Een kwestie van leven en dood

Daar lig je dan, snotterend en hoestend. Je hebt het gevoel alsof je zojuist 10 rondes heb gebokst en je bent niet echt aan de winnende hand! Gisteren voelde alles nog goed maar in de loop van de nacht schijnt er iets bezit te hebben genomen van je lichaam. Gelukkig hebben we er een naam voor. We noemen het ‘De Griep’
Op een of andere manier zijn wij mensen in staat om onszelf te troosten met een benaming, en gaan we geheel voorbij aan wat er zich precies afspeelt in ons lichaam. Laat staan dat we ons ook maar één seconde realiseren dat we geheel afhankelijk zijn van ons immuunsysteem.

Het is oorlog! De griepsoldaten doorbreken de celwanden en dringen binnen. Dat is een zaak van leven of dood, omdat de griepsoldaten een gastheer nodig hebben om te kunnen overleven en vermenigvuldigen. Hun wapens zijn een fraai staaltje van nanotechnologie gekoppeld aan DNA manipulatie. Enzymen binnen de cel worden gebombardeerd met genetische instructies, en in mum van tijd is de cel een reageerbuis voor nieuwe griepsoldaten.

Je immuumsyteem is even van slag. Normaal gesproken doden ze indringers direct, mits ze de indringers herkennen. Deze vijand had zich klaarblijkelijk vermomd of aangepast.
‘Ken uw vijand’ is het devies, en het immuunsysteem gaat direct op verkenning. Het bespioneerd de griepsoldaten en hun werkwijze, om vervolgens een passende tegenzet te ontwikkelen.

Al die tijd lig ik op de bank, of loop ik kleine stukjes, als een levende dode.
Ik besef ten volste dat ik ben overgeleverd aan de vakkundigheid van mijn witte bloedcellen. De koortsaanvallen, het niezen. Tekens van de oorlog die binnen in mij woed.

Waar ik niet aan wil denken is dat elke oorlog een verliezer kent, en dat iedere volgende generatie griepsoldaten betere wapens tot zijn beschikking heeft.

Ik voel me niet alleen ziek, maar ook nederig en dankbaar. Terwijl ik weer onder mijn dekbed kruip zing ik in gedachte een lofzang tot mijn immuunsysteem, wetende dat mijn leven geheel in hun handen ligt.