Een leeg hoofd, maar een zwaar hart

Schrijven doe ik ’s nachts, als het donker is.
Zodra jij slaapt en ik genoeg Baileys op heb om vrij te kunnen schrijven.
Ik zit in de woonkamer en hoor op de achtergrond jouw gesnurk.

Ik ga ’s avonds als eerste slapen, dat probeer ik althans.
Jij komt later, speelt wat met je telefoon en checkt Facebook. Daarna gaat ook het lichtje van je telefoonscherm uit en draai je je om. “Welterusten lieverd” zeg ik nog. Maar eigenlijk meen ik er niets van. Eigenlijk lig ik al wakker vanaf het moment dat ik in bed lig. Als ik je langzaam in slaap hoor sukkelen, de geluidjes bevestigen het, lig ik op mijn rug en schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Sommige gedachten blijven wat langer hangen en daar ga ik wat dieper op in. Tot ik tot de conclusie kom dat ik sommige dingen beter even op kan schrijven. Ik sla de deken van me af en zet mijn voeten naast het bed. Langzaam loop ik de slaapkamer uit. Eigenlijk hoef ik helemaal niet zo zachtjes te doen want je valt meestal binnen no-time in een diepe slaap.

Door de donkere keuken loop ik naar de woonkamer waar ook de eettafel staat. Ik pak mijn laptop van het kastje en klap deze uit. Dan ga ik aan de tafel zitten en start het apparaat op. Geduldig wacht ik tot het programma is opgestart en Word is geopend. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk de gedachten vast te houden die ik zojuist had. Helaas kom ik al snel tot de conclusie dat sommige zinnen me al weer ontglipt zijn.

Zodra de lege pagina’s van Word voor me verschijnen begin ik te typen. Verschillende verhalen en verschillende situaties ontvouwen zich op het witte scherm. Soms stop ik midden in een verhaal, zelfs midden in een zin, en begin ik aan een nieuw verhaal. Van de hak op de tak geloof ik dat ze dat noemen. Al gauw heb ik drie kantjes vol geschreven en gestaagd ga ik door. Ik hoor af en toe een geluid uit de slaapkamer, eigenlijk alleen maar tekenen dat je nog steeds slaapt. Ik word wakker van jouw gesnurk, jij hebt daar verder geen last van.

Mijn gedachten en gevoelens vliegen over het papier. Soms duidelijk en soms is er geen touw aan vast te knopen. Toch ben ik blij dat ik het aan het papier kwijt kan, voor mij is het een soort uitlaatklep. Ik schrijf voornamelijk over onze situatie en de dingen die ik hierin tegenkom. De tweestrijd die woedt in mijn hoofd en de moeilijkheden waar ik nog niet zo goed mee kom kan gaan.

Voor mijn gevoel een aantal uur later, maar het kan ook minder zijn, voelen mijn tenen en vingers koud aan. Mijn hoofd begint leger te worden, tegelijkertijd voelt deze zwaar aan. De laatste zinnen krijgen vorm en ik sla alles op. Laptop dicht.  Stilletjes loop ik terug naar de slaapkamer en met mijn koud geworden lichaam kruip ik zachtjes tegen je aan. Je mompelt wat in je slaap, en draait je om. Langzaam voel ik ook dat ik eigenlijk best moe ben. Met mijn lege hoofd, maar zware hart, val ik langzaam in slaap..