en noem maar op. Trouwens de laatste tijd ook meer scheidingsdata, wat het overzicht enigszins vertroebelt. Gescheiden mensen hebben namelijk de vervelende gewoonte soms weer te gaan trouwen. U begrijpt het. Het is een geklieder op het kalendertje.

En soms raak ik dus het overzicht kwijt. Zo is het al eens voorgekomen dat een gescheiden vrouw een lief kaartje van mij kreeg met de viering van haar vijfentwintigste trouwdag. Het arme kind was al jaren weduwe van haar tweede man. Auw. Het laatste jaar stuur ik geen kaarten meer op een trouw- of scheidingsdag. Ik kwam er niet meer uit. Bij een plasje ging ik zitten om uitgebreid de verjaardagskalander te bestuderen. Het toiletbezoek liep uit de hand. En alleen met een rigoureuze oplossing kan dit verhelpen worden.

Daar, hoorde ik hem verbaasd vragen. Ik antwoordde bevestigend zonder blikken of blozen. De monteur haalde zijn schouders op en ging aan het werk. Wat kon het hem verdommen, dacht hij waarschijnlijk. En trouwens, als ik kabel in het kleinste kamertje wil is dat mijn keus. Want als ik alles analyseer, kan mijn kaartenverstuurprobleem alleen digitaal opgelost worden. Slechts een kleine berekening volstond. De muur een meter naar achteren en voila. Ruimte voor een PC op het toilet. Dé oplossing. Nu nog een goed databaseprogramma en alles is klaar.

Erg korter is mijn tijd op de poepdoos er trouwens niet op geworden. De kinderen klagen dat ze moeten plassen en eisen ook op het tweede toilet een computer. Maar ja, mijn verjaardagskalenderprobleem is opgelost. Er was zelfs nog ruimte voor een plasmatelevisie, dus ik hoef niet meer uit het kleinste kamertje te komen. Nu nog een stukje uit de muur zagen en de koelkast er inschuiven. Op die manier kan ik mijn biertje makkelijk pakken. En wat nog mooier is: Als je ‘moet’, laat je het gewoon lopen.
Geweldig.

Overigens wordt ik nu door de buren wel beschuldigd van nudisme. Want ik heb gemerkt dat aankleden overbodig is. ‘Het’ laten lopen terwijl je aangekleed bent is vragen om moeilijkheden. Een badjas is tegenwoordig voldoende.
O ja, ik ben nu wel een grootverbruiker geworden van de luchtverfrisser en heb al een hele database van de verschillende merken en geuren. Iemand interesse? [Fred]