Een gesprek met mijn moeder.

Het is toch een vreemd iets dat schrijven. Zo heb je elk moment van de dag ideeën voor een verhaal en kun je niet wachten om het op te schrijven. En soms komt er gewoon niets in je op wat de moeite waard is om met jullie te delen. Hoe kan dat? Gebeurt er te weinig in mijn leven? Nee ook dat kan ik niet zeggen. Na mijn wat lastigere tijd in het begin na mijn onverwachte terugkomst uit Argentinië gaat het eigenlijk weer erg goed met me. Ik heb de stap weer genomen om een aantal hobby’s op te pakken en ga ook weer regelmatig uit. Dus het ziet er weer een heel stuk rooskleuriger uit. Zelf had ik het niet zo erg in de gaten dat ik triest (laten we het zo maar even noemen) overkwam. Oké ik was niet de Björn van toen ik wegging maarja er is ook nogal wat veranderd in een jaar. En je hebt even de tijd nodig om dat een plaats te geven, niet?

Waarom ik dit verhaal nu schrijf weet ik eigenlijk ook niet goed maar misschien komt het wel door een gesprek dat ik afgelopen week met mijn moeder had. Hierin vertelde zei mij dat in de tijd dat ik nog in het chalet woonde bij het karpermeer zij regelmatig slapeloze nachten heeft gehad om mij. Mede door het spoor dat daar langs loopt. Van deze ‘bekentenis’ ben ik toch wel erg geschrokken. Ik bedoel was het dan zo erg, nee toch?? Bij mijzelf is werkelijk nooit de gedachte op gekomen om ook maar zoiets krankzinnigs te overwegen. Daarvoor is mn leven en zijn mijn vrienden en familie me veel te dierbaar!!

Wat ik bedoel te zeggen is, ja ik ben een hoop verloren en nog meer dromen kwijtgeraakt maar ik leef, ik ben gezond en heb een heleboel vrienden, kennissen en uiteraard ook mn lieve familie. En de rest dat komt wel weer goed. Kijk eens rond op deze in mijn ogen compleet gestoorde planeet en je ziet dat het ook heel anders kan zijn. Helaas realiseren we ons dat niet, of misschien beter gezegd we willen het ons niet realiseren. We kijken het journaal, lezen de kranten, surfen op internet en zien allerlei zaken die ons eigenlijk in het hart moet raken maar we zijn er gewoon totaal gevoelloos voor geworden. Bomaanslagen met 10 doden waaronder kinderen, het raakt ons niet meer. Ach dat is helemaal in Israël is een veel gehoorde uitspraak. Maakt dat uit dan?? Zou toch niet moeten, of wel? Beelden van kleine kinderen in de sloppenwijken, “ach die kleine drommels”. En we gaan weer verder met de afwas want ja, je aanrecht moet wel schoon zijn he, stel dat je visite krijgt. Wat zullen ze wel niet denken?

We leven tegenwoordig voor ons zelf. Als het met ons en de familie, vrienden, kennissen goed gaat is het ons al snel goed genoeg. Ja af en toe gooien we wat in de collectepot en zijn we weer tevreden. Goede daad voor de dag weer gedaan. Toen ik de terugreis maakte van Mar del Plata naar hier kwam ik in Buenos Aires langs de krottenwijken, deze liggen langs de snelweg. Werkelijk hartverscheurend om te zien vond ik dat, iedere keer weer.

Mensen die moeten leven op een zanderige vlakte met zelfgebouwde krotten met daken en muren van verkeersborden stukken hout en plastic. Waar de ratten aan tafel mee eten en de vuilnis overal rondgeslingerd ligt. En dan nog maar niet te spreken over hoe zo’n wijk en ‘huis’ er uit ziet als het geregent heeft. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat je moet proberen blij te zijn met wat je hebt. Probeer te beseffen dat je zó ontzettend veel geluk hebt gehad dat je in een land als Nederland bent geboren of de kans hebt gekregen om hier te kunnen wonen. En dat je het zó verschrikkelijk veel slechter had kunnen treffen alleen maar vanwege het simpele feit ergens geboren te zijn waar niet alles vanzelfsprekend is.

Ik ben blij om terug te zijn. En nog blijer om weer onder mijn vrienden, familie te zijn. Met ze te kunnen lachen en met ze te kunnen huilen. Door een jaar daar te zijn geweest heb ik met eigen ogen kunnen zien dat het ook heel anders had kunnen zijn. En dat grijpt me aan….