Samen maken ze het besluit, samen gaan ze ervoor. Ze weten wat ze in huis halen, ze weten dat het vanaf nu anders zal zijn. Geen momentje twijfel, geen momentje pijn. Dat is wat ze kiezen, zo willen ze het gaan doen. De ommekeer in hun leven is daar. Het gebeuren is astronomisch groot, maar in werkelijkheid toch heel erg klein. Compromissen worden gesloten, ze doen water bij de wijn. Ze worden beperkt in hun socialiteit, ze worden beperkt in hun vrijheid. Alle aandacht gaat naar het kleine, dat zich wil ontwikkelen naar het grootte. Stap voor stap, dag voor dag, de tijd vliegt voorbij maar is tevens tergend langzaam. Hun geduld wordt op de proef gesteld, hysterie en chaos is nabij. Maar zolang het kleine groeit, wordt hun gemoedstoestand weer blij.
Naarmate de groei vordert, krijgt het kleine meer en meer een eigen wil. De wil om te overleven, de wil om te ontplooien. Ze krijgen het zwaar om weerstand te bieden, aan de wil van het kleine. Het kleine is niet klein meer, het kleine is nu groot. Groot genoeg om zelf te ondernemen, groot genoeg om alleen te kunnen zijn. De liefdevolle, krachtige band van toen wordt fysiek minder, maar zal niet vergaan. Ze wisten wat ze deden, ze wisten dat het zo zou gaan.
Het grootte wordt groter en wilt des te meer. Om te kijken wat het kan zet hij hen steeds voor het blok. Zullen ze toegeven of houden ze vast? Vast aan hun idealen, vast aan hun normen en waarden. Wat de antwoorden ook mogen zijn, het grootte vindt het vaak niet fijn. Ze krijgen de schuld van alles en woorden die ze diep raken vliegen in de rondte. Rebels, brutaal en asociaal. Maar ze houden voet bij stuk en brengen het hun ideaal.
Het grootte is zo groot dat het niet meer past. Van de kleine dingen die het wilde, wil het alleen nog maar de overtreffende trap. Het wil weg, het wil zijn eigen weg. Ze hebben gedaan wat ze konden, ze laten het gaan, maar ze houden het voor altijd vast in hun hart. De kleine zorgen van toen zijn niet meer de zorgen van nu. Daar waar ze dachten dat het makkelijker zou gaan, valt het ze zwaar tegen hoe moeilijk het nu is. Het kleine werd groot, groter en grootst en daarmee ook de zorgen, de liefde en de goedwillendheid van hen. De goedwillendheid om ervoor te zorgen dat hun grootte niet zal lijden in deze harde, koude wereld. Of ze het niet hebben of niet kunnen krijgen, ze zullen het altijd geven.
Kiezen voor een kind is een keuze voor de rest van je leven. Een kind is onschuldig en onbezonnen. Een tiener doet stiekem en vind ze niet meer leuk. Een volwassene kan nog steeds niet zonder ze, maar houdt meer van ze dan ooit te voren. Bedankt dat jullie mij het leven hebben geschonken, bedankt dat jullie er altijd zijn. Mijn hart is van jullie, jullie zijn mijn hart.
12 reacties
Ma3anne · 24 oktober 2009 op 10:15
Recht uit je hart geschreven. Verrassend, dat aan het eind pas duidelijk wordt dat je vanuit het perspectief van je ouders schrijft.
Hier en daar sleept de tekst en zou het compacter kunnen. Slordigheidjes zijn er wel, maar toch zie ik, dat je erg je best hebt gedaan op dit stuk.
Over het foutieve ‘g-woord’ ga ik het niet hebben. Er zitten er hier genoeg, die dat wel zullen doen. 😉
DACS1973 · 24 oktober 2009 op 10:18
Weet je, ik denk dat je stuk krachtiger was geweest als je niet alleen de laatste zinnen, maar het hele verhaal in tweede persoon meervoud had geformuleerd. Dus niet: [i]Samen maken ze het besluit, samen gingen ze ervoor[/i], maar: [i]Samen maakten jullie het besluit, samen gingen jullie ervoor[/i]. Dan krijgt het een veel persoonlijker insteek en dat past m.i. beter bij wat je met dit stuk wilt zeggen.
Zonde dat er nog wat tekstuele foutjes in zitten. Die vallen de lezer op, en dat kan afbreuk doen aan je boodschap. Voorbeelden: je gemoedstoestand kan niet blij worden. Derde persoon enkelvoud van het werkwoord “willen”, is niet “wilt”, maar “wil”. “Het grootte” is ook niet correct, helaas.
LouisP · 24 oktober 2009 op 10:39
G.
bijzonder stuk..
zo volwassen geschreven..
gr.
L.
arta · 24 oktober 2009 op 10:52
Die ‘het’-vorm vind ik zo origineel gevonden! Dát is spelen met taal! Afwijken van de geijkte taalweggetjes en toch een mooie boodschap overbrengen!
🙂
DACS1973 · 24 oktober 2009 op 10:59
Dan moet schrijver dezes het wel consequent doen. Dus niet:
[quote]Om te kijken wat het kan zet [b]hij[/b] hen steeds voor het blok.[/quote]
arta · 24 oktober 2009 op 11:01
@ DACS: U bent met alle recht een fanatieke ColumnX’er! 😀
Ma3anne · 24 oktober 2009 op 11:16
@DACS: U bent wel streng hoor. :hammer:
Maar ook een aanwinst hier. Ik zit bibberend van angst te wachten op uw commentaar op mijn ingezonden column. 😉
pally · 24 oktober 2009 op 12:18
Garuda, buiten de vele voor mij erg storende foutjes, vind ik na een paar maal lezen dit stuk absoluut een originele benadering in kind-oudersbeschrijving. Maar, ik denk door de bijna abstracte beschrijving roept het bij mij toch heel weinig gevoel op.
groet van Pally
DACS1973 · 24 oktober 2009 op 12:32
:politie:
Garuda · 25 oktober 2009 op 14:48
DACS1973: Bedankt voor je scherpe kritiek, je hebt helemaal gelijk dat het in de tweede persoon meervoud beter was overgekomen. Alleen ik snap het grootte niet helemaal. Ik heb daar redelijk lang op gezocht en mijn beredenering is dat grootte het zelfstandignaamwoord is, grote is een bijvoegelijk voornaamwoord, en zo heb ik gevonden in het woordenboek,maar ik wil graag weten hoe ik het dan had moeten schrijven, met een t dan? Groote?
Garuda · 25 oktober 2009 op 14:49
Dank je Arta, Gary is erg blij om dat te horen! 😀
Garuda · 25 oktober 2009 op 14:50
Dank voor jullie reacties!