Een goede kampeerder is een beetje een viezerik

Net terug van vakantie moet ik het voor de zoveelste keer constateren: Ik ben een slechte kampeerder. Een goede kampeerder past zich bijvoorbeeld aan aan het feit dat de WC’s per definitie hopeloos zijn, dat er in douches altijd te weinig haakjes zijn om kleren en handdoeken aan op te hangen en dat bankjes altijd nat zijn, als ze er al zijn. Ik vraag me altijd af hoe een ander het doet. Je ziet zo’n kampeerder een wc binnenstappen, bijvoorbeeld zo’n franse waar je moet hurken. Je hoort wat gerommel en geritsel en binnen een minuut staan hij weer buiten, ogenschijnlijk ongerept. Voor mij begint een bezoek aan de wc met het zoeken van een droog en relatief schoon plekje voor de wc rol. Daarna volgt het laten zakken van de broek zonder dat die de grond raakt, een onderschat probleem. Dan moet je nog voorkomen dat je drol met een fikse plons in het toilet terechtkomt. Het daarbij omhoogkomende water is tenslotte geen schoon leidingwater en daar wil ik mijn billen en kleding niet aan blootstellen. Met de afwas is het net zoiets. Ik ga mijn schone vaat niet in andermans etens- en afwaswaterrestanten zetten, het is tenslotte de bedoeling dat de vaat na de afwas schoner is dan daarvoor. Kortom, op de camping ben ik wel even bezig met de huishoudelijke zaken. Het voordeel van de afwas is dat je ziet hoe anderen het doen. Zo noteer ik dat een ander het helemaal geen probleem vindt om de vaat te doen in de bak waar een minuut eerder iemand zijn pikzwarte voeten in stond te wassen. Dan snap ik ook een beetje hoe het kan dat goede kampeerders zo gauw klaar zijn met douchen en de wc. Goede kampeerders zijn een beetje viezeriken.

Uit het voorgaande wordt al een beetje duidelijk wat voor mij in wezen het probleem is van kamperen: Dat zijn de andere kampeerders. Kamperen is een beetje verhuizen. Als je verhuist ben je soms wel jaren bezig je buurt een beetje te leren kennen. Op een camping moet het in een dag want je kan je buren, op een camping is iedereen buur, niet ontlopen. Als je ’s morgens je tent openritst zitten ze al op je te wachten. Met verwachtingsvolle ogen kijken ze je aan in afwachting van het eerste “goedemorgen”, “hallo”, of “bonjour”. Dat gaat de hele dag door. Alles is op een camping ver weg. Of je naar de wc moet, water nodig hebt, een douche wil nemen, je moet een heel eind lopen, langs heel veel tenten en caravans waar ontelbare medekampeerders zitten, klaar om de eerste de beste passant aan te klampen voor een welgemeende groet of een praatje. Als je geen zin hebt in een praatje over het weer, de camping, of de vakantieactiviteiten zit er maar een ding op. Recht voor je uit kijken alsof je ergens in de verte iets heel interessants ziet of in diep gepeins verzonken bent. Wat ook verlichting brengt is opstaan voor de medekampeerders opstaan en later gaan slapen, wat zich gelukkig goed laat combineren.

Ik ben geen mensenhater, echt niet. Ik ben bovenmate geïnteresseerd in het menselijk doen en laten. Maar ik wil de menselijke contacten graag zelf doseren. Daarbij ben ik een beetje kieskeurig. De camping is dus een ongeschikte plek voor mij. Wat ik volgend jaar dan ga doen met de vakantie? Een vliegreis naar nergens met hotel vind ik helemaal niets, een huisje huren nogal duur en als het niet bevalt zit je er aan vast. Het zal wel weer kamperen worden. Veel vrijheid, je zit min of meer in de natuur. En die medekampeerders, je moet er mee leren leven. Ik doe het al jaren.