Daar lig je dan, snotterend en hoestend. Je hebt het gevoel alsof je zojuist 10 rondes heb gebokst en je bent niet echt aan de winnende hand! Gisteren voelde alles nog goed maar in de loop van de nacht schijnt er iets bezit te hebben genomen van je lichaam. Gelukkig hebben we er een naam voor. We noemen het ‘De Griep’
Op een of andere manier zijn wij mensen in staat om onszelf te troosten met een benaming, en gaan we geheel voorbij aan wat er zich precies afspeelt in ons lichaam. Laat staan dat we ons ook maar één seconde realiseren dat we geheel afhankelijk zijn van ons immuunsysteem.

Het is oorlog! De griepsoldaten doorbreken de celwanden en dringen binnen. Dat is een zaak van leven of dood, omdat de griepsoldaten een gastheer nodig hebben om te kunnen overleven en vermenigvuldigen. Hun wapens zijn een fraai staaltje van nanotechnologie gekoppeld aan DNA manipulatie. Enzymen binnen de cel worden gebombardeerd met genetische instructies, en in mum van tijd is de cel een reageerbuis voor nieuwe griepsoldaten.

Je immuumsyteem is even van slag. Normaal gesproken doden ze indringers direct, mits ze de indringers herkennen. Deze vijand had zich klaarblijkelijk vermomd of aangepast.
‘Ken uw vijand’ is het devies, en het immuunsysteem gaat direct op verkenning. Het bespioneerd de griepsoldaten en hun werkwijze, om vervolgens een passende tegenzet te ontwikkelen.

Al die tijd lig ik op de bank, of loop ik kleine stukjes, als een levende dode.
Ik besef ten volste dat ik ben overgeleverd aan de vakkundigheid van mijn witte bloedcellen. De koortsaanvallen, het niezen. Tekens van de oorlog die binnen in mij woed.

Waar ik niet aan wil denken is dat elke oorlog een verliezer kent, en dat iedere volgende generatie griepsoldaten betere wapens tot zijn beschikking heeft.

Ik voel me niet alleen ziek, maar ook nederig en dankbaar. Terwijl ik weer onder mijn dekbed kruip zing ik in gedachte een lofzang tot mijn immuunsysteem, wetende dat mijn leven geheel in hun handen ligt.

Categorieën: Maatschappij

8 reacties

Shitonya · 7 februari 2008 op 19:36

het schrijven is goed, maar de inhoud is niet bijster bijzonder

Neuskleuter · 7 februari 2008 op 20:14

Hmm, ik had hem wel gelezen, maar dacht… wat moet ik nou zeggen… Ik sluit me dus aan bij Shitonya.

Het aantal reacties zegt hier misschien dus ook al genoeg. Het is aardig geschreven, maar het prikkelt me niet. Geef mij maar een ijzersterk verhaal of iets dat zó slecht is dat ik wel moet reageren 😀 Al kan ik je dat laatste weer niet aanraden, geef mij dan toch maar een sterke clou in jouw schrijfstijl.

Siebe · 7 februari 2008 op 22:04

Aaaah nee!!! Ik protesteer!! Het aantal reacties zegt nauwelijks iets!

Ik vind hem hartstikke leuk! De verpakking, die had iets aantrekkelijker en spannender gemaakt kunnen worden misschien, maar de inhoud vind ik juist superleuk! Informatief zelfs. En jemig zeg, nog hartstikke waar ook: als je immuunsysteem het niet oplost dan ben je echt flink de klos. We zijn de H5N1 misschien alweer vergeten, maar het griepvirus wordt met elke golf sterker, onvoorspelbaarder en daardoor moeilijker te bestrijden. Ironie is dat dat komt door onze eigen medicijnen die elke slag tot nu toe weten te winnen, maar de oorlog nog niet omdat het griepvirus zich steeds slimmer en slimmer aan weet te passen. Sterker nog, wetenschappers vrezen voor in de niet zo verre toekomst een griep waar wij geen antwoord meer op zullen hebben.

Prima column!

Gr.
S

Trukie · 8 februari 2008 op 00:34

Ik vind het toch wel een kunst om van zo´n alledaags onderwerp een boeiend stuk te schrijven.
Ik strijd met je mee.

Troy · 8 februari 2008 op 03:17

En ik sluit me dan weer vrolijk aan bij Siebe. Wat ik uit jouw tekst kan opmerken is dat jij van een alledaags onderwerp toch een redelijk originele column weet te brouwen, en dat vind ik dan weer knap. Dat is een compliment, jawel.

En het aantal reacties zegt inderdaad niets. Ik herinner me dat ik een aantal columns heb geschreven waar ik zelf erg content mee was maar waar ik slechts drie of vier reacties op heb gekregen. Daarentegen heb ik ook columns geschreven waar ik zelf toch minder mee had en waar dan wel weer flink op gereageerd werd. Het is allemaal een kwestie van smaak, laten we het daarbij maar houden 😉

SIMBA · 8 februari 2008 op 08:55

Orgineel om de griep met een oorlog te vergelijken, leuk geschreven!

arta · 8 februari 2008 op 11:30

Ik sluit mij ook bij Siebe en Troy aan, vond het erg leuk om te lezen!
Het klinkt ook veel stoerder om te zeggen: “Er woedt een oorlog in mij,”dan: “Ik heb een griepje.” 😀

pally · 8 februari 2008 op 21:57

Je weet hier nog aardig leven te brengen onder de griepdekens vandaan met je verstobde deus. Originele behandeling, soort antibiotica-column, maar dan anders

groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder