Een gewone verkoudheid

Ik denk in deze tijd vaak aan mijn schoonvader. “Je kunt het al goed zien aan de dagen”, was een van zijn gevleugelde uitspraken. Als je eindelijk kon merken dat de dagen langer werden. Of korter, maar dat vonden we uiteraard minder prettig. In het voorjaar was zijn gezegde meer dan welkom. Het lijkt wel of iedereen de winter beu raakt. En we hebben eigenlijk niet eens een winter gehad. Maar goed, al die regen komt op een gegeven moment ook je neusgaten uit. Dan denken we met weemoed aan de dagen vol vorst en zon. Heerlijk.

De griepepidemie begon ook pas laat dit jaar, pas half februari. Mijn maatje werd geveld maar ik wist het op de been te houden. Al proestend en snotterend. Verkouden, geen griep. Er is niks in de wereld wat ik zo irritant vind als verkouden zijn. Je hoofd vol watten, een loopneus, die na een paar dagen snuiten zo rood ziet als een tomaat. Je kunt blijven smeren wat je wilt maar het enige dat je bereikt is een bijtend gevoel en een  glimmende gok. En ik kan ook niet beschaafd niezen. Ik weet niet hoe het komt maar het lijkt bij mij wel een ontploffing. Mensen vragen regelmatig bezorgd of ik niks gebroken heb.

En eigenlijk, als je eerlijk bent, voel je jezelf best zielig. ’s Nachts kun je eigenlijk alleen maar op je rug slapen. Dan kun je nog het beste ademhalen. Maar ik slaap niet lekker op mijn rug. En als ik op mijn zij draai, loopt mijn neusgat dicht. Een vies verhaal, ik weet het, maar helaas de realiteit. Dus maar weer gaan zitten, snuiten en op mijn rug gaan liggen. Pfff, half 4, nog 3 uur slapen en dan moet ik al weer opstaan. Want thuis blijven met een verkoudheid is mijn eer te na. Dat gaat me niet gebeuren.

Dus, ’s morgens met een gammel hoofd onder de douche en op weg naar het werk. Want mij krijgen ze niet klein. De enige die ik voor de gek houd, ben ik zelf. Mijn collega’s hebben alle begrip want zo vaak ben ik niet ziek. De hele dag zit ik mezelf in de weg. Mijn oren suizen en het lijkt net of ik er niet helemaal bij ben. Uiteindelijk kan ik naar huis. Mijn maatje  vraagt bezorgd hoe het is gegaan maar moet stiekem ook wel lachen om mijn pipo-neus. “Blijf dan ook een dag thuis, dat geeft toch niks.” Maar nee, eigenwijs als ik ben, sleep ik me al bulderend door de dagen.

Ik ben bang dat het iets is van vroeger. Mijn moeder was niet zo flauw en als je kon lopen, kon je ook naar school. Of je nu verkouden was of iets anders triviaals had opgelopen. Het zou best over zijn voor ik een jongetje was. Er is niemand die zegt dat ik moet gaan werken. Het zit in mijn eigen hoofd. Maar ach, als het echt serieus is, val ik vanzelf wel om. Toch?