Het is vlak voor de kermis, en we zitten met z’n allen aan het avondeten. En vaste prik; dan komt de broodbezorgster binnen. Drie dozen met vlaai draagt ze bij zich, door moeder bestelt voor de komende feestdagen. Ze is geheel van slag. “Och durske, wa is t’r”, vraagt moeder. “Wat me nou toch overkomt”, begint ze. “Komt die vent van de post daarnet aangefietst. En voordat ik er erg in heb vliegt hij mij om de nek. Meteen pakt ie de bovenste doos van mij af, en bijt zo een hap uit deze vlaai. Kiek dan”. Ze plaatst de dozen op tafel, en opent de bovenste doos. Met daarin de vlaai met een hap eruit. Het meisje begint een beetje te snotteren, en moeder zegt: “we snijden d’r wel een stuk af, dan is het al lang goe”. “Maar deze hoef je niet te betalen”, zegt de broodbezorgster. Dat moet dien postbooi maar doen. Had hij er maar af moeten blijven”. Nadat de nog mopperende broodbezorgster is vertrokken, hebben we er allemaal eens goed om gelachen. Nog steeds als dat verhaal voorbij komt op familiebijeenkomsten wordt er smakelijk om gelachen.
Jaren na het incident kom ik diezelfde postbode tegen, en we raken aan de praat. Uiteindelijk komen we uit op het verhaal van de vlaai. “Hoe kom je d’r bij om zoiets uit te vreten”, vraag ik hem. “Tja”, zegt hij, “ik was nog laat met mijn ronde bezig. Ik zag dat meidje lopen met al die vlaai, en ik kreeg me toch een honger. Ik kon het gewoon niet laten. Jongen, ik viel haar om de nek, en heb meteen een stuk uit de bovenste vlaai gebeten.” “Heb je die vlaai nog ooit betaald”, vroeg ik. “Volgens mij wel”, lachte hij. “Maar dat was het waard. Het gezicht van die meid jongen, dat was echt onbetaalbaar.”
8 reacties
Libelle · 13 november 2013 op 08:42
Ik vind dit een gevaarlijke honger! Nu komt het meidje er nog goed vanaf. Ik moet er niet aandenken als het een hockeymeisje was geweest. Leuk klein opstelletje.
g.van stipdonk · 13 november 2013 op 19:24
Dank je wel voor dit complimentje.
Meralixe · 13 november 2013 op 10:44
Beste Gerard
Het U aanspreken met Gerard verraad al niet veel goeds..
Wel, positief bedoeld, uw verhaal is te klein. Wie zit er nu te wachten op een dergelijke kleine geschiedenis? Goed, wat doen we er dan mee? Ik herinner me bij wijze van voorbeeld hier op de site een verhaal van Pally waarbij ze ergens in een klein restaurantje een pizza at. Ook een klein verhaaltje? Zeker. Maar door er een sfeer in te leggen sleurde ze de lezer mee aan ’t tafel. Snap je? Dat mis ik in uw column.
Hoe zag de broodjesbezorger er uit? Wie ben jij precies in het verhaal?
Bij een bewogen thema profiteert de schrijver van de kracht van het thema. Bij een minder aansprakelijk thema moet de kracht van het schrijven komen. Simpel? :inlove:
g.van stipdonk · 13 november 2013 op 19:25
Begrijp wat u bedoelt. Bedankt voor de nuttige adviezen. Zal ze zeker ter harte nemen.
Mien · 13 november 2013 op 12:10
Ik sluit me qua commentaar aan bij Meralixe. Het idee achter de column is wel leuk gevonden. Maar dit kan inderdaad beter worden uitgewerkt. Een troost misschien. Pally had zich denk ik geen raad geweten met jouw idee, c.q. verhaal. Tenzij echt gebeurd natuurlijk. Beschrijven van realiteit en fantaseren ‘ins blaue hinein’ blijven verschillende disciplines die zelden tot een goede samensmelting komen. Weer een troostvolle gedachte. De pogingen zijn desalniettemin altijd lovenswaardig.
g.van stipdonk · 13 november 2013 op 19:30
Dank je wel voor dit hart onder de riem. Het is overigens een waar gebeurd verhaal.
Ferrara · 13 november 2013 op 14:46
Moeilijk hoor dit soort familieverhalen goed uit de doeken doen.
Herkenbare valkuil in deze, jij was er bij de lezer niet en dat vraagt om extra uitleg.
g.van stipdonk · 13 november 2013 op 19:30
Duidelijk. Zal me er nog eens over buigen.